آیه ۶۰ سوره انفال: تفاوت میان نسخه‌ها

به گفته [[ناصر مکارم شیرازی]] کلمه قُوَّةٍ در تعبیر آیه مفهوم وسیعی در هر عصر و مکان دارد و علاوه بر وسایل جنگی و سلاح‌های پیشرفته، هر نوع نیروی مادّی و معنوی تاثیرگذار در پیروزی بر دشمن را شامل می‌شود.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۷، ص۲۲۲.</ref> از نظر آیت‌الله خامنه‌ای قوّت به معنی قدرت و توان و شامل جنبه‌های مختلفی چون قدرت نظامی، قدرت علمی و تخصصی، قدرت در تاکتیک و راهبرد و قدرت سازمانی است.<ref>خامنه‌ای، سخنرانی «مراسم دانش‌آموختگی دانشجویان دانشگاه امام حسین(ع)».</ref> [[مجمع البیان فی تفسیر القرآن (کتاب)|تفسیر مجمع البیان]]، آمادگی مردان، سلاح‌های جنگی و آنچه موجب تقویت در جنگ با مشرکان می‌شود را از مصادیق آیه برشمرده است.<ref>طبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ۱۳۷۲ش، ج۴، ص۸۵۲.</ref> به گزارش وی سه نظر تفسیری دیگر در معنی قوّت بیان شده که عبارتند از: قلعه‌ها و پناهگاه‌ها، اسبان نر و وحدت کلمه و اعتماد به خدا.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۴، ص۸۵۳.</ref> واژه قُوَّة در [[حدیث|احادیث]] به هر گونه سلاح، تیر، سپر و شمشیر [[تفسیر قرآن|تفسیر]] شده<ref>عروسی حویزی، تفسیر نور الثقلین، ۱۴۱۵ق، ج۲، ص۱۶۵-۱۶۴.</ref> و حتی در روایتی خضاب موی سفید (رزمنده پیر) به رنگ سیاه نیز از مصادیق قوّت شمرده شده است.<ref>عروسی حویزی، تفسیر نور الثقلین، ۱۴۱۵ق، ج۲، ص۱۶۴.</ref> از [[امام سجاد علیه‌السلام|امام سجاد(ع)]] نیز روایت است که [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر]] در یکی از [[غزوه|غزوه‌‌ها]] به یارانش دستور داد ریش‌هایشان را با رنگ مشکی خِضاب(رنگ) کنند تا با این کار بتوانند علیه مشرکان قوّت بگیرند. <ref>بحرانی، البرهان في تفسير القرآن، الناشر: مؤسسة البعثة، ج۲، ص۷۰۶.  

گروهی از فقیهان شیعه مانند [[شیخ طوسی]]، [[ابن‌ادریس حلی]]، [[سید علی طباطبایی|صاحب‌ریاض]] و [[عبدالعزیز حلبی|ابن‌بَرّاج]] بر‌اساس آیه و با نقل روایتی از [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|رسول خدا(ص)]] که قوّت در آیه را به تیراندازی تفسیر کرده، مشروعیت مسابقات تیراندازی را استنباط کرده‌اند.<ref>شیخ طوسی، المبسوط، ۱۳۸۷ق، ج۶، ص۲۸۹؛ ابن ادریس حلی، السرائر، ۱۴۱۰ق، ج۳، ص۱۴۶؛ صاحب‌ریاض، ریاض المسائل، ۱۴۱۸ق، ج۱۰، ص۲۳۴-۲۳۳؛ ابن برّاج، المهذب، ۱۴۰۶ق، ج۱، ص۳۳۰.</ref>

# به نظر مُجاهد آنها [[بنی‌قریظه|قبیله بنی‌قریظه‌]] بودند.

# [[السُّدّی]]، مفسر شیعی اهالی فارس را دشمن ناشناخته دانسته است.

# [[منافق|منافقان]] که مسلمانان آنان را در ظاهر نمی‌شناسند؛ این قول از حسن و ابن زید نقل شده است و [[مقداد بن عبدالله حلی|فاضل مقداد]] آن را بهتر دانسته است.<ref>فاضل مقداد، کنز العرفان، ۱۴۲۵ق، ج۱، ص۳۸۸.</ref>

# به باور [[محمد بن جریر بن یزید طبری|طبری]]، این گروه از دشمنان، از [[جن|جنیان]] هستند زیرا مؤمنان تمام دشمنان خدا و خودشان را می شناسند و می‌بینند و تنها جنیان قابل رؤیت و مشاهده نیستند و مؤمنان از احوالشان بی خبرند. <ref>طبری، جامع البیان، ج۱۴، صص۳۷-۳۸.</ref>

به باور [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]] علاوه بر منافقان، دشمنان ناشناس شامل [[کفر|کافرانی]] که هنوز با مومنان درگیر نشده‌اند نیز می‌شود.<ref>علامه طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۹، ص۱۱۶.</ref>