امامزاده هاشم: تفاوت میان نسخه‌ها

'''امامزاده هاشم''' آرامگاه هاشم بن حسن بن یحیی، از نوادگان [[امام حسن مجتبی علیه‌السلام|امام حسن مجتبی(ع)]]، که در مسیر تهران به مازندران قرار گرفته است. بنای امامزاده در دوران [[صفویان|صفویه]] و زمان [[شاه عباس اول]] (۹۷۸-۱۰۳۸ق) ساخته و در سال [[سال ۱۳۴۴ هجری شمسی|۱۳۴۴ش]] بازسازی شد. مکان امامزاده علاوه بر کارکرد مذهبی و زیارتی، به‌جهت قرار گرفتن در یکی از پرترددترین جاده‌های کشور (جاده هراز)، رونق بسیار گرفته است. تولیت امامزاده هاشم به زائران و مسافران، خدمات فرهنگی و رفاهی مثل برگزاری مراسم مذهبی، اورژانس، مخابرات، هتل و رستوران، ارائه می‌کند.  

این بنا در ۲۳ اسفند [[سال ۱۳۴۵ هجری شمسی|۱۳۴۵ش]] به‌‌عنوان یکی از آثار ملی [[ایران]] به ثبت رسید. نویسندگان غیرایرانی در سفرنامه‌های خود به ایران از این امامزاده نام برده‌اند.

امامزاده هاشم(ع) از نوادگان [[امام حسن مجتبی علیه‌السلام|امام حسن مجتبی(ع)]] است.<ref>«[https://web.archive.org/web/20190222222051/http://www.emamzadegan.ir/emamzadehbank/show-10896.aspx آستان مقدس امامزاده هاشم (علیه‌السلام) جاده هراز]»، سازمان اوقاف و امور خیریه.</ref> بنای این امامزاده در جاده هراز و در گردنه‌ای به همین نام واقع شده است و دشت مشاء در کوهپایه این گردنه قرار دارد. فاصله این امامزاده تا تهران ۶۰ کیلومتر و تا آمل ۱۰۵ کیلومتر است. این امامزاده، از امامزاده زین‌العابدین(ع) روستای مشاء، ۲۱۶۰متر و از امامزاده دو برادر (هادی و حارث) دشت مشاء، ۲۵۳۰متر فاصله دارد.<ref>پازوکی طرودی، آثار تاریخی دماوند، ۱۳۸۱ش. ؛«[https://web.archive.org/web/20190222222051/http://www.emamzadegan.ir/emamzadehbank/show-10896.aspx آستان مقدس امامزاده هاشم (علیه‌السلام) جاده هراز]»، سازمان اوقاف و امور خیریه.</ref>

امامزاده هاشم آرامگاه «هاشم بن حسن بن یحیی بن حسین بن طباطبا بن ابراهیم بن اسماعیل بن ابراهیم بن حسن مثنی بن حسن مجتبی بن علی بن ابیطالب»، از نوادگان [[امام حسن مجتبی علیه‌السلام|حسن مجتبی(ع)]]، امام دوم [[شیعه|شیعیان]] است.<ref>«[https://web.archive.org/web/20190222222051/http://www.emamzadegan.ir/emamzadehbank/show-10896.aspx آستان مقدس امامزاده هاشم (علیه‌السلام) جاده هراز]»، سازمان اوقاف و امور خیریه؛ مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۳۶۱.</ref> هاشم یکی از ۱۴ فرزند حسن بن یحیی در زمان [[عبدالملک بن مروان]] به همراه برادران خویش از [[بغداد]] به [[ایران]] آمده و از طریق کوه‌های دماوند به سمت [[مشهد]] حرکت کردند. حارث و هادی دو برادر هاشم در مُشاء کشته و [[دفن]] شدند که بعدها مقبره آنها به‌ امامزاده‌ دو بِرار (دو برادر) شهرت یافت. هاشم با جراحت زیادی، خود را با اسب به گردنه مشاء رساند و در همان‌جا از دنیا رفت و دفن شد.<ref>طبری، تاریخ طبری، ۱۴۰۸ق، ج۵، ص۳۶۹؛ ابن عنبه، عمدة الطالب، ۲۰۰۶م، ص۸۹؛ «[https://tarood.ir/%d9%be%db%8c%d8%b4%db%8c%d9%86%d9%87-%d8%aa%d8%a7%d8%b1%db%8c%d8%ae%db%8c-%da%af%d8%b1%d8%af%d9%86%d9%87-%d8%a7%d9%85%d8%a7%d9%85%d8%b2%d8%a7%d8%af%d9%87-%d9%87%d8%a7%d8%b4%d9%85/ پیشینه تاریخی گردنه امامزاده هاشم(ع) یا بژم موشا]»،وبگاه تارود.</ref>

{{جعبه نقل قول| عنوان =| نقل‌قول = سفرنامه هنریش بروگشن خاورشناس و نویسنده آلمانی که در سال ۱۸۶۱م به ایران سفر کرد، دربارۀ امامزاده هاشم:<br>