پرش به محتوا

حلال‌زادگی: تفاوت میان نسخه‌ها

خط ۳۷: خط ۳۷:
در تعدادی از روایات که هم در منابع شیعه<ref>برای نمونه نگاه کنید به: کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۸، ص۳۱۶؛‌ شیخ طوسی، تهذیب الأحکام، ۱۴۰۷ق، ج۴، ص۱۴۳؛ برقی، المحاسن، ۱۳۷۱ق، ج۱، ص۱۳۸-۱۳۹؛ شیخ صدوق، علل الشرائع، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۱۴۱-۱۴۵.</ref> و هم در منابع روایی اهل‌سنت آمده،<ref>برای نمونه نگاه کنید به: ابن‌عساکر، تاریخ دمشق، ۱۴۱۵ق، ج۴۲، ص۲۸۷؛ ابن‌جزری، اسنی المطالب، اصفهان، ص۵۷ -۵۹؛ ابن‌مردویه اصفهانی، مناقب علی بن ابی‌طالب، ۱۴۲۴ق، ص۷۶و۷۷؛ شوشتری، احقاق الحق، ۱۴۰۹ق، ج۷، ص۲۶۵و۲۶۶، ج۱۷، ص۲۵۰ و ج۲۱،‌ ص۳۶۳-۳۶۹.</ref> [[مودت اهل‌بیت(ع)|محبت اهل‌بیت(ع)]] به‌ویژه [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] نشانهٔ حلال‌زادگی و بغض و دشمنی به آنان نشانهٔ [[حرام‌زادگی]] دانسته شده است. به‌عنوان مثال در منابع اهل‌سنت از [[عبادت بن صامت]] و [[ابوسعید خدری|ابوسعید خُدْری]]، هر دو از [[صحابه|صحابه پیامبر(ص)]]، نقل شده که ما فرزندانمان را با محبت علی بن ابی‌طالب می‌آزمودیم؛ اگر آنان به او محبت نداشتند، می‌دانستیم که آن‌ها از ما نیستند و حرام‌زاده‌اند.<ref>برای نمونه نگاه کنید به: ابن‌عساکر، تاریخ دمشق، ۱۴۱۵ق، ج۴۲، ص۲۸۷؛ ابن‌جزری، اسنی المطالب، اصفهان، ص۵۷ -۵۹؛ ابن‌مردویه اصفهانی، مناقب علی بن ابی‌طالب، ۱۴۲۴ق، ص۷۶و۷۷.</ref> ابن‌جَزَری (۷۵۱- ۸۳۳ق) محدث و فقیه شافعی‌مذهب، گفته است از قدیم تا زمان او مشهور بود که کسی غیر از ولدالزنا نسبت به علی(ع) دشمنی نمی‌کرد.<ref>ابن‌جزری، اسنی المطالب، اصفهان، ص۵۷.</ref> [[محمدباقر مجلسی|علامه مجلسی]] در [[بحار الانوار (کتاب)|کتاب بحار الانوار]] در بخشی، ۳۱ حدیث گرد آورده<ref>مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۲۷، ص۱۴۵-۱۵۶.</ref> و در [[مرآة العقول (کتاب)|مِرآةالعقول]] آن‌ها را [[تواتر|متواتر]] شمرده است.<ref>مجلسی، مرآة العقول، ۱۴۰۴ق، ج۲۶، ص۴۲۰.</ref>
در تعدادی از روایات که هم در منابع شیعه<ref>برای نمونه نگاه کنید به: کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۸، ص۳۱۶؛‌ شیخ طوسی، تهذیب الأحکام، ۱۴۰۷ق، ج۴، ص۱۴۳؛ برقی، المحاسن، ۱۳۷۱ق، ج۱، ص۱۳۸-۱۳۹؛ شیخ صدوق، علل الشرائع، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۱۴۱-۱۴۵.</ref> و هم در منابع روایی اهل‌سنت آمده،<ref>برای نمونه نگاه کنید به: ابن‌عساکر، تاریخ دمشق، ۱۴۱۵ق، ج۴۲، ص۲۸۷؛ ابن‌جزری، اسنی المطالب، اصفهان، ص۵۷ -۵۹؛ ابن‌مردویه اصفهانی، مناقب علی بن ابی‌طالب، ۱۴۲۴ق، ص۷۶و۷۷؛ شوشتری، احقاق الحق، ۱۴۰۹ق، ج۷، ص۲۶۵و۲۶۶، ج۱۷، ص۲۵۰ و ج۲۱،‌ ص۳۶۳-۳۶۹.</ref> [[مودت اهل‌بیت(ع)|محبت اهل‌بیت(ع)]] به‌ویژه [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] نشانهٔ حلال‌زادگی و بغض و دشمنی به آنان نشانهٔ [[حرام‌زادگی]] دانسته شده است. به‌عنوان مثال در منابع اهل‌سنت از [[عبادت بن صامت]] و [[ابوسعید خدری|ابوسعید خُدْری]]، هر دو از [[صحابه|صحابه پیامبر(ص)]]، نقل شده که ما فرزندانمان را با محبت علی بن ابی‌طالب می‌آزمودیم؛ اگر آنان به او محبت نداشتند، می‌دانستیم که آن‌ها از ما نیستند و حرام‌زاده‌اند.<ref>برای نمونه نگاه کنید به: ابن‌عساکر، تاریخ دمشق، ۱۴۱۵ق، ج۴۲، ص۲۸۷؛ ابن‌جزری، اسنی المطالب، اصفهان، ص۵۷ -۵۹؛ ابن‌مردویه اصفهانی، مناقب علی بن ابی‌طالب، ۱۴۲۴ق، ص۷۶و۷۷.</ref> ابن‌جَزَری (۷۵۱- ۸۳۳ق) محدث و فقیه شافعی‌مذهب، گفته است از قدیم تا زمان او مشهور بود که کسی غیر از ولدالزنا نسبت به علی(ع) دشمنی نمی‌کرد.<ref>ابن‌جزری، اسنی المطالب، اصفهان، ص۵۷.</ref> [[محمدباقر مجلسی|علامه مجلسی]] در [[بحار الانوار (کتاب)|کتاب بحار الانوار]] در بخشی، ۳۱ حدیث گرد آورده<ref>مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۲۷، ص۱۴۵-۱۵۶.</ref> و در [[مرآة العقول (کتاب)|مِرآةالعقول]] آن‌ها را [[تواتر|متواتر]] شمرده است.<ref>مجلسی، مرآة العقول، ۱۴۰۴ق، ج۲۶، ص۴۲۰.</ref>


