Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۱٬۸۱۱
ویرایش
آیه ۱۰ سوره فتح: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
منظور از بیعت در این آیه را [[بیعت]] مسلمانان با [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] در واقعه [[صلح حدیبیه|صلح حُدَیبیه]] دانسته‌اند<ref>ابن‌سلیمان، تفسیر مقاتل بن سلیمان، ۱۴۲۳ق، ج۴، ص۷۰؛ شیخ طوسی، التبیان، بیروت، ج۹، ص۳۱۹؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۹، ص۱۷۲؛ مغنیه، تفسیر الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۷، ص۸۸؛ بیضاوی، أنوار التنزیل، ۱۴۱۸ق، ج۵، ص۱۲۷؛ قرطبی، الجامع لأحکام القرآن، ۱۳۶۴ش، ج۱۶، ص۲۶۷؛ میبدی، کشف الأسرار، ۱۳۷۱ش، ج۹، ص۲۱۰.</ref> که به [[بیعت رضوان]] شهرت دارد و [[آیه بیعت رضوان|در آیه ۱۸ همین سوره]] به صورت مشروح بیان شده است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲۲، ص۴۶.</ref> پیامبر(ص) در [[سال ۶ هجری قمری|سال ششم قمری]] به همراه تعدادی از [[صحابه]]، به قصد [[عمره]] از [[مدینه]] خارج شد؛ اما مشرکان [[قبیله قریش|قریش]] از ورودشان به [[مکه]] جلوگیری کردند. پیامبر(ص) پس از شایعه کشته‌شدن یکی از فرستادگانش به دست قریش، صحابه را به بیعت فراخواند و آنان نیز متعهد شدند تا پای جان از پیامبر(ص) دفاع کنند. پس از آن این آیه نازل گردید.<ref>مغنیه، تفسیر الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۷، ص۸۸.</ref> این واقعه در نهایت، منجر به صلح حدیبیه شد.<ref>واقدی، کتاب المغازی، ۱۹۶۶م، ج۲، ص۶۰۳؛ ابن هشام، السیره النبویة، ۱۴۱۲ق، ج۲، ص۷۸۲؛ طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۳۸۷ق، ج۲، ص۶۳۲.</ref> گفته شده این آیه بعد از آیه ۱۸ سوره فتح نازل شده است.<ref>قمی، تفسیر القمی، ۱۴۰۴ق، ج۲، ص۳۱۵.</ref> | منظور از بیعت در این آیه را [[بیعت]] مسلمانان با [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] در واقعه [[صلح حدیبیه|صلح حُدَیبیه]] دانسته‌اند<ref>ابن‌سلیمان، تفسیر مقاتل بن سلیمان، ۱۴۲۳ق، ج۴، ص۷۰؛ شیخ طوسی، التبیان، بیروت، ج۹، ص۳۱۹؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۹، ص۱۷۲؛ مغنیه، تفسیر الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۷، ص۸۸؛ بیضاوی، أنوار التنزیل، ۱۴۱۸ق، ج۵، ص۱۲۷؛ قرطبی، الجامع لأحکام القرآن، ۱۳۶۴ش، ج۱۶، ص۲۶۷؛ میبدی، کشف الأسرار، ۱۳۷۱ش، ج۹، ص۲۱۰.</ref> که به [[بیعت رضوان]] شهرت دارد و [[آیه بیعت رضوان|در آیه ۱۸ همین سوره]] به صورت مشروح بیان شده است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲۲، ص۴۶.</ref> پیامبر(ص) در [[سال ۶ هجری قمری|سال ششم قمری]] به همراه تعدادی از [[صحابه]]، به قصد [[عمره]] از [[مدینه]] خارج شد؛ اما مشرکان [[قبیله قریش|قریش]] از ورودشان به [[مکه]] جلوگیری کردند. پیامبر(ص) پس از شایعه کشته‌شدن یکی از فرستادگانش به دست قریش، صحابه را به بیعت فراخواند و آنان نیز متعهد شدند تا پای جان از پیامبر(ص) دفاع کنند. پس از آن این آیه نازل گردید.<ref>مغنیه، تفسیر الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۷، ص۸۸.</ref> این واقعه در نهایت، منجر به صلح حدیبیه شد.<ref>واقدی، کتاب المغازی، ۱۹۶۶م، ج۲، ص۶۰۳؛ ابن هشام، السیره النبویة، ۱۴۱۲ق، ج۲، ص۷۸۲؛ طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۳۸۷ق، ج۲، ص۶۳۲.</ref> گفته شده این آیه بعد از آیه ۱۸ سوره فتح نازل شده است.<ref>قمی، تفسیر القمی، ۱۴۰۴ق، ج۲، ص۳۱۵.</ref> | ||
