آیه خیانت در امانت: تفاوت میان نسخه‌ها

[[مجتهد|فقها]] با استناد به آیه ۲۷ سوره انفال، [[خیانت در امانت]] را [[حرام]] دانسته‌اند<ref>علامه حلی، تذکرة الفقهاء، ۱۴۱۴ق، ج۱۲، ص۱۴۷.</ref> و به [[تعزیر]] مرتکب آن حکم کرده‌اند.<ref>شیخ مفید، المقنعة، ۱۴۱۰ق، ج۴، ص۸۰۴؛ شیخ طوسی، المبسوط، ۱۳۵۱ش، ج۸، ص۲۲؛ خوئی، مبانی تکمله المنهاج، ۱۴۳۸ق، ج۱، ص۲۸۵؛ امام خمینی، موسوعه الإمام الخمينی، ۱۳۹۳ش، ج۲، ص۶۱۴؛ شهیدثانی، مسالک الافهام، ۱۳۶۷ش، ص۱۱۸؛ علامه حلی، ارشاد الاذهان، ۱۴۱۰ق، ج۲، ص۱۸۲؛ نجفی، جواهرالکلام، ۱۳۶۲ش، ج۴۱، ص۴۹۳.</ref> علامه طباطبایی در [[المیزان فی تفسیر القرآن (کتاب)|المیزان]]، <ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۹، ص۵۴.</ref> [[فخر رازی]] از مفسرین ایرانی [[سال ۶ هجری قمری|سده ششم هجری]] در [[تفسیر الکبیر (کتاب)|کتاب تفسیر الکبیر]]<ref>فخر رازی، تفسیر الکبیر، ۱۴۱۷ق، ج۵، ص ۴۷۵.</ref> و ابن عاشور تونسی(۱۲۹۶-۱۳۹۳ق) مفسر قرآن کریم در کتاب التحریر و التنویر<ref>ابن عاشور، تفسیر التحریر و التنویر، ۱۴۲۰ق، ج۹، ص۳۲۴.</ref> معتقدند که در این آیه به دلیل اینکه فراز «تَخُونُوا أَمَانَاتِكُمْ» عطف بر جمله ماقبل خود است، اشاره بر [[حرام|حرمت]] خیانت در امانت دارد.