Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۱٬۳۶۱
ویرایش
آیه ۱۱۹ سوره انعام: تفاوت میان نسخه‌ها
ویرایش جزیی
(←منابع) |
(ویرایش جزیی) |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
'''آیه ۱۱۹ سوره انعام''' کسانی را که از خوردن گوشت حیوانات ذبح شده همراه با [[بسم الله الرحمن الرحیم|تسمیه]]، اجتناب می‌کنند، توبیخ کرده و با اشاره به بیان شدن تفصیلی [[حرام‌گوشت|گوشت‌های حرام]] در قبل، از استثنا در مورد استفاده از این گوشت‌ها که همان حالت اضطرار است، نیز سخن به میان می‌آورد. در ادامه به کسانی‌که از روی هوای نفس گمراه شده و یا دیگران را گمراه می‌کنند، اشاره کرده و از آگاهی خود نسبت به رفتار آنها پرده برمی‌دارد. | '''آیه ۱۱۹ سوره انعام''' کسانی را که از خوردن گوشت حیوانات ذبح شده همراه با [[بسم الله الرحمن الرحیم|تسمیه]]، اجتناب می‌کنند، توبیخ کرده و با اشاره به بیان شدن تفصیلی [[حرام‌گوشت|گوشت‌های حرام]] در قبل، از استثنا در مورد استفاده از این گوشت‌ها که همان حالت اضطرار است، نیز سخن به میان می‌آورد. در ادامه به کسانی‌که از روی هوای نفس گمراه شده و یا دیگران را گمراه می‌کنند، اشاره کرده و از آگاهی خود نسبت به رفتار آنها پرده برمی‌دارد. | ||
مخاطب آیه [[شرک|مشرکان]]، [[کفر|کافران]] یا [[مسلمان|مسلمانان]] و یا همه انسان‌ها دانسته شده است. [[مفسر|مفسران]] اشاره تفصیلی به گوشت‌های حرام را در این [[سوره]] و یا [[سوره نحل]] و همچنین دو [[سوره بقره|سوره بقره]] یا [[سوره مائده|مائده]] دانسته‌اند. گفته شده منظور از اضطرار گرفتاری در بیابان و گرسنگی شدید و یا اجبار از سوی [[شرک|مشرکان]] و [[کفر|کافران]] است. | مخاطب آیه [[شرک|مشرکان]]، [[کفر|کافران]] یا [[مسلمان|مسلمانان]] و یا همه انسان‌ها دانسته شده است. [[مفسر|مفسران]] اشاره تفصیلی به گوشت‌های حرام را در آیات بعدی این [[سوره]] و یا [[سوره نحل]] و همچنین دو [[سوره بقره|سوره بقره]] یا [[سوره مائده|مائده]] دانسته‌اند. گفته شده منظور از اضطرار گرفتاری در بیابان و گرسنگی شدید و یا اجبار از سوی [[شرک|مشرکان]] و [[کفر|کافران]] است. | ||
این آیه در برخی ابواب فقه مورد استناد واقع شده است. شبهه کافران در مورد فرق نداشتن ذبح انسان با تسمیه و حیوان مرده و همچنین توبیخ مسلمانانی که برای زهد و ریاضت از خوردن [[حلال‌گوشت|گوشت‌های حلال]] پرهیز می‌کنند از جمله شأن‌نزول‌های آیه دانسته شده است. | این آیه در برخی ابواب فقه مورد استناد واقع شده است. شبهه کافران در مورد فرق نداشتن ذبح انسان با تسمیه و حیوان مرده و همچنین توبیخ مسلمانانی که برای زهد و ریاضت از خوردن [[حلال‌گوشت|گوشت‌های حلال]] پرهیز می‌کنند از جمله شأن‌نزول‌های آیه دانسته شده است. | ||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
در اینکه مخاطب آیه چه کسانی بودند، اختلاف‌نظر وجود دارد. گفته شده خطاب آیه ناظر به [[شرک|مشرکان]]،<ref>سیوطی، الدر المنثور، ۱۴۰۴ق، ج۳، ص۴۲؛ قرطبی، الجامع لأحکام القرآن، ۱۳۶۴ش، ج۷، ص۷۳؛ ابن‌جوزی، زاد المسیر، ۱۴۲۲ق، ج۲، ص۷۱.</ref> بزرگان [[قبیله قریش|قریش]]،<ref>ابن‌سلیمان، تفسیر مقاتل بن سلیمان، ۱۴۲۳ق، ج۱، ص۵۸۶.</ref> [[کفر|کفار]]<ref>آلوسی، روح المعانی، ۱۴۱۵ق، ج۴، ص۲۵۹.</ref> و حتی [[مسلمان|مسلمانان]]،<ref>ابن‌عاشور، التحریر و التنویر، بیروت، ج۷، ص۲۸.</ref> [[مؤمن|مؤمنین]]<ref>شیخ طوسی، التبیان، بیروت، ج۴، ص۲۵۵؛ ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۸، ص۲۲.</ref> و یا [[ریاضت|مرتاضین]]، دراویش و [[صوفیه]] است<ref>طیب، اطیب البیان، ۱۳۶۹ش، ج۵، ص۱۸۸.</ref> عده‌ای دایره مخاطب آیه را گسترده دانسته و شامل همه<ref>صادقی تهرانی، الفرقان، ۱۳۶۵ش، ج۱۰، ص۲۴۵.