واقعه کربلا: تفاوت میان نسخه‌ها

امام حسین(ع) نامه‌ای نوشت و آن را به وسیله یکی از موالیان خود به نام [[سلیمان بن رزین]]، برای سران پنج [[قبیله]] [[بصره]] (یعنی قبایل: عالیه، بکر بن وائل، تمیم، عبد القیس و اَزْد) فرستاد.<ref>طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ۱۹۶۷م، ج۵، ص۳۵۷؛ ابن‌اعثم، الفتوح، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۳۷.</ref> سلیمان به هر یک از سران بصره به نام‌های [[مالک بن مسمع بکری]]، [[احنف بن قیس]]، [[منذر بن جارود|مُنذِر بن جارود]]، [[مسعود بن عمرو]]، [[قیس بن هیثم|قیس بن هَیثَم]] و [[عمرو بن عبیدالله بن معمر|عمرو بن عبیداللّه بن مَعمَر]] نسخه‌ای از نامه امام را رساند.<ref> طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۹۶۷م، ج۵، ص۳۵۷؛ ابن‌اعثم، الفتوح، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۳۷؛ خوارزمی، مقتل‌الحسین(ع)، مکتبة المفید، ج۱، ص۱۹۹.</ref> مضمون این نامه‌ها که با متنی واحد نگارش یافته بود، چنین بود:

::::«...شما را به [[قرآن|کتاب خدا]] و سنّت [[پیامبر(ص)|پیامبر خدا(ص)]] فرا می‌خوانم. به راستی که [[سنت|سنّت]]، از میان رفته است و [[بدعت]]ها زنده شده‌اند. اگر سخنم را بشنوید و از فرمانم پیروی کنید، شما را به راه درست، هدایت می‌کنم.»<ref>طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۹۶۷م، ج۵، ص۳۵۷؛ ابن‌کثیر، البدایه و النهایه، ۱۹۸۶م، ج۸، ص۱۵۷-۱۵۸.</ref>

هر یک از بزرگان بصره که نسخه‌ای از نامه حسین(ع) را دریافت کردند آن را مخفی نگه داشتند به جز [[منذر بن جارود|مُنذِر بن جارود]] که گمان بُرد این امر از نیرنگ‌های عبیداللّه بن زیاد است.<ref> دینوری، اخبارالطوال، ۱۳۶۸ش، ص۲۳۱؛ طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۹۶۷م، ج۵، ص۳۵۷؛ ابن‌اعثم، الفتوح، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۳۷؛ خوارزمی، مقتل‌الحسین، مکتبة المفید، ص۱۹۹.</ref> از این رو در شبی که فردای آن روز ابن زیاد قصد عزیمت به کوفه را داشت، موضوع را به وی گزارش داد.<ref> طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۹۶۷م، ج۵، ص۳۵۸.</ref> عبیداللّه نیز فرستاده حسین(ع) را به حضور طلبیده او را گردن زد.<ref> طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۹۶۷م، ج۵، ص۳۵۸؛ ابن‌اعثم، الفتوح، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۳۷.</ref>