ایاک نعبد و ایاک نستعین: تفاوت میان نسخه‌ها

'''إِيّاك‌َ نَعبُدُ وَ إِيّاك‌َ نَستَعِين‌ُ''' فقط تو را [[عبادت]] می‌کنیم و فقط از تو کمک می‌جوییم؛ [[آیه]] ۵ سوره [[سوره فاتحه|فاتحه الکتاب]] (حمد) است. این آیه بواسطه تکرار آن در برخی [[دعا|دعاها]] و [[نمازهای مستحب|نمازهای مستحبی]] مهم انگاشته شده است. در [[حدیث|روایتی]] آمده است که وقتی [[امام صادق(ع)]] در قرائت سوره حمد در نماز به این آیه رسید آنقدر آن‌را تکرار کرد تا از هوش رفت. مفسّران با ریشه‌یابی معانی برخی کلمات، علل تکرار و جابه‌جایی آنها، نکات و پیام‌های متفاوتی را از این آیه برداشت کرده‌اند.  

{{عربی|اندازه=۱۰۰%|<big>«إِيّاك‌َ نَعبُدُ وَ إِيّاك‌َ نَستَعِين‌ُ</big>}}؛ تنها تو را می‌پرستیم و تنها از تو یاری می‌جوییم»، آیه ۵ [[سوره فاتحه|سوره حمد]]، و آغازگر بخش دوم از محتوای این سوره است.<ref>[http://www.makarem.ir/main.aspx?typeinfo=42&lid=0&mid=320099&catid=-2 «محتواى سوره حمد»]، پایگاه اطلاع رسانی دفتر آیت الله مکارم شیرازی.</ref> در این آیه انسان [[خدا|خداوند]] را مورد خطاب قرار داده به او می گوید که تنها او را پرستش می‌کند و تنها از او کمک می‌خواهند.<ref>[http://www.makarem.ir/main.aspx?typeinfo=42&lid=0&mid=320099&catid=-2 «محتواى سوره حمد»]، پایگاه اطلاع رسانی دفتر آیت الله مکارم شیرازی.</ref> [[امام رضا علیه‌السلام|امام رضا(ع)]] در تفسیر این آیه می‌فرماید: «إیّاک نعبد»، ابراز رغبت و تقرب جستن عبد به‌سوی خدای تعالی و اظهار اخلاص در عمل برای اوست و نه غیر او، و «إیّاک نستعین»، درخواست توفیق و عبادت زیاد از خدا و درخواست ادامه نعمت‌های داده شده و یاری خداوند است.<ref>شیخ طوسی، من لا یحضره الفقیه،‌ ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۳۱۰.</ref>

در برخی منابع حدیثی نقل شده است که روزی [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] در [[نماز]] خود آیه‌ای از قرآن را آنقدر تکرار کرد تا غش کرد، وقتی از آن حال خارج شد و از علت این امر از ایشان سوال شد فرمود: لازَال اُکَرِّرُها حتّی سَمِعتُ مِن قَآئِلُها (به