</ref> مسلمانان، [[اهل کتاب|اهل‌کتاب]] و [[شرک|مشرکان]]<ref>صادقی تهرانی، الفرقان، ۱۳۶۵ش، ج۱۰، ص۲۴۶.</ref> که از گوشت‌های حلال پرهیز می‌کنند، دانسته‌اند. | در اینکه مخاطب آیه چه کسانی بودند، اختلاف‌نظر وجود دارد. گفته شده خطاب آیه ناظر به [[شرک|مشرکان]]،<ref>سیوطی، الدر المنثور، ۱۴۰۴ق، ج۳، ص۴۲؛ قرطبی، الجامع لأحکام القرآن، ۱۳۶۴ش، ج۷، ص۷۳؛ ابن‌جوزی، زاد المسیر، ۱۴۲۲ق، ج۲، ص۷۱.</ref> بزرگان [[قبیله قریش|قریش]]،<ref>ابن‌سلیمان، تفسیر مقاتل بن سلیمان، ۱۴۲۳ق، ج۱، ص۵۸۶.</ref> [[کفر|کفار]]<ref>آلوسی، روح المعانی، ۱۴۱۵ق، ج۴، ص۲۵۹.</ref> و حتی [[مسلمان|مسلمانان]]،<ref>ابن‌عاشور، التحریر و التنویر، بیروت، ج۷، ص۲۸.</ref> [[مؤمن|مؤمنین]]<ref>شیخ طوسی، التبیان، بیروت، ج۴، ص۲۵۵؛ ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۸، ص۲۲.</ref> و یا [[ریاضت|مرتاضین]]، دراویش و [[صوفیه]] است<ref>طیب، اطیب البیان، ۱۳۶۹ش، ج۵، ص۱۸۸.</ref> عده‌ای دایره مخاطب آیه را گسترده دانسته و شامل همه<ref>صادقی تهرانی، الفرقان، ۱۳۶۵ش، ج۱۰، ص۲۴۵.</ref> مسلمانان، [[اهل کتاب|اهل‌کتاب]] و [[شرک|مشرکان]]<ref>صادقی تهرانی، الفرقان، ۱۳۶۵ش، ج۱۰، ص۲۴۶.</ref> که از گوشت‌های حلال پرهیز می‌کنند، دانسته‌اند. | ||
==منظور از بیان تفصیلی | ==منظور از بیان تفصیلی قبل از آیه== | ||
گفته شده در این آیه به صورت کلی و عام به استفاده نکردن از [[حرام‌گوشت|گوشت‌های حرام]] اشاره شده<ref>شیخ طوسی، التبیان، بیروت، ج۴، ص۲۵۵.</ref> و اشاره تفصیلی به گوشت‌های حرام | [[مفسر|مفسران]] در اینکه منظور آیه از بیان و شرح تفصیلی گوشت‌های حرام، کدام سوره و [[آیه|آیات]] است، اختلاف‌نظر دارند. گفته شده در این آیه به صورت کلی و عام به استفاده نکردن از [[حرام‌گوشت|گوشت‌های حرام]] اشاره شده<ref>شیخ طوسی، التبیان، بیروت، ج۴، ص۲۵۵.</ref> و اشاره تفصیلی به گوشت‌های حرام به آیات بعدی این سوره و یا [[سوره نحل]] و همچنین دو [[سوره‌های مکی و مدنی|سوره مکی]]، یعنی [[سوره بقره|بقره]] یا [[سوره مائده|مائده]] موکول شده است.<ref>صادقی تهرانی، الفرقان، ۱۳۶۵ش، ج۱۰، ص۲۴۵.</ref> در همه این موارد خوردن مردار، خون و گوشت خوک و آنچه نام خدا بر آن برده نشده، [[حرام]] دانسته شده است.<ref>صادقی تهرانی، الفرقان، ۱۳۶۵ش، ج۱۰، ص۲۴۵.</ref> | ||
*[[آیه اکمال|آیه ۳ سوره مائده]].<ref>ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۸، ص۲۲؛ سلطان علیشاه، بیان السعادة، ۱۴۰۸ق، ج۲، ص۱۵۱.</ref> گفته شده بیشتر مفسران اول سوره مائده را از آیاتی دانسته‌اند که به صورت تفصیلی به این احکام اشاره کرده‌اند.<ref>فخررازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۱۳، ص۱۲۹.</ref> به باور برخی مفسران، این سوره در [[مکه]] و سوره مائده در [[مدینه]] و پس از سوره انعام نازل شد؛ بنابراین طبق این آیه لازم است نکات تفصیلی قبل از این آیه نازل شده باشد.<ref>فخررازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۱۳، ص۱۲۹؛ ابن‌عاشور، التحریر و التنویر، بیروت، ج۷، ص۲۷.</ref> | *[[آیه اکمال|آیه ۳ سوره مائده]].<ref>ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۸، ص۲۲؛ سلطان علیشاه، بیان السعادة، ۱۴۰۸ق، ج۲، ص۱۵۱.</ref> گفته شده بیشتر مفسران اول سوره مائده را از آیاتی دانسته‌اند که به صورت تفصیلی به این احکام اشاره کرده‌اند.<ref>فخررازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۱۳، ص۱۲۹.</ref> به باور برخی مفسران، این سوره در [[مکه]] و سوره مائده در [[مدینه]] و پس از سوره انعام نازل شد؛ بنابراین طبق این آیه لازم است نکات تفصیلی قبل از این آیه نازل شده باشد.<ref>فخررازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۱۳، ص۱۲۹؛ ابن‌عاشور، التحریر و التنویر، بیروت، ج۷، ص۲۷.</ref> | ||