آیه ۲ سوره مائده: تفاوت میان نسخه‌ها

دستور هفتم در آیه ۲ سوره مائده، پیرو دستور قبلی که پرهیز از انتقام‌جویی بود، تشویق به هم‌یاری با محوریت نیکی و [[تقوا|پرهیزکاری]] دانسته شده است؛ تشویقی که در ادامه آن تأکید شده که این هم‌یاری نباید با محوریت [[گناه]] و دشمنی باشد. این دستور دوگانه اساس سنت اسلامى برای استحکام و پایداری اجتماع انسانی دانسته شده است. دستور هشتم تأکید دوباره بر پرهیزکاری است که تحكيم دستورات هفت‌گانه قبل و تأكيد بر اهمیت اجرای آنها تلقی شده است.  

دستور هفتم در آیه ۲ سوره مائده، پیرو دستور قبلی که پرهیز از انتقام‌جویی بود، تشویق به هم‌یاری با محوریت نیکی (اموری مانند [[ایمان]] و احسان)<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۵، ص۱۶۳.</ref> و [[تقوا|پرهیزکاری]] دانسته شده است؛ تشویقی که در ادامه آن تأکید شده که این هم‌یاری نباید با محوریت [[گناه]] و دشمنی باشد.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۴، ص۲۵۲؛ جوادی آملی، تسنیم، ۱۳۹۴ش، ج۲۱، ص۵۴۲.</ref> [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]]، این دستور دوگانه را اساس سنت اسلامى برای استحکام و پایداری اجتماع انسانی دانسته است.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۵، ص۱۶۳.</ref> [[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی]] هم‌یاری در نیکی و پرهیزکاری را رکن نخست تشکیل جامعه ایده‌آل معرفی کرده که جز با صفای دل و پرهیز از انتقام‌جویی به‌دست نمی‌آید.<ref>جوادی آملی، تسنیم، ۱۳۹۴ش، ج۲۱، ص۵۴۲.</ref> او پیام این قسمت از آیه را [[فطرت|فطری]] قلمداد کرده است؛ زیرا گرایش به هم‌یاری در نیکی و پرهیزکاری و عدم هم‌یاری در گناه و دشمنی در فطرت انسان‌ها نهادینه شده و فقط نیاز به یادآوری برای شکوفایی دارد.<ref>جوادی آملی، تسنیم، ۱۳۹۴ش، ج۲۱، ص۵۴۳.</ref>