آیه حکمت: تفاوت میان نسخه‌ها

با توجه به آیات قبل و بعد این آیه، برخی مفسران مقصود حکمت رادرک جایگاه انفاق دانسته‌اند؛ دیگران نیز معانی و مصادیق متعددی برای حکمت در این آیه گفته‌اند؛ از جمله: آگاهی از حقایق قرآن، پرهیز از [[گناهان کبیره]]، اطاعت از خدا، [[علم لدنی]]، [[نبوت]]، معرفت به‌ خدا و شناختِ اسرار هستی و آگاهی از حقایق و رسیدن به حق. [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]] حکمت را علم به حقایقی می‌داند که مشتمل بر سعادت بشر  هستند، مانند معارف الهی درباره مبدأ و معاد؛ یا حقایق طبیعیِ مرتبط با سعادت انسان.

برخی مفسران با توجه به آیات قبل و بعد این آیه مصداق حکمت را درک اهمیت انفاق در زندگی فرد و جامعه دانسته‌اند.<ref>کاشفی‏، تفسیر حسینی (مواهب علیه)، کتابفروشی نور، ص۹۴؛ قرشی بنابی، تفسیر احسن الحدیث، ۱۳۷۵ش، ج۱، ص۵۱۱ و ۵۱۲.</ref> گفته شده با توجه به [[آیه ۲۶۸ سوره بقره|آیه پیشین]]، که به هنگام [[انفاق]]، شیطان انسان را از فقر می‌ترساند ولی خدا وعده مغفرت و فضل الهی می‌دهد، در این آیه سخن توضیح می‌دهد که حکمت  بین این دو کشش الهی و شیطانی فرق می‌گذارد و انسان را به وادی مغفرت و فضل می‌کشاند و از وسوسه‌های شیطان می‌رهاند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲، ص۳۴۰.</ref> [[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی]] در این موضوع گفته است تا حکمت که خیر فراوان است بهره کسی نشود توفیق انفاق پیدا نمی‌کند.<ref>جوادی آملی، تسنیم، ۱۳۸۸ش، ج۱۲، ص۴۲۸.</ref> گفته شده خداوند به بعضی از افراد بر اثر [[جهاد نفس|جهاد با نفس]]، نوعی علم و بینش می‌دهد که آثار و فوائد اطاعت الهی از جمله انفاق را درک کند و هم‌چنین وساوس شیطانی را تشخیص می‌دهد.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲، ص۳۴۰.</ref>