آیه ۴۰ سوره حج: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
'''آیه ۴۰ سوره حج''' آیه‌ای که در آن حکمت تشریع [[جهاد]] حفظ دین و پرستشگاه‌های خداوند تلقی شده است. این آیه از اولین آیاتی دانسته شده که در آن به مسلمانان اجازه جهاد با [[شرک|مشرکان]] داده شده است. | '''آیه ۴۰ سوره حج''' آیه‌ای که در آن حکمت تشریع [[جهاد]] حفظ دین و پرستشگاه‌های خداوند تلقی شده است. این آیه از اولین آیاتی دانسته شده که در آن به مسلمانان اجازه جهاد با [[شرک|مشرکان]] داده شده است. | ||
آیه | آیه چهلم از [[سوره حج]] وصف ظلمی است که علتی برای اجازه جهاد با ظالمان دانسته شده است: اینکه مشرکانْ مسلمانان را از سرزمینشان به ناحق اخراج کردند؛ اینکه در این اخراج مسلمانان گناهی نداشتند، جز آنکه می‌گفتند پروردگار ما خداوند یکتاست. درباره رخداد منجر به اخراج دو احتمال داده شده است: اینکه منظور اخراج مسلمانان از [[مکه]] در جریان [[هجرت به حبشه]] باشد یا [[هجرت به مدینه]]. بر اساس احتمال اول این آیه [[سوره‌های مکی و مدنی|مکی]] خواهد بود و بر اساس احتمال دوم [[سوره‌های مکی و مدنی|مدنی]]. | ||
آیه ۴۰ سوره حج درباره عمل طبیعی جنگ هم دانسته شده که مفهومی گسترده‌تر از جهاد است؛ عملی که حفظ اجتماع انسانی در گرو آن دانسته شده است. در پایان آیه ۴۰ سوره حج خداوند با بیانی تأکیدآمیز وعده یاری از مدافعان دین و پرستشگاه‌های الهی را داده است. دو صفت «قوی» و «عزیز» (صاحب شوکت) یادشده برای خداوند در پایان آیه هم به‌عنوان ضمانتی برای این وعده یاری تلقی شده است. | آیه ۴۰ سوره حج درباره عمل طبیعی جنگ هم دانسته شده که مفهومی گسترده‌تر از جهاد است؛ عملی که حفظ اجتماع انسانی در گرو آن دانسته شده است. در پایان آیه ۴۰ سوره حج خداوند با بیانی تأکیدآمیز وعده یاری از مدافعان دین و پرستشگاه‌های الهی را داده است. دو صفت «قوی» و «عزیز» (صاحب شوکت) یادشده برای خداوند در پایان آیه هم به‌عنوان ضمانتی برای این وعده یاری تلقی شده است. | ||