پرش به محتوا

مباح: تفاوت میان نسخه‌ها

۳۸ بایت اضافه‌شده ،  ‏۱۵ مارس ۲۰۲۲
جز
ویکی سازی
جز (ویکی سازی)
خط ۲: خط ۲:
{{احکام}}
{{احکام}}


'''مُباح''' اصطلاحی فقهی است و به عملی اشاره دارد که فرد درباره آن تکلیف خاصی ندارد و در نتیجه، انجام و ترک آن مساوی است و پاداش یا کیفری در پی ندارد. بر این اساس،‌ هر عملی که یکی از چهار حکمِ [[واجب]]، [[حرام]]، [[مستحب]] یا [[مکروه]] را نداشته نباشد، مباح به حساب می‌آید.
'''مُباح''' [[اصطلاحات فقهی|اصطلاحی فقه]]ی است و به عملی اشاره دارد که فرد درباره آن تکلیف خاصی ندارد و در نتیجه، انجام و ترک آن مساوی است و پاداش یا کیفری در پی ندارد. بر این اساس،‌ هر عملی که یکی از چهار حکمِ [[واجب]]، [[حرام]]، [[مستحب]] یا [[مکروه]] را نداشته نباشد، مباح به حساب می‌آید.


در روایات و منابع، مباح به معنای عام نیز به کار رفته و مراد از آن، «جائز» و «[[حلال]]» است. اباحه معنای دیگری نیز دارد و در معنایی خاص‌تر در فقه و حقوق، برای اشاره به اذن تملکِ چیزی یا اذن انتفاع از چیزی به کار می‌رود.
در روایات و منابع، مباح به معنای عام نیز به کار رفته و مراد از آن، «جائز» و «[[حلال]]» است. اباحه معنای دیگری نیز دارد و در معنایی خاص‌تر در فقه و حقوق، برای اشاره به اذن تملکِ چیزی یا اذن انتفاع از چیزی به کار می‌رود.
خط ۴۰: خط ۴۰:
* مباحات قابل تملک، مباحاتی است که به اذن امام مسلمین و موافق موازین شرعی قابل تملک است، مثل تملک [[احیا موات|اراضی موات]] از طریق احیای آن یا صید ماهی از آب‌های مباح.
* مباحات قابل تملک، مباحاتی است که به اذن امام مسلمین و موافق موازین شرعی قابل تملک است، مثل تملک [[احیا موات|اراضی موات]] از طریق احیای آن یا صید ماهی از آب‌های مباح.


قانون مدنی ایران به پیروی از فقه [[امامیه]] مباحات را به دو دسته تقسیم می‌کند: (۱) مباحات قابل استفاده و انتفاع غیرانحصاری  (۲) مباحات قابل تملک. از دسته اول به نام اموال عمومی یا اموالی که مورد استفاده عموم است، یاد می‌کند<ref> قانون مدنی ایران ماده ۲۴</ref> و در ماده ۲۷ می‌گوید: «اموالی که مِلک اشخاص نمی‌باشد و افراد مردم می‌توانند آنها را مطابق مقررات مندرجه در این قانون و قوانین مخصوصه‌ مربوط به هر یک از اقسام مختلفه‌ آنها تملک کرده و یا از آنها استفاده کنند، مباحات نامیده می‌شود مثل اراضی موات یعنی زمین‌هایی که معطل افتاده و آبادی و کشت و زرع در آنها نباشد».
قانون مدنی ایران به پیروی از [[فقه]] [[امامیه]] مباحات را به دو دسته تقسیم می‌کند: (۱) مباحات قابل استفاده و انتفاع غیرانحصاری  (۲) مباحات قابل تملک. از دسته اول به نام اموال عمومی یا اموالی که مورد استفاده عموم است، یاد می‌کند<ref> قانون مدنی ایران ماده ۲۴</ref> و در ماده ۲۷ می‌گوید: «اموالی که مِلک اشخاص نمی‌باشد و افراد مردم می‌توانند آنها را مطابق مقررات مندرجه در این قانون و قوانین مخصوصه‌ مربوط به هر یک از اقسام مختلفه‌ آنها تملک کرده و یا از آنها استفاده کنند، مباحات نامیده می‌شود مثل اراضی موات یعنی زمین‌هایی که معطل افتاده و آبادی و کشت و زرع در آنها نباشد».


==پانویس==
==پانویس==
خط ۶۳: خط ۶۳:
* فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (ع)، جمعی از پژوهشگران زیر نظر هاشمی شاهرودی، سید محمود، مؤسسه دائرة المعارف فقه اسلامی، قم، چاپ اول، ۱۴۲۶ق.
* فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (ع)، جمعی از پژوهشگران زیر نظر هاشمی شاهرودی، سید محمود، مؤسسه دائرة المعارف فقه اسلامی، قم، چاپ اول، ۱۴۲۶ق.
* قانون مدنی ایران.
* قانون مدنی ایران.
* قرآن کریم.
* [[قرآن کریم]].
* موسوعة جمال عبدالناصر الفقهیة، قاهره، ۱۳۸۶ق /۱۹۶۶م.
* موسوعة جمال عبدالناصر الفقهیة، قاهره، ۱۳۸۶ق /۱۹۶۶م.
{{پایان}}
{{پایان}}
confirmed، templateeditor
۱۱٬۰۹۹

ویرایش