آیه ۲ سوره مائده: تفاوت میان نسخه‌ها
←دستور ششم: نهی از انتقام‌جویی
جز (ویکی سازی) |
|||
| خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
==دستور ششم: نهی از انتقام‌جویی== | ==دستور ششم: نهی از انتقام‌جویی== | ||
دستور ششم در آیه ۲ سوره مائده نهی از انتقام‌جویی به‌قلم آمده است.<ref> | دستور ششم در آیه ۲ سوره مائده نهی از انتقام‌جویی به‌قلم آمده است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۴، ص۲۵۲.</ref> معنای کلی این قسمت از آیه چنین ارائه شده است: كينه و دشمنى شما مسلمانان نسبت به [[شرک|مشرکان]]، که نگذاشتند شما داخل [[مسجد الحرام]] بشويد، شما را وادار نكند که در زمان تسلط بر ایشان به آنان [[ظلم]] کنید و از مسیر عدالت خارج شوید.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۵، ص۱۶۳.</ref> جلوگیری مشرکان از ورود مسلمانان به مسجدالحرام مربوط به رخدادهای منجر به [[صلح حدیبیه]] در [[سال ۶ هجری قمری|سال ششم هجرت]] دانسته شده است.<ref>قمی، تفسیر القمی، ۱۳۶۳ش، ج۱، ص۱۶۱؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۴۰. </ref> در این رخداد، [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] و گروهی از مسلمانان برای [[عمره مفرده]] به‌سوی [[مکه]] حرکت کردند و قبل از ورود، با ممانعت سران مشرکان، مجبور شدند که به [[مدینه]] بازگردند.<ref>طبری، تاریخ الطبری، بیروت، ج۲، ص۶۲۰-۶۳۷.</ref> | ||
برخی زمان نزول این قسمت از آیه ۲ سوره مائده را مقارن با [[فتح مکه]] دانسته‌اند.<ref>طوسی، التبیان، بیروت، ج۳، ص۴۲۱-۴۲۲؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۳۷.</ref> به‌نقل از [[مجمع البیان فی تفسیر القرآن (کتاب)|مجمع البیان]]، این آیه در روز فتح مكه، درباره مشركان نازل شد كه به‌قصد زيارت خانه خدا آمده بودند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۳۷.</ref> در هنگام حضور آنان، مسلمانان به پيامبر(ص) گفتند: اينان نيز مانند سایر مشرکان هستند، اجازه بده به آنان حمله کنیم. در این هنگام این [[آیه]] برای منع آنان نازل شد.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۳۷.</ref> [[فضل بن حسن طبرسی|طبرسی]] نقل کرده که اکثر مفسران حکم این قسمت از آیه را به‌وسیله حکم [[آیه سیف|آیه ۵ سوره توبه]] منسوخ دانسته‌اند؛<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۳۹.</ref> آیه‌ای که از مسلمانان خواسته، پس اعلام حکم [[برائت از مشرکان]]، آنان را بکشند یا [[اسیر]] و محاصره کنند، مگر اینکه [[اسلام]] آورند.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۹، ص۱۵۲.</ref> به‌رغم این نظر، برخی، از جمله [[امام محمد باقر علیه‌السلام|امام باقر(ع)]]، آن را [[ناسخ و منسوخ|منسوخ]] ندانسته‌اند و گفته‌اند هیچ آیه‌ای از [[سوره مائده]] نسخ نشده است.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۳۹.</ref> | برخی زمان نزول این قسمت از آیه ۲ سوره مائده را مقارن با [[فتح مکه]] دانسته‌اند.<ref>طوسی، التبیان، بیروت، ج۳، ص۴۲۱-۴۲۲؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۳۷.</ref> به‌نقل از [[مجمع البیان فی تفسیر القرآن (کتاب)|مجمع البیان]]، این آیه در روز فتح مكه، درباره مشركان نازل شد كه به‌قصد زيارت خانه خدا آمده بودند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۳۷.</ref> در هنگام حضور آنان، مسلمانان به پيامبر(ص) گفتند: اينان نيز مانند سایر مشرکان هستند، اجازه بده به آنان حمله کنیم. در این هنگام این [[آیه]] برای منع آنان نازل شد.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۳۷.</ref> [[فضل بن حسن طبرسی|طبرسی]] نقل کرده که اکثر مفسران حکم این قسمت از آیه را به‌وسیله حکم [[آیه سیف|آیه ۵ سوره توبه]] منسوخ دانسته‌اند؛<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۳۹.</ref> آیه‌ای که از مسلمانان خواسته، پس اعلام حکم [[برائت از مشرکان]]، آنان را بکشند یا [[اسیر]] و محاصره کنند، مگر اینکه [[اسلام]] آورند.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۹، ص۱۵۲.</ref> به‌رغم این نظر، برخی، از جمله [[امام محمد باقر علیه‌السلام|امام باقر(ع)]]، آن را [[ناسخ و منسوخ|منسوخ]] ندانسته‌اند و گفته‌اند هیچ آیه‌ای از [[سوره مائده]] نسخ نشده است.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۳۹.</ref> | ||