Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۴٬۴۷۰
ویرایش
Shamsoddin (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mkhaghanif (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۸: | خط ۸: | ||
| آدرس = | | آدرس = | ||
}} | }} | ||
[[فضل بن حسن طبرسی|شیخ طبرسی]] مفسر شیعه در [[مجمع البیان فی تفسیر القرآن (کتاب)|تفسیر مجمع البیان]] | در ابتدای آيه ۱۳۹ آلعمران به مسلمانان هشدار میدهد كه مبادا از شکست در یک جنگ، سستى به خود راه داده و غمگين گردند.<ref>مکارم شیرازی، تفسير نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۳، ص۱۰۸.</ref> [[فضل بن حسن طبرسی|شیخ طبرسی]] مفسر شیعه در [[مجمع البیان فی تفسیر القرآن (کتاب)|تفسیر مجمع البیان]] نقل کرده است که [[اسباب نزول|شأن نزول]] آیه تسلیت و امید به [[مسلمان|مسلمانان]] پس از [[غزوه احد|جنگ احد]] است که کشتهها و مجروحانی دادند.<ref>طبرسی، مجمع البيان، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۸۴۳.</ref> طبرسی نقل دیگری را نیز میآورد که یک روز پس از جنگ احد، [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] با افرادی که در جنگ احد شرکت کرده بودند، حتی مجروحان، برای مقابله با سپاه مکه عازم [[غزوه حمراءالاسد|غزوه حمراءالاسد]] شد تا از حمله آنان به [[مدینه]] جلوگیری کند. خداوند این آیه را در آنجا نازل فرمود.<ref>طبرسی، مجمع البيان، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۸۴۳.</ref> و گفته شده این آیه تلاش دارد مومنان را بر جنگ با مشرکان تشویق نماید.<ref>ثعلبی نیشابوری، الكشف و البيان عن تفسير القرآن، ۱۴۲۲ق، ج۳، ص۱۷۲.</ref> | ||
[[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]] مقصود از تعبیر «تَهِنُوا» در آیه را ضعف برای اعزام و مبارزه با دشمنان و سستی در اهمیتدادن بر اقامه دین میداند.<ref>طباطبائی، الميزان في تفسير القرآن، ۱۴۱۷ق، ج۴، ص۲۶-۲۷.</ref> درباره مقصود از «وَ أَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ» نیز گفته شده که مومنان در نهایت پیروز میشوند.<ref>فخر رازی، مفاتيح الغيب، ۱۴۲۰ق، ج۹، ص۳۷۱.</ref> [[محمدجواد مغنیه]] در تفسیر «وَ أَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ» به [[حدیث اعتلا]] از پیامبر اسلام استناد میکند که اسلام برتر است و چیزی بر آن غلبه و برتری ندارد».<ref>مغنیه، تفسير الكاشف، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۱۶۳.</ref> ایمان در «َإِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنينَ» را نیز بر اعتماد به خداوند و وعده او تطبیق کردهاند.<ref>طبرسی، مجمع البيان فى تفسير القرآن، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۸۴۳.</ref> | |||
[[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]] مقصود از تعبیر «تَهِنُوا» در آیه را ضعف برای اعزام و مبارزه با دشمنان و سستی در اهمیتدادن بر اقامه دین میداند.<ref>طباطبائی، الميزان في تفسير القرآن، ۱۴۱۷ق، ج۴، ص۲۶-۲۷.</ref> درباره مقصود از «وَ أَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ» نیز گفته شده که مومنان در نهایت پیروز میشوند.<ref>فخر رازی، مفاتيح الغيب، ۱۴۲۰ق، ج۹، ص۳۷۱.</ref> [[محمدجواد مغنیه]] در تفسیر «وَ أَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ» به [[حدیث اعتلا]] از پیامبر اسلام استناد میکند که اسلام برتر است و چیزی بر آن غلبه و برتری ندارد».<ref>مغنیه، تفسير الكاشف، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۱۶۳.</ref> «َإِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنينَ» را نیز | |||
[[سید علی حسینی خامنهای|آیتالله خامنهای]] رهبر [[نظام جمهوری اسلامی ایران|جمهوری اسلامی ایران]] نیز در موارد متعددی به این آیه استناد کرده<ref>«[https://farsi.khamenei.ir/newspart-index?sid=3&npt=7&aya=139 سوره آلعمران، آیه شماره ۱۳۹]»، سایت رسمی آیتالله خامنهای </ref> و معتقد است اگر مؤمن باشیم، دشمن در میدانِ واقعى کارى نمیتواند انجام دهد.<ref>«[https://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=26908 بیانات در دیدار مسئولان نظام]»، سایت رسمی آیتالله خامنهای.</ref> [[محمدتقی مدرسی|سید محمدتقی مدرسی]] ذیل این آیه به يكى از سنتهای خداوند اشاره کرده كه برترى و پيروزى بهصورت اتفاقی و يا بدون فداكارى حاصل نمیشود، بلكه بايد آمادگى زخم خوردن و دانستن اين مطلب در ميان مؤمنان باشد كه دشمنان نيز به نوبه خود آمادگى دارند.<ref>مدرسی، من هدى القرآن، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص۶۶۶.</ref> | [[سید علی حسینی خامنهای|آیتالله خامنهای]] رهبر [[نظام جمهوری اسلامی ایران|جمهوری اسلامی ایران]] نیز در موارد متعددی به این آیه استناد کرده<ref>«[https://farsi.khamenei.ir/newspart-index?sid=3&npt=7&aya=139 سوره آلعمران، آیه شماره ۱۳۹]»، سایت رسمی آیتالله خامنهای </ref> و معتقد است اگر مؤمن باشیم، دشمن در میدانِ واقعى کارى نمیتواند انجام دهد.<ref>«[https://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=26908 بیانات در دیدار مسئولان نظام]»، سایت رسمی آیتالله خامنهای.</ref> [[محمدتقی مدرسی|سید محمدتقی مدرسی]] ذیل این آیه به يكى از سنتهای خداوند اشاره کرده كه برترى و پيروزى بهصورت اتفاقی و يا بدون فداكارى حاصل نمیشود، بلكه بايد آمادگى زخم خوردن و دانستن اين مطلب در ميان مؤمنان باشد كه دشمنان نيز به نوبه خود آمادگى دارند.<ref>مدرسی، من هدى القرآن، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص۶۶۶.</ref> |