واجب توصلی: تفاوت میان نسخه‌ها
←اصل در واجبات، توصلی بودن است یا تعبدی بودن؟
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
ازاین‌رو شیخ انصاری طرح دیگری ارائه نموده و معتقد است، شارع می‌تواند برای نیت واجب، امرِ دومی صادر کند و در آن، چگونگی واجب را بیان کند؛<ref>کلانتری نوری، کتاب مطارح الأنظار، مؤسسة آل‌البیت(ع)، ص۶۰.</ref> پس اگر امر دومی از مولی صادر نشد، علامت توصلی بودن آن واجب است.<ref>[https://www.eshia.ir/feqh/archive/text/sobhani/osool/94/941208/#_ftnref4 «درس خارج اصول آیت الله سبحانی»]، وبگاه مدرسه فقاهت.</ref> | ازاین‌رو شیخ انصاری طرح دیگری ارائه نموده و معتقد است، شارع می‌تواند برای نیت واجب، امرِ دومی صادر کند و در آن، چگونگی واجب را بیان کند؛<ref>کلانتری نوری، کتاب مطارح الأنظار، مؤسسة آل‌البیت(ع)، ص۶۰.</ref> پس اگر امر دومی از مولی صادر نشد، علامت توصلی بودن آن واجب است.<ref>[https://www.eshia.ir/feqh/archive/text/sobhani/osool/94/941208/#_ftnref4 «درس خارج اصول آیت الله سبحانی»]، وبگاه مدرسه فقاهت.</ref> | ||
قائلین به اصالت واجب تعبدی نیز، به [[آیه|آیاتی]] از [[قرآن]] و برخی [[حدیث|احادیث معصومان(ع)]] استناد نموده‌اند.<ref>امام خمینی، کتاب الطهارة، ۱۴۲۲ق، ص۳۴۶.</ref> از جمله گفته شده آیهٔ «وَ مَا أُمِرُوا إِلاَّ لِیَعْبُدُوا اللهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ..»<ref>سورهٔ بینه، آیه ۵.</ref> به این معناست که انجام همه دستورات خدا فقط باید برای [[عبادت]] او باشد.<ref>سبحانی، جعفر، المبسوط فی أُصول الفقه، ۱۴۳۱ق، ج۱، ص۳۶۷.</ref> همچنین حدیث [[انما الاعمال بالنیات]]<ref>شیخ طوسی، الامالی، ۱۴۱۴ق، ص۶۱۸؛ شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ۱۴۰۷، ج۴، ص۱۸۶؛ شیخ حرّ عاملی، وسائل الشیعة، قم، ۱۴۰۹ق، ج۱۰، ص۱۳.</ref> را به این معنا دانسته‌اند که هیچ عملی بدون نیت موجب امتثال امر نمی‌گردد.<ref>سبحانی، جعفر، المبسوط فی أُصول الفقه، ۱۴۳۱ق، ج۱، ص۳۶۸.</ref> برخی در پاسخ گفته‌اند، تعداد واجبات توصلی در شرع بیش از واجبات تعبدی است و استدلال به این ادله [[تخصیص اکثر]] و باطل است.<ref>همدانی، مصباح الفقیه، ۱۴۱۶ق، ج۲، ص۱۳۶.</ref> | قائلین به اصالت واجب تعبدی نیز، به [[آیه|آیاتی]] از [[قرآن]] و برخی [[حدیث|احادیث معصومان(ع)]] استناد نموده‌اند.<ref>امام خمینی، کتاب الطهارة، ۱۴۲۲ق، ص۳۴۶.</ref> از جمله گفته شده آیهٔ «وَ مَا أُمِرُوا إِلاَّ لِیَعْبُدُوا اللهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ...»<ref>سورهٔ بینه، آیه ۵.</ref> به این معناست که انجام همه دستورات خدا فقط باید برای [[عبادت]] او باشد.<ref>سبحانی، جعفر، المبسوط فی أُصول الفقه، ۱۴۳۱ق، ج۱، ص۳۶۷.</ref> همچنین حدیث [[انما الاعمال بالنیات]]<ref>شیخ طوسی، الامالی، ۱۴۱۴ق، ص۶۱۸؛ شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ۱۴۰۷، ج۴، ص۱۸۶؛ شیخ حرّ عاملی، وسائل الشیعة، قم، ۱۴۰۹ق، ج۱۰، ص۱۳.</ref> را به این معنا دانسته‌اند که هیچ عملی بدون نیت موجب امتثال امر نمی‌گردد.<ref>سبحانی، جعفر، المبسوط فی أُصول الفقه، ۱۴۳۱ق، ج۱، ص۳۶۸.</ref> برخی در پاسخ گفته‌اند، تعداد واجبات توصلی در شرع بیش از واجبات تعبدی است و استدلال به این ادله [[تخصیص اکثر]] و باطل است.<ref>همدانی، مصباح الفقیه، ۱۴۱۶ق، ج۲، ص۱۳۶.</ref> | ||
همچنین گفته شده آیهٔ | همچنین گفته شده آیهٔ ۵ [[سوره بینه]] امر به [[توحید|یکتاپرستی]] است و شامل کل اوامر الهی نمی‌شود.<ref>همدانی، مصباح الفقیه، ۱۴۱۶ق، ج۲، ص۱۳۸.</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||