خشوع: تفاوت میان نسخه‌ها

برخی گفته‌اند خشوع در نماز به معنای نگاه به محل [[سجده]] می‌باشد. در شأن نزول آیه {{متن قرآن|«الَّذِینَ هُمْ فِی صَلاتِهِمْ خاشِعُونَ»|سوره=مومنون|آیه=۲}} گفته شده [[پیامبر اکرم]](ص) در نماز به آسمان نگاه می‌کرد و چون این آیه نازل شد، سرش را پائین می‌انداخت و به محل سجده نگاه می‌فرمود.<ref>الطریحی، مجمع البحرین، ج۴، ص۳۲۱ (ذیل ماده خشع)؛ طباطبایی، ترجمه المیزان، ج۱۵، ص۱۴.</ref>

* یکی «'''خشوع دل'''» که عبارت است از اینکه آدمی جمیع حواس خود را متوجّه نماز سازد و همه فکر و همّ او نماز باشد و در دل او به جز معبودش کسی دیگر نباشد.

* دیگری «'''خشوع جوارح و ظاهر'''» که عبارت است از این که مقابل قبله راست بایستد با وقار و خضوع. دست‌های خود را بر ران‌های خود مقابل زانو گذارد و پاهای خود را گشاده از یکدیگر گذارد. انگشتان پای خود را رو به [[قبله]] بدارد. چشم بر موضع [[سجده]] اندازد و التفات به چیز دیگر نکند و با ریش و انگشت خود بازی نکند و امثال این‌ها.<ref>نراقی، معراج السعاده، هجرت، ص۸۴۴.</ref>