در مقابلِ نظرِ علامه مجلسی مبنی بر [[تواتر]] احادیث حلال‌زاده بودن محبان ائمه(ع) و حرام‌زاده بودن دشمنان آنان، برخی از پژوهشگران دینی، سند تعدادی از این روایات را مخدوش دانسته‌اند و معتقدند روایان آن یا ناشناخته‌اند یا از [[غالیان|غُلات]] به‌شمار می‌روند.<ref>قزوینی، «آیا شیعیان، مخالفان خود را «حرام‌زاده» می‌دانند؟»، مندرج در سایت موسسه تحقیقاتی ولی عصر.</ref> همچنین در مورد این روایات گفته شده حرام‌زاده بودن باعث سلب اختیار انسان نمی‌شود و علّت تامّه [[گناه|ارتکاب گناه]] و دوری از محبت و دوستی اهل‌بیت(ع) نیست و ممکن است فرزند زنا به واسطه در اختیارگرفتن سرنوشت خود مانند دیگر افراد، مُحب ائمه(ع) شود، کما اینکه دلیلی وجود ندارد هر حلال‌زاده‌ای محب ائمه(ع) باشد. طبق این نظر، روایات دشمنی ولدالزنا با اهل‌بیت(ع)، ناظر به یک حکم کلی نیست؛ بلکه اشاره به وضعیت تکوینی افراد حرام‌زاده دارد که بیشتر از افراد حلال‌زاده در معرض دشمنی با ائمه(ع) قرار می‌گیرند؛ نه اینکه همیشه چنین باشد.{{مدرک}}
در مقابلِ نظرِ علامه مجلسی مبنی بر [[تواتر]] احادیث حلال‌زاده بودن محبان ائمه(ع) و حرام‌زاده بودن دشمنان آنان، برخی از پژوهشگران دینی، سند تعدادی از این روایات را مخدوش دانسته‌اند و معتقدند روایان آن یا ناشناخته‌اند یا از [[غالیان|غُلات]] به‌شمار می‌روند.<ref>قزوینی، «آیا شیعیان، مخالفان خود را «حرام‌زاده» می‌دانند؟»، مندرج در سایت موسسه تحقیقاتی ولی عصر.</ref> همچنین در خصوص این روایات گفته شده حرام‌زاده بودن باعث سلب اختیار انسان نمی‌شود و علّت تامّهٔ [[گناه|ارتکاب گناه]] و دوری از محبت اهل‌بیت(ع) نیست؛ یعنی ممکن است فرزند زنا به‌واسطهٔ اختیاری که دارد، مانند دیگر افراد، مُحب ائمه(ع) شود؛ کما اینکه دلیلی وجود ندارد هر حلال‌زاده‌ای محب ائمه(ع) باشد. طبق این نظر، روایاتِ دشمنی ولدالزنا با اهل‌بیت(ع)، ناظر به یک حکم کلی نیست؛ بلکه اشاره می‌کند به وضعیت تکوینی افراد حرام‌زاده که بیشتر از افراد حلال‌زاده در معرض دشمنی با ائمه(ع) قرار می‌گیرند؛ نه اینکه همیشه چنین باشد.{{مدرک}}


==پانویس==
==پانویس==
Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۳٬۲۴۴

ویرایش