پرش به محتوا

توحید عبادی: تفاوت میان نسخه‌ها

۶۵۲ بایت حذف‌شده ،  ‏۳ دسامبر ۲۰۲۳
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
{{الگو:کتاب‌شناسی ناقص}}
{{اعتقادات شیعه}}
{{اعتقادات شیعه}}
'''توحید عبادی''' یا '''توحید در عبادت''' به معنای اینکه غیر از [[خدا]] معبودی نیست و فقط او، سزاوار [[عبادت|پرستش]] است. توحید عبادی را از آموزه‌های اساسی مکاتب الهی و مورد [[اجماع]] همه مسلمانان و مکاتب الهی دانسته‌اند. گفته شده تمام اختلافات مسلمانان به توحید عبادی بازمی‌گردد.
'''توحید عبادی''' یا '''توحید در عبادت''' به معنای اینکه غیر از [[خدا]] معبودی نیست و فقط او، سزاوار [[عبادت|پرستش]] است. توحید عبادی را از آموزه‌های اساسی مکاتب الهی و مورد [[اجماع]] همه مسلمانان و مکاتب الهی دانسته‌اند. گفته شده تمام اختلافات مسلمانان به توحید عبادی بازمی‌گردد.
خط ۱۲: خط ۱۱:
توحید عبادی، به این معناست که غیر از [[خدا]] معبودی نیست و فقط خدا شایسته عبادت است.<ref>جوادی آملی، توحید در قرآن، ۱۳۹۵ش، ص۵۱۶؛ سبحانی، الالهیات، ۱۴۱۲ق، ج۲، ص۸۵.</ref> [[محمدتقی مصباح یزدی]] این تعریف را برای توحید در [[الوهیت]] و معبودیت آورده و توحید در عبادت را به این معنا دانسته که انسان در عمل جز خدا را [[عبادت|پرستش]] نکند. تفاوت آن دو در این است که اولی مربوط به اعتقاد و دومی مربوط به مقام عمل است.<ref>مصباح یزدی، خداشناسی، ۱۳۹۳ش، ص۵۹.</ref>
توحید عبادی، به این معناست که غیر از [[خدا]] معبودی نیست و فقط خدا شایسته عبادت است.<ref>جوادی آملی، توحید در قرآن، ۱۳۹۵ش، ص۵۱۶؛ سبحانی، الالهیات، ۱۴۱۲ق، ج۲، ص۸۵.</ref> [[محمدتقی مصباح یزدی]] این تعریف را برای توحید در [[الوهیت]] و معبودیت آورده و توحید در عبادت را به این معنا دانسته که انسان در عمل جز خدا را [[عبادت|پرستش]] نکند. تفاوت آن دو در این است که اولی مربوط به اعتقاد و دومی مربوط به مقام عمل است.<ref>مصباح یزدی، خداشناسی، ۱۳۹۳ش، ص۵۹.</ref>


عده‌ای اله و الوهیت را به معنای پرستیدنی و شایسته عبادت معنا کرده‌اند؛<ref>مصباح یزدی، آموزش عقاید، ۱۳۸۴ش، ص۸۵؛ نگاه کنید به: طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۱، ص۴۴۶.</ref>{{یاد|برخی توحید الوهیت را توحید عبادی معنا کرده و برآنند که در کتاب‌های شیعه نیز مراد از توحید الوهیت، همان توحید عبادی است.(عابدی، توحید و شرک،‌ نشر مشعر، ص۸۸) وهابیون نیز از توحید در عبادت به توحید الوهیت تعبیر کرده‌اند.(نگاه کنید به: ابن تیمیه، منهاج السنة، ۱۴۰۶ق، ج۳، ص۲۸۹ و ۲۹۰؛ قفاری، اصول مذهب الشیعة الامامیة، ۱۴۳۱ق، ج۲، ص۴۲۵.)}} اما از دیدگاه بعضی معنای حقیقی اله، معبود نیست؛ بلکه معبود بودن از لوازم معنای الوهیت است.<ref>سبحانی،‌ منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۴۳۶.</ref> عبدالله جوادی آملی، الوهیت را موجودی که در کار خود به صورت مطلق، مستقل باشد، معنا کرده<ref>جوادی آملی، توحید در قرآن، ۱۳۹۵ش، ص۵۲۴.</ref> و جعفر سبحانی نیز آن را هم معنا با الله و به معنای خدا‌‌‌ بودن دانسته است.<ref>سبحانی،‌ منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۴۳۶.</ref>
عده‌ای اله و الوهیت را به معنای پرستیدنی و شایسته عبادت معنا کرده‌اند؛<ref>مصباح یزدی، آموزش عقاید، ۱۳۸۴ش، ص۸۵؛ نگاه کنید به: طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۱، ص۴۴۶.</ref> اما از دیدگاه بعضی معنای حقیقی اله، معبود نیست؛ بلکه معبود بودن از لوازم معنای الوهیت است.<ref>سبحانی،‌ منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۴۳۶.</ref> عبدالله جوادی آملی، الوهیت را موجودی که در کار خود به صورت مطلق، مستقل باشد، معنا کرده<ref>جوادی آملی، توحید در قرآن، ۱۳۹۵ش، ص۵۲۴.</ref> و جعفر سبحانی نیز آن را هم معنا با الله و به معنای خدا‌‌‌ بودن دانسته است.<ref>سبحانی،‌ منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۴۳۶.</ref>
===معنای عبادت===
===معنای عبادت===
[[عبادت]] را به معنای تسلیم بودن، ابراز خشوع و تذلل دانسته‌اند.<ref>ابن منظور، لسان العرب، ۱۴۰۸ ق، ج۹، ص۱۰.</ref> معادل فارسی واژه عبادت را پرستش می‌دانند.<ref>سبحانی،‌ منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۴۳۳.</ref>
[[عبادت]] را به معنای تسلیم بودن، ابراز خشوع و تذلل دانسته‌اند.<ref>ابن منظور، لسان العرب، ۱۴۰۸ ق، ج۹، ص۱۰.</ref> معادل فارسی واژه عبادت را پرستش می‌دانند.<ref>سبحانی،‌ منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۴۳۳.</ref>
Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۲٬۵۸۶

ویرایش