مکافات عمل: تفاوت میان نسخهها
←تعریف و اهمیت
جز (removed Category:اصطلاحات اسلامی; added Category:اصطلاحات کلامی using HotCat) |
|||
خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
گفته شده [[حدیث|روایات]] بسیاری از [[چهارده معصوم|معصومین]] نقل شده که نشان میدهند هر کسی عمل نیکی انجام دهد در زندگی خیر میبینید و هر کسی که شرور باشد خودش نیز در دنیا به عاقبتش خواهد رسید.<ref>کوثری، اصول مکافات عمل از منظر روایات با تاکید بر نهج البلاغه، ۱۳۹۲ش، ص۱۰.</ref> برای نمونه [[امام علی علیهالسلام|حضرت علی(ع)]] در کلامی اشاره میکنند<ref>سید رضی، نهج البلاغه، ۱۳۷۴ش، ص۵۰۵.</ref> که گاهی انسان نتیجه نیکی خود را از جانب کسی میگیرد که اصلا گمان نمیبرد.<ref>مطهری، مجموعه آثار (گفتارهايى در اخلاق اسلامى)، ۱۳۸۴ش، ج۲۹، ص۷۲.</ref> | گفته شده [[حدیث|روایات]] بسیاری از [[چهارده معصوم|معصومین]] نقل شده که نشان میدهند هر کسی عمل نیکی انجام دهد در زندگی خیر میبینید و هر کسی که شرور باشد خودش نیز در دنیا به عاقبتش خواهد رسید.<ref>کوثری، اصول مکافات عمل از منظر روایات با تاکید بر نهج البلاغه، ۱۳۹۲ش، ص۱۰.</ref> برای نمونه [[امام علی علیهالسلام|حضرت علی(ع)]] در کلامی اشاره میکنند<ref>سید رضی، نهج البلاغه، ۱۳۷۴ش، ص۵۰۵.</ref> که گاهی انسان نتیجه نیکی خود را از جانب کسی میگیرد که اصلا گمان نمیبرد.<ref>مطهری، مجموعه آثار (گفتارهايى در اخلاق اسلامى)، ۱۳۸۴ش، ج۲۹، ص۷۲.</ref> | ||
در شعر و ادبیات نیز موضوع مکافات عمل مورد توجه بوده است. [[مولوی]]<ref>مولوی رومی، کلیات شمس تبریزی، ۱۳۷۶ش، ص۱۴۵۳.</ref> (درگذشت: [[سال ۶۷۲ هجری قمری|۶۷۲ق]]) و [[صائب تبریزی]]<ref>صائب تبریزی، دیوان، ۱۳۹۳ش، ج۵، ص۲۵۲۶.</ref> (درگذشت: [[سال ۱۰۸۰ هجری قمری|۱۰۸۰ق]]) از جمله شاعرانی هستند که در این رابطه شعرسرایی کردهاند. [[سعدی]] (درگذشت: [[سال ۶۹۱ هجری قمری|۶۹۱ق]]) در شعری میگوید:{{شعر|تو نیکویی کن و در دجله انداز\\ که ایزد در بیابانت دهد باز<ref>سعدی، کلیات سعدی، ۱۳۲۰ش، ص۲۱۳.</ref>}}[[محمدباقر صامت بروجردی|صامت بروجردی]] (درگذشت: [[سال ۱۳۳۳ هجری قمری|۱۳۳۳ق]]) شاعر شیعه در این رابطه میسراید:{{شعر|از مکافات عمل غافل مشو\\ گندم از گندم بروید جو ز جو<ref>صامت بروجردی، کلیات دیوان، ۱۳۸۳ش، ص۳۴۹.</ref>}} | در شعر و ادبیات نیز موضوع مکافات عمل مورد توجه بوده است. [[مولوی]]<ref>مولوی رومی، کلیات شمس تبریزی، ۱۳۷۶ش، ص۱۴۵۳.</ref> (درگذشت: [[سال ۶۷۲ هجری قمری|۶۷۲ق]]) و [[صائب تبریزی]]<ref>صائب تبریزی، دیوان، ۱۳۹۳ش، ج۵، ص۲۵۲۶.</ref> (درگذشت: [[سال ۱۰۸۰ هجری قمری|۱۰۸۰ق]]) از جمله شاعرانی هستند که در این رابطه شعرسرایی کردهاند. [[سعدی]] (درگذشت: [[سال ۶۹۱ هجری قمری|۶۹۱ق]]) در شعری میگوید:{{شعر|تو نیکویی کن و در دجله انداز\\ که ایزد در بیابانت دهد باز<ref>سعدی، کلیات سعدی، ۱۳۲۰ش، ص۲۱۳.</ref>}}{{یاد| [[سعدی]] در گلستان حکایت ستمگری که هیزم درویشان را ناعادلانه میخرید و به توانگران میفروخت نقل کرده که شبی آتش مطبخ در انبار هیزمش افتاد و سایر املاکش را سوزاند صاحبدلی به او گفت این آتش از دودِ دل درویشان است | ||
حذر کن ز دردِ درونهایِ ریش/ | |||
که ریشِ درون عاقبت سر کند/ | |||
به هم بر مَکَن تا توانی دلی/ | |||
که آهی جهانی به هم بر کند/سعدی، گلستان، باب اول سیرت پادشاهان،۱۳۱۰ش، ص۴۹. }}[[محمدباقر صامت بروجردی|صامت بروجردی]] (درگذشت: [[سال ۱۳۳۳ هجری قمری|۱۳۳۳ق]]) شاعر شیعه در این رابطه میسراید:{{شعر|از مکافات عمل غافل مشو\\ گندم از گندم بروید جو ز جو<ref>صامت بروجردی، کلیات دیوان، ۱۳۸۳ش، ص۳۴۹.</ref>}} | |||
==مکافات عمل، سنت ثابت خداوند== | ==مکافات عمل، سنت ثابت خداوند== | ||
علامه طباطبایی در تفسیر [[آیه ۱۱ سوره رعد]] این نکته را بیان میکنند که اگر مردمی دارای ایمان و شکر باشند خداوند نعمتهایش را در دنیا بر آنها جاری میکند و اگر [[کفران نعمت|ناشکری]] کنند این نعمتها تبدیل به نقمت میشود تا دوباره به [[شکر]] و [[ایمان]] برگردند. این مسئله از قضایای حتمی و [[سنت الهی|سنتهای جاری خداوند]] است که همواره میان شکر و ایمان با نزول نعمتهای الهی و از طرفی کفر و ناسپاسی با نقمت و [[عذاب الهی|عذاب خداوند]] تلازم وجود دارد.<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۳۹۳ق، ج۱۱، ص۳۱۰.</ref> | علامه طباطبایی در تفسیر [[آیه ۱۱ سوره رعد]] این نکته را بیان میکنند که اگر مردمی دارای ایمان و شکر باشند خداوند نعمتهایش را در دنیا بر آنها جاری میکند و اگر [[کفران نعمت|ناشکری]] کنند این نعمتها تبدیل به نقمت میشود تا دوباره به [[شکر]] و [[ایمان]] برگردند. این مسئله از قضایای حتمی و [[سنت الهی|سنتهای جاری خداوند]] است که همواره میان شکر و ایمان با نزول نعمتهای الهی و از طرفی کفر و ناسپاسی با نقمت و [[عذاب الهی|عذاب خداوند]] تلازم وجود دارد.<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۳۹۳ق، ج۱۱، ص۳۱۰.</ref> |