ازدواج موقت: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ازدواج مُوَقّت''' یا '''مُتعَه''' عقد زناشویی در مدت معین است. همه مسلمانان اتفاق نظر دارند که این نوع ازدواج در عصر پیامبر(ص) مشروع بوده است. از نظر اهل سنت حکم ازدواج موقت در همان عصر پیامبر [[نسخ]] گردید و [[حرام]] شد، ولی [[امامیه]] بر این باورند که این ازدواج نسخ نشد و مشروعیت آن پس از عصر پیامبر نیز ادامه یافت و هرگز از سوی پیامبر حرام نشد. از نظر امامیه با توجه به برخی روایاتی که در منابع روایی اهل سنت و شیعه وارد شده، ازدواج موقت نخستین بار از سوی [[عمر بن خطاب]] ممنوع اعلام شد و پیش از او در دوره خلافت [[ابوبکر]] و در عصر پیامبر نیز مشروع بود.

موقت پس از پیامبر، مشروعیت است و برای اثبات مشروعیت آن به [[آیه متعه]]، [[سنت پیامبر(ص)]] و [[امامان معصوم(ع)]] و [[اجماع]]، استناد کرده‌اند. [[اهل سنت]]

 

نوعی [[ازدواج]] است که زن با قرائت [[صیغه عقد ازدواج|صیغه‌ ازدواج]]، خود را برای زمانی معین و محدود به ازدواج مرد در می‌آورد. [[آیه]] ۲۴ [[سوره نساء]] درباره ازدواج موقت نازل شده است. [[مسلمانان]] در مشروع بودن متعه در دوره [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] [[اجماع|اتفاق نظر]] دارند؛ ولی در اینکه این [[احکام شرعی|حکم شرعی]] بعد از پیامبر نیز باقی است یا نه، اختلاف دارند.

 

[[فقیه|فقهای]] [[امامیه]] به مشروع‌بودنِ ازدواج موقت پس از پیامبر(ص) معتقدند. این نوع ازدواج، در قانون مدنی [[ایران]] به رسمیت شناخته شده و ازدواج موقت در [[ایران]] به نام صیغه معروف است.