ابراهیم (پیامبر): تفاوت میان نسخه‌ها

علامه طباطبایی]] مقام امامت در این [[آیه]] به معنای هدایت باطنی است؛ مقامی که رسیدن به آن، لازمه برخورداری از کمال وجودی و مقام معنوی ویژه‌ای است که پس از مجاهدت‌های بسیار به دست می‌آید.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۱، ص۲۷۲.</ref>

{{اصلی|خلیل‌الله (لقب)}}

خَلیل‌الله (به‌معنای دوست خدا<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۴، ص۱۴۵.</ref>) لقب مختص حضرت ابراهیم بوده است.<ref>مغنیه، تفسیر الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۴۴۸.</ref> مقام خلیل‌الله بودن را مدح برای ابراهیم(ع) دانسته‌اند<ref>ابوالفتوح رازی، روض الجنان و روح الجنان فی تفسیرالقرآن، ۱۴۰۸ق، ج۶، ص۱۲۹.</ref> که بالاتر از مقام [[نبوت]] و رسالت نیز است.<ref>مغنیه، تفسیر الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۴۴۸.</ref> در روایتی از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] آمده که خداوند ابراهیم را در ابتدا به عنوان عَبد (بنده) سپس نبی، بعد رسول و پس از آن به مقام دوستی (خلیل) برگرفت.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۱۷۵.</ref> در [[آیه ۱۲۵ سوره نساء]] آمده است: «و اتَّخَذَ اللَّهُ إِبْراهیمَ خَلیلاً؛ و خدا ابراهیم را به دوستی خود برگزید».<ref>سوره نساء، آیه ۱۲۵.</ref> در ابتدای این آیه توصیه شده که از آیین ابراهیم پیروی کنید.<ref>حسینی شیرازی، تبیین القرآن، ۱۴۲۳ق، ص۱۰۹.</ref> سپس برای اینکه دیگران را ترغیب به پیروی از ابراهیم کند می‌گوید که [[خدا|خداوند]] وی را به‌عنوان دوست خود برگزیده است.<ref>ابن‌کثیر دمشقی، تفسیر القرآن العظیم، ۱۴۱۹ق،  ج۲، ص۳۷۴.</ref>

* سید قطب، فی ظلال القرآن، بیروت،‌ دار الشروق، چاپ۳۵، ۱۴۲۵ق.

* شبستری شیخ محمود، گلشن راز، کرمان، انتشارات خدمات فرهنگی کرمان، چ ۱، ۱۳۸۲ش.

* صدوق، محمد بن علی، علل الشرائع، قم، کتابفروشی داوری، ۱۳۸۵ش/۱۹۶۶م.

* طاهری، محمدحسین، «ابراهیم(ع) و خاندانش در تورات و قرآن»، در فصلنامه معرفت ادیان، شماره ۱، زمستان ۱۳۸۸ش

* طباطبایی، سید محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، انتشارات اسلامی جامعۀ مدرسین حوزه علمیه، پنجم، ۱۴۱۷ق.

* طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم والملوک، بیروت،‌ دار التراث، ط الثانیة، ۱۹۶۷م.

* طوسی، محمد بن حسن، التبیان فی تفسیر القرآن، بیروت،‌ دار إحیاء التراث العربی.