گفته شده همه [[صحابه]] حاضر در این سفر، جز یک نفر به نام الجد بن قیس با پیامبر(ص)بیعت کردند.<ref>ابن‌جوزی، زاد المسیر، ۱۴۲۲ق، ج۴، ص۱۳۰؛ حسینی شاه‌عبدالعظیمی، تفسیر اثناعشری، ۱۴۰۴ق، ج۱۲، ص۱۵۰</ref> [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] اولین نفری دانسته شده که با پیامبر(ص) بیعت کرد؛<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۳۸، ص۲۱۷؛ ابن‌شهرآشوب مازندرانی، مناقب، ۱۳۷۹ق، ج۱، ص۳۰۳؛ طیب، اطیب البیان، ۱۳۶۹ش، ج۱۲، ص۲۰۳.</ref> چنان‌که از [[عمر بن خطاب]] به عنوان آخرین نفری نام برده شده که با پیامبر بیعت نمود.<ref>فرهنگ و معارف قرآن، اعلام القرآن، ج۳، ص۵۳۳ به نقل از فتح الباری، ج ۷، ص۵۷۹.</ref> | گفته شده همه [[صحابه]] حاضر در این سفر، جز یک نفر به نام الجد بن قیس با پیامبر(ص) بیعت کردند.<ref>ابن‌جوزی، زاد المسیر، ۱۴۲۲ق، ج۴، ص۱۳۰؛ حسینی شاه‌عبدالعظیمی، تفسیر اثناعشری، ۱۴۰۴ق، ج۱۲، ص۱۵۰</ref> [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] اولین نفری دانسته شده که با پیامبر(ص) بیعت کرد؛<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۳۸، ص۲۱۷؛ ابن‌شهرآشوب مازندرانی، مناقب، ۱۳۷۹ق، ج۱، ص۳۰۳؛ طیب، اطیب البیان، ۱۳۶۹ش، ج۱۲، ص۲۰۳.</ref> چنان‌که از [[عمر بن خطاب]] به عنوان آخرین نفری نام برده شده که با پیامبر بیعت نمود.<ref>فرهنگ و معارف قرآن، اعلام القرآن، ج۳، ص۵۳۳ به نقل از فتح الباری، ج ۷، ص۵۷۹.</ref> | ||
{{ببینید|بیعت رضوان|آیه بیعت رضوان|صلح حدیبیه}} | {{ببینید|بیعت رضوان|آیه بیعت رضوان|صلح حدیبیه}} | ||
| خط ۶۱: | خط ۶۱: | ||
==عدم اثبات جسمانیت خداوند== | ==عدم اثبات جسمانیت خداوند== | ||
برخی فرقه‌های [[مسلمان|مسلمانان]] چون [[مجسمه (فرقه)|مجسمه]] و [[وهابیت]] با تکیه بر عبارت یدالله فوق ایدیهم، قائل به جسمانیت خداوند شده‌اند؛ اما [[شیعه|شیعیان]] و اکثریت [[اهل سنت و جماعت|اهل‌سنت]] جسمانیت خداوند را رد کرده<ref>[http://pajoohe.ir/%D8%AA%D8%AC%D8%B3%DB%8C%D9%85__a-44671.aspx صبوری، «تجسیم»، پژوهشکده باقرالعلوم].</ref> و این [[آیه]] را از [[محکم و متشابه|آیات متشابه]] دانسته‌اند و جسم بودن خداوند را با دلایل عقلی چون محال بودن جسمانیت خدا و همچنین آیات محکمی چون «لیس کمثله شی» رد کرده‌اند.<ref>[https://quran.isca.ac.ir/fa/Article/Detail/7540 رضایی اصفهانی، روش‌های تفسیری، پرتال جامع علوم و معارف قرآن].</ref> | برخی فرقه‌های [[مسلمان|مسلمانان]] چون [[مجسمه (فرقه)|مجسمه]] و [[وهابیت]] با تکیه بر عبارت یدالله فوق ایدیهم، قائل به جسمانیت خداوند شده‌اند؛ اما [[شیعه|شیعیان]] و اکثریت [[اهل سنت و جماعت|اهل‌سنت]] جسمانیت خداوند را رد کرده<ref>[http://pajoohe.ir/%D8%AA%D8%AC%D8%B3%DB%8C%D9%85__a-44671.aspx صبوری، «تجسیم»، پژوهشکده باقرالعلوم].</ref> و این [[آیه]] را از [[محکم و متشابه|آیات متشابه]] دانسته‌اند و جسم بودن خداوند را با دلایل عقلی چون محال بودن جسمانیت خدا و همچنین آیات محکمی چون «لیس کمثله شی»<ref>سوره شوری، آیه ۱۱.</ref> رد کرده‌اند.<ref>[https://quran.isca.ac.ir/fa/Article/Detail/7540 رضایی اصفهانی، روش‌های تفسیری، پرتال جامع علوم و معارف قرآن].</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||