توابین: تفاوت میان نسخه‌ها

'''تَوّابین''' (به‌معنای توبه‌کنندگان) گروهی از شیعیان [[کوفه]] بودند که در [[سال ۶۵ هجری قمری|سال ۶۵ق]] به رهبری [[سلیمان بن صرد خزاعی|سلیمان بن صُرَد خُزَاعی]] برای [[خونخواهی امام حسین(ع)]] علیه [[خلافت بنی‌امیه|حکومت بنی‌امیه]] قیام کردند و بسیاری از آنان در جنگ با سپاه [[عبیدالله بن زیاد|ابن‌زیاد]] در [[عین‌الوردة|عینُ الوَرده]] به [[شهادت]] رسیدند.

قیام توابین نخستین قیام شیعی پس از [[واقعه کربلا]] است.<ref>سبحانی، بحوث فی الملل و النحل، ۱۴۲۸ق، ج۷، ص۲۴۶.</ref> که با هدف خونخواهی [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] و [[شهدای کربلا]]، در سال ۶۵ق صورت پذیرفت.<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، دارصادر، ج۶، ص۲۵.</ref> این قیام در مقابله با لشکر شام و در منطقه عین الورده رخ داد.<ref>ابن کثیر، البدایه و النهایه، ۱۴۰۸ق، ج۸، ص۲۷۶-۲۸۰.</ref>

برخی از شیعیان کوفه با این که از امام حسین(ع) دعوت کردند تا با او [[بیعت]] و علیه [[یزید بن معاویه]] قیام کنند از یاری امام(ع) سر باز زدند و او را واقعه کربلا سال ۶۱ق تنها گذاشتند. آنان پس از واقعه کربلا، از کرده خود پشیمان شدند و تنها راه رستگاری و پذیرش [[توبه]] خویش را خونخواهی حسین بن علی(ع) و کشتن قاتلان او یا کشته شدن در این راه می‌دانستند. ازاین‌رو در تاریخ به توّابین شهرت یافتند.<ref>ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ۱۴۱۳ق، ج۳، ص۳۹۵.</ref> [[سلیمان بن صرد خزاعی]]، [[رفاعة بن شداد بجلی]]،<ref>بلاذری، انساب الاشراف، ۱۳۹۴ق، ج۶، ص۳۶۴.</ref> [[مسیب بن نجبه]]، [[عبدالله بن سعد ازدی]] و [[عبدالله بن وال تیمی]] از سران توابین بودند.<ref>سبحانی، بحوث فی الملل و النحل، ۱۴۲۸ق، ج۷، ص۲۴۶.</ref>