Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۴٬۲۸۱
ویرایش
آیه ۲۰ سوره عنکبوت: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
| آیات مرتبط =[[آیه ۴۲ سوره روم]] • [[آیه ۱۱ سوره انعام]] • [[آیه ۶۹ سوره نمل]] • [[آیه ۳۶ سوره نحل]] • [[آیه ۱۳۷ سوره آل‌عمران]] | | آیات مرتبط =[[آیه ۴۲ سوره روم]] • [[آیه ۱۱ سوره انعام]] • [[آیه ۶۹ سوره نمل]] • [[آیه ۳۶ سوره نحل]] • [[آیه ۱۳۷ سوره آل‌عمران]] | ||
}} | }} | ||
''' آیه ۲۰ سوره عنکبوت ''' | ''' آیه ۲۰ سوره عنکبوت '''قطعی بودن وقوع [[معاد]] را متذکر می‌شود. به گفته [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]]، از مفسران [[شیعه]]، این آیه و [[آیه ۱۹ سوره عنکبوت]] هر دو درباره معاد است، با این تفاوت که در آیه نوزدهم به مطالعه در احوال انسان می‌پردازد ولی در آیه بیستم خطاب به [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] می‌گوید به [[شرک|مشرکان]] و منکران معاد بگو که به مطالعه در آثار موجودات و امت‌های پیشین بپردازند تا بفهمند همان‌طور که خدا قادر بر خلق ابتدایی موجودات است، بر زنده کردن آنها پس از مرگ نیز توانایی خواهد داشت. | ||
{{گفت و گو | {{گفت و گو | ||
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
==عبرت از احوال پیشینیان== | ==عبرت از احوال پیشینیان== | ||
به | به گفته مفسران شیعه، در آیه ۲۰ سوره عنکبوت، خدا به [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] خطاب می‌کند<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۸، ص۴۳۵؛ طوسی، التبیان، بیروت، ج۸، ص۱۹۶؛ طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۶، ص۱۱۸.</ref> که به [[شرک|مشرکان]] و منکران معاد بگوید از راه نظاره و تفکر در نحوه خلقت موجودات عبرت بگیرند،<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۸، ص۴۳۵؛ طوسی، التبیان، بیروت، ج۸، ص۱۹۶؛ طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۶، ص۱۱۸.</ref> تا با فهم چگونگی خلقت آنها و اختلافی که در رنگ‌ها و اشکالشان هست به قدرت خدا ایمان آورند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۸، ص۴۳۵؛ طوسی، التبیان، بیروت، ج۸، ص۱۹۶؛ طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۶، ص۱۱۸.</ref> [[ابوالفتوح رازی]] مفسر شیعه درباره آیه ۲۰ سوره عنکبوت معتقد است که خدا با خطاب قرار دادن پیامبر(ص) می‌خواهد این پیام را به مشرکان برساند که با گردش در زمین و مشاهده آثار به جا مانده از مردمان و امت‌های گذشته درباره آنها تفکر کرده و عبرت بگیرند.<ref>ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۱۵، ص۱۹۷.</ref> | ||
مفسران شیعه و سنی، مقصود از امر به سیر در ابتدای آیه را امر به تفکر و اندیشیدن دانسته‌اند و از منکران معاد می‌خواهد که با تفکر در قدرت خدا در خلق موجودات و انسان‌های گذشته به قدرت خدا در زنده کردن دوباره آنها متوجه شوند.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۶، ص۱۱۸؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱۶، ص۲۳۶؛ طنطاوی، التفسیر الوسیط، ۱۹۹۷م، ج۱۱، ص۲۵؛ طبری، جامع البیان، ۱۴۱۲ق، ج۲۰، ص۹۰.</ref> [[محمدجواد مغنیه]] مفسر شیعه در توضیح آیه ۲۰ سوره عنکبوت چنین گفته که امر به مطالعه در احوال پیشینیان برای مخالفت با تقلید، و اثبات توحید و معاد است و آن را نوعی توصیه به علم‌آموزی نیز دانسته است.<ref>مغنیه، التفسیر الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۶، ص۱۰۳.</ref> به باور مکارم شیرازی، خدا در قرآن در آیات متعددی توصیه به سیر و گردشگری در زمین برای عبرت گرفتن از گذشتگان کرده است و در همه این آیات عبارت «سیروا فی الأرض» ذکر شده که از جمله این آیات می‌توان به [[آیه ۴۲ سوره روم]]، [[آیه ۱۱ سوره انعام]]، [[آیه ۶۹ سوره نمل]]، [[آیه ۳۶ سوره نحل]] و [[آیه ۱۳۷ سوره آل‌عمران]] اشاره کرد.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۳، ص۱۰۴.</ref> | مفسران شیعه و سنی، مقصود از امر به سیر در ابتدای آیه را امر به تفکر و اندیشیدن دانسته‌اند و از منکران معاد می‌خواهد که با تفکر در قدرت خدا در خلق موجودات و انسان‌های گذشته به قدرت خدا در زنده کردن دوباره آنها متوجه شوند.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۶، ص۱۱۸؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱۶، ص۲۳۶؛ طنطاوی، التفسیر الوسیط، ۱۹۹۷م، ج۱۱، ص۲۵؛ طبری، جامع البیان، ۱۴۱۲ق، ج۲۰، ص۹۰.</ref> [[محمدجواد مغنیه]] مفسر شیعه در توضیح آیه ۲۰ سوره عنکبوت چنین گفته که امر به مطالعه در احوال پیشینیان برای مخالفت با تقلید، و اثبات توحید و معاد است و آن را نوعی توصیه به علم‌آموزی نیز دانسته است.<ref>مغنیه، التفسیر الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۶، ص۱۰۳.</ref> به باور مکارم شیرازی، خدا در قرآن در آیات متعددی توصیه به سیر و گردشگری در زمین برای عبرت گرفتن از گذشتگان کرده است و در همه این آیات عبارت «سیروا فی الأرض» ذکر شده که از جمله این آیات می‌توان به [[آیه ۴۲ سوره روم]]، [[آیه ۱۱ سوره انعام]]، [[آیه ۶۹ سوره نمل]]، [[آیه ۳۶ سوره نحل]] و [[آیه ۱۳۷ سوره آل‌عمران]] اشاره کرد.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۳، ص۱۰۴.</ref> | ||