خطبه ۱۴۳ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''خطبه ۱۴۳ نهج البلاغه''' گفتاری است از [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] که پس از [[استسقاء|نماز باران]] خوانده شده است.<ref>مغنیه، فی ظلال نهج‏ البلاغة، ۱۴۰۰ق، ج۲، ص۳۱۵.</ref> امام در این خطبه توصیه می‌کند که مردم در زمان بی‌آبی، نزد [[خدا|خداوند]] استغاثه کنند<ref>موسوی، شرح نهج ‏البلاغة، ۱۴۱۸ق، ج۲، ص۴۲۲.</ref> و به رحمت او پناه ببرند.<ref>جعفری، ترجمه و تفسیر نهج البلاغه، ۱۴۱۸ق، ج۲۴، ص۱۲۴.</ref>  

تعبیری در این خطبه وجود دارد که «خدایا! ما به سوی تو آمدیم، از خانه‌ها که در آن بودیم ... ». از این تعبیر استفاده شده که امام نماز باران را در یک فضای رو باز و بدون سقف خوانده است.<ref>مغنیه، فی ظلال نهج‏ البلاغة، ۱۴۰۰ق، ج۲، ص۳۱۸.</ref> [[محمدباقر مجلسی|علامه مجلسی]] از این خطبه مستحب بودن نماز باران در زیر آسمان را استفاده کرده است.<ref>مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج‏۸۸، ص۳۱۴.</ref> امام علی(ع) در ابتدای این خطبه بیان می‌دارد که زمین و آسمان مبدأ رزق نیستند بلکه این دو در رساندن رزق به بندگان از خداوند اطاعت می‌کنند.<ref>ابن‌میثم بحرانی، اختیار مصباح السالکین، ۱۴۰۸ق، ص۳۰۳.</ref> امام در ادامه توضیح می‏‌دهد که خداوند در برابر اعمال ناشایست بندگان، آن‌ها را از نعمت‌ها محروم می‌کند.<ref>ابن‌میثم بحرانی، شرح نهج البلاغة، ۱۴۰۴ق، ج۳، ص۱۸۵.</ref>

در بخشی از این خطبه امام اشاره دارد که پس از شنیدن فریاد حیوانات و ناله فرزندان و با امید به نعمت خداوند بیرون آمده‌اند و سپس دعا می‌کند که خداوند آن‌ها را از باران سیراب کند.<ref>نهج البلاغة، تصحیح صبحی صالح، خطبه ۱۴۳، ص۱۹۹.</ref> [[ابن‌میثم بحرانی]] از [[:رده:شارحان نهج البلاغه|شارحان نهج البلاغه]] این جملات امام را «جملاتی دلپذیر و رقت‌انگیز» توصیف می‌کند که هدف از آن «ابراز شوق به نزول رحمت، و اظهار امید به فضل و نعمت پروردگار» است.<ref>ابن‌میثم بحرانی، شرح نهج البلاغة،