واقعه کربلا: تفاوت میان نسخهها
جز
←تغییر مسیر به سمت کربلا
خط ۱۰۲: | خط ۱۰۲: | ||
==تغییر مسیر به سمت کربلا== | ==تغییر مسیر به سمت کربلا== | ||
امام حسین(ع) پس از رسیدن به منزلگاه [[عذیب الهجانات]] مجبور شد به سمت [[کربلا]] تغییر مسیر دهد. | امام حسین(ع) پس از رسیدن به منزلگاه [[عذیب الهجانات]] مجبور شد به سمت [[کربلا]] تغییر مسیر دهد. <ref>سماوی، محمد، | ||
ابصارالعين في انصارالحسين، ج۱۷ ص۱۰۵.</ref> | |||
=== برخورد با سپاه حر بن یزید ریاحی === | === برخورد با سپاه حر بن یزید ریاحی === | ||
[[ابن زیاد]] چون از حرکت [[امام حسین(ع)]] به سوی کوفه آگاه شد، [[حصین بن تمیم]] -رئیس شرطۀ خود- را همراه با چهار هزار نفر مرد نظامی به «[[قادسیه]]» اعزام کرد تا حد فاصل بین قادسیه تا «[[خفان|خفّان]]» و «[[قطقطانیه|قُطقُطانیه]]» تا «[[لعلع|لَعلَع]]» را دقیقاً زیر نظر بگیرند تا از عبور و مرور کسانی که در این مناطق در تردد بودند، مطلع گردند.<ref>بلاذری، انسابالاشراف، ۱۴۱۷ق، ج۳، ص۱۶۶؛ طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ۱۹۶۷م، ج۵، ص۴۰۱؛ ابن مسکویه، تجاربالامم، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۶۲؛ ابناثیر، الکامل فی التاریخ، ۱۹۶۵م، ج۴، ص۴۱.</ref> [[حر بن یزید ریاحی]] و هزار سرباز تحت امر او نیز بخشی از این لشکر چهار هزار نفری بودند که از سوی حصین بن تمیم برای جلوگیری از حرکت کاروان امام حسین به منطقه اعزام شده بودند.<ref>طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۹۶۷م، ج۵، ص۴۰۱؛ ابنمسکویه، تجاربالامم، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۶۲.</ref> | [[ابن زیاد]] چون از حرکت [[امام حسین(ع)]] به سوی کوفه آگاه شد، [[حصین بن تمیم]] -رئیس شرطۀ خود- را همراه با چهار هزار نفر مرد نظامی به «[[قادسیه]]» اعزام کرد تا حد فاصل بین قادسیه تا «[[خفان|خفّان]]» و «[[قطقطانیه|قُطقُطانیه]]» تا «[[لعلع|لَعلَع]]» را دقیقاً زیر نظر بگیرند تا از عبور و مرور کسانی که در این مناطق در تردد بودند، مطلع گردند.<ref>بلاذری، انسابالاشراف، ۱۴۱۷ق، ج۳، ص۱۶۶؛ طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ۱۹۶۷م، ج۵، ص۴۰۱؛ ابن مسکویه، تجاربالامم، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۶۲؛ ابناثیر، الکامل فی التاریخ، ۱۹۶۵م، ج۴، ص۴۱.</ref> [[حر بن یزید ریاحی]] و هزار سرباز تحت امر او نیز بخشی از این لشکر چهار هزار نفری بودند که از سوی حصین بن تمیم برای جلوگیری از حرکت کاروان امام حسین به منطقه اعزام شده بودند.<ref>طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۹۶۷م، ج۵، ص۴۰۱؛ ابنمسکویه، تجاربالامم، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۶۲.</ref> |