Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۳٬۰۹۹
ویرایش
زیارت: تفاوت میان نسخه‌ها
←مفهوم‌شناسی
(ویکی سازی) |
P.motahari (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
در باب مشروعیت زیارت، فضیلت و [[استحباب]] آن در اسلام و همچنین در ردّ دیدگاه ابن‌تیمیه درباره زیارت، آثاری از سوی عالمان مسلمان به رشته تحریر درآمده است. کتاب [[شفاء السقام فی زیارة خیر الانام (کتاب)|شِفاءُ السَّقام فی زیارَةِ خَیرِ الأنام]] اثر تقی‌الدین سُبکی و «تحفة الزوار الی قبر النبی المختار» نوشته ابن‌حَجَر هیتمی از جمله این آثارند. کتاب [[کتاب المزار (شهید اول)|المزار فی کیفیّة زیارات النبی و الأئمة الأطهار]]، تألیف [[شهید اول]] نیز از جمله آثاری است که درباره فضیلت و استحباب زیارت قبور پیامبر(ص) و امامان شیعه(ع) و آداب زیارت قبور آنان به رشته تحریر درآمده است. | در باب مشروعیت زیارت، فضیلت و [[استحباب]] آن در اسلام و همچنین در ردّ دیدگاه ابن‌تیمیه درباره زیارت، آثاری از سوی عالمان مسلمان به رشته تحریر درآمده است. کتاب [[شفاء السقام فی زیارة خیر الانام (کتاب)|شِفاءُ السَّقام فی زیارَةِ خَیرِ الأنام]] اثر تقی‌الدین سُبکی و «تحفة الزوار الی قبر النبی المختار» نوشته ابن‌حَجَر هیتمی از جمله این آثارند. کتاب [[کتاب المزار (شهید اول)|المزار فی کیفیّة زیارات النبی و الأئمة الأطهار]]، تألیف [[شهید اول]] نیز از جمله آثاری است که درباره فضیلت و استحباب زیارت قبور پیامبر(ص) و امامان شیعه(ع) و آداب زیارت قبور آنان به رشته تحریر درآمده است. | ||
== | ==جایگاه زیارت در فرهنگ اسلامی== | ||
زیارت اصطلاحی دینی، به معنای حاضرشدن کنار قبور اموات و به‌ویژه قبور پیامبران، امامان و امامزادگان با مناسکی مخصوص و همچنین قبور مؤمنان و انسان‌های صالح است.<ref>کیانی فرید، «زیارت»، ص۸۴۷.</ref> به‌گفته جعفر سبحانی، زیارت قبر پیامبر(ص)، اهل‌بیت او و قبور مؤمنان از اصول فرهنگ اسلامی است.<ref>سبحانی، منشور عقاید امامیه، ۱۳۷۶ش، ص۲۵۴.</ref> | |||
ابن‌ضیاء مکی (متوفای: ۸۵۴ق)، در کتاب «تاریخ المکة المشرفة و المسجد الحرام»، نقل کرده است که وقتی حاجیان اعمال حج را تمام می‌کردند به قصد زیارت قبر پیامبر(ص) که از بافضیلت‌ترین مستحبات است، می‌رفتند.<ref>مکی، تاریخ المکة المشرفة و المسجد الحرام، ۱۴۲۴ق، ص۳۳۴.</ref> شوکانی نیز در کتاب «نیل الاوطار» گفته است دأب و روش مسلمانانی که به سفر حج می‌رفتند بر این بوده است که وقتی به مدینه می‌رسیدند به زیارت قبر پیامبر(ص) می‌شتافتند و آن را از برترین اعمال می‌شماردند.<ref>شوکانی، نیل الاوطار، ۱۴۱۳ق، ج۵، ص۱۱۰.</ref> شمس‌الدین ذهبی (درگذشت: ۷۴۸ق)، تاریخ‌نگار و محدث شافعی، نیز زیارت قبر پیامبر(ص) و سفر کردن برای زیارت قبور انبیاء و اولیای الهی را از بالاترین چیزهایی دانسته است که موجب تقرب انسان به خدا می‌شود.<ref>ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ۱۴۱۴ق، ج۴، ص۴۸۴.</ref> عبدالرحمن جزیری، فقیه مصری و مؤلف کتاب «الفقه علی المذاهب الاربعة»، با توجه به احادیث فراوانی، زیارت قبر پیامبر(ص) را از برترین اعمال صالح دانسته است.<ref>جزیری، الفقه علی المذاهب الاربعة، ۱۴۱۹ق، ج۲، ص۹۴۶.</ref> ملاعلی القاری (درگذشت: ۱۰۱۴ق)، فقیه و محدث حنفی، نقل کرده است که برخی حتی تا این حد پیش رفته‌اند که زیارت قبر پیامبر(ص) به قصد تقرب را به مثابه ضروری دین قلمداد کرده و انکار آن را محکوم به کفر دانسته‌اند.<ref>القاری، شرح الشفاء، ۱۴۲۱ق، ج۲، ص۱۵۲.</ref> | ابن‌ضیاء مکی (متوفای: ۸۵۴ق)، در کتاب «تاریخ المکة المشرفة و المسجد الحرام»، نقل کرده است که وقتی حاجیان اعمال حج را تمام می‌کردند به قصد زیارت قبر پیامبر(ص) که از بافضیلت‌ترین مستحبات است، می‌رفتند.<ref>مکی، تاریخ المکة المشرفة و المسجد الحرام، ۱۴۲۴ق، ص۳۳۴.</ref> شوکانی نیز در کتاب «نیل الاوطار» گفته است دأب و روش مسلمانانی که به سفر حج می‌رفتند بر این بوده است که وقتی به مدینه می‌رسیدند به زیارت قبر پیامبر(ص) می‌شتافتند و آن را از برترین اعمال می‌شماردند.<ref>شوکانی، نیل الاوطار، ۱۴۱۳ق، ج۵، ص۱۱۰.</ref> شمس‌الدین ذهبی (درگذشت: ۷۴۸ق)، تاریخ‌نگار و محدث شافعی، نیز زیارت قبر پیامبر(ص) و سفر کردن برای زیارت قبور انبیاء و اولیای الهی را از بالاترین چیزهایی دانسته است که موجب تقرب انسان به خدا می‌شود.<ref>ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ۱۴۱۴ق، ج۴، ص۴۸۴.</ref> عبدالرحمن جزیری، فقیه مصری و مؤلف کتاب «الفقه علی المذاهب الاربعة»، با توجه به احادیث فراوانی، زیارت قبر پیامبر(ص) را از برترین اعمال صالح دانسته است.<ref>جزیری، الفقه علی المذاهب الاربعة، ۱۴۱۹ق، ج۲، ص۹۴۶.</ref> ملاعلی القاری (درگذشت: ۱۰۱۴ق)، فقیه و محدث حنفی، نقل کرده است که برخی حتی تا این حد پیش رفته‌اند که زیارت قبر پیامبر(ص) به قصد تقرب را به مثابه ضروری دین قلمداد کرده و انکار آن را محکوم به کفر دانسته‌اند.<ref>القاری، شرح الشفاء، ۱۴۲۱ق، ج۲، ص۱۵۲.</ref> | ||