Automoderated users، confirmed
۹٬۴۴۹
ویرایش
جهنم: تفاوت میان نسخه‌ها
تمیزکاری
(تمیزکاری) |
|||
| خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
در دنیا پیشوایان هستند که مردم را به آتش می‌خوانند.<ref> قصص، آیه ۴۱؛ بقره، آیه ۲۲۱.</ref> آنان از جنس آدمی‌اند که بر دروازه‌های جهنم ایستاده‌اند و هر کس را که اجابت کند، در آتش می‌افکنند.<ref> بخاری، صحیح بخاری، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۱۳۱۹؛ نعیم بن حماد، الفتن، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۳۵-۳۶ . </ref>درباره قوم [[نوح]] و [[لوط]] نیز چنین تصویری داده شده است که پس از گرفتار شدن به عذاب الهی و رفتن به کام مرگ، بی‌درنگ به جهنم داخل شده‌اند.<ref> نوح، آیه ۲۵؛ تحریم،آیه ۱۰.</ref> | در دنیا پیشوایان هستند که مردم را به آتش می‌خوانند.<ref> قصص، آیه ۴۱؛ بقره، آیه ۲۲۱.</ref> آنان از جنس آدمی‌اند که بر دروازه‌های جهنم ایستاده‌اند و هر کس را که اجابت کند، در آتش می‌افکنند.<ref> بخاری، صحیح بخاری، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۱۳۱۹؛ نعیم بن حماد، الفتن، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۳۵-۳۶ . </ref>درباره قوم [[نوح]] و [[قوم لوط]] نیز چنین تصویری داده شده است که پس از گرفتار شدن به عذاب الهی و رفتن به کام مرگ، بی‌درنگ به جهنم داخل شده‌اند.<ref> نوح، آیه ۲۵؛ تحریم،آیه ۱۰.</ref> | ||
جهنم در انتظار نمی‌ماند که تباهاکاران بدانجا راهی شوند، بلکه خود در کمین [[کافر|کافران]] است.<ref> نبأ، آیه ۲۱.</ref> در آستانه ورود جهنمیان آتش آن برافروخته می‌شود،<ref>شعرا، آیه ۹۱، تکویر، آیه ۱۲.</ref> و در حین برقراری محکمه قیامت، حهنم به عرصه آورده می‌شود.<ref>فجر، آیه ۲۳.</ref> بنابر تصویرسازی روایات، آن روز جهنم را با ۷۰هزار زمام در دست ۷۰هزار فرشته می‌آورند، اما می‌رمد و اگر خدایش نگاه ندارد، آسمان‌ها و زمین را آتشی می‌زند<ref> طوسی، الامالی، ۱۴۱۳ق، ص۲۳۷؛ مسلم، صحیح مسلم، ۱۹۵۵م، ج۴، ص۲۱۸۴؛ ترمذی، سنن، ۱۳۵۷ق، ج۴، ص۷۰۱ . </ref> | جهنم در انتظار نمی‌ماند که تباهاکاران بدانجا راهی شوند، بلکه خود در کمین [[کافر|کافران]] است.<ref> نبأ، آیه ۲۱.</ref> در آستانه ورود جهنمیان آتش آن برافروخته می‌شود،<ref>شعرا، آیه ۹۱، تکویر، آیه ۱۲.</ref> و در حین برقراری محکمه قیامت، حهنم به عرصه آورده می‌شود.<ref>فجر، آیه ۲۳.</ref> بنابر تصویرسازی روایات، آن روز جهنم را با ۷۰هزار زمام در دست ۷۰هزار فرشته می‌آورند، اما می‌رمد و اگر خدایش نگاه ندارد، آسمان‌ها و زمین را آتشی می‌زند<ref> طوسی، الامالی، ۱۴۱۳ق، ص۲۳۷؛ مسلم، صحیح مسلم، ۱۹۵۵م، ج۴، ص۲۱۸۴؛ ترمذی، سنن، ۱۳۵۷ق، ج۴، ص۷۰۱ . </ref> | ||