روضه‌خوانی (آیین): تفاوت میان نسخه‌ها

[[ناصرالدین شاه قاجار|ناصر الدین شاه]] نیز به هنگام [[محرم (ماه)|ماه محرّم]]، تشکیل مجلس روضه و شرکت در آن را بر خود واجب می‌دانست.<ref>دوست‌علی‌خان معیرالممالک، یادداشت‌هایی از زندگانی خصوصی ناصرالدین شاه، ص۴۶؛ مظاهری، رسانه شیعه، ص۴۳.</ref> البته رونق بی‌سابقه [[تعزیه‌خوانی (آیین)|تعزیه‌خوانی]] و ساخت [[تکیه]] دولت، از رونق روضه‌خوانی کاست؛<ref> مظاهری، رسانه شیعه، ص۴۳.</ref> تا جایی که روضه‌خوانی و مرثیه‌خوانی، دیگر به‌اندازۀ تعزیه، رسمیت نداشت‌.<ref> الگار، دین و دولت در ایران، ص۲۱۱-۲۱۲.</ref>

رضا شاه در نیمه دوم سلطنت‌ش، شعائر مذهبی عامه مردم را خرافات نامید.<ref> مظاهری، رسانه شیعه، ص۱۴۷ به نقل از بصیرت‌منش، علما و رژیم رضاشاه، تهران، عروج، ۱۳۷۶ش، ص۱۴۰.</ref> پس از [[واقعه مسجد گوهرشاد|واقعه گوهرشاد]]، سخت‌گیری درباره برپایی مجالس روضه افزایش یافت و مأموران شهربانی موظف شدند که از برگزاری مجالس عزاداری جلوگیری کنند. در بعضی شهرها وعاظ و برپاکنندگان مجالس روضه را به زندان می‌فرستادند.<ref>مظاهری، رسانه شیعه، ص۱۴۷ به نقل از بصیرت منش، علما و رژیم رضاشاه، تهران، عروج، ۱۳۷۶ش، ص۱۴۳-۱۴۴.</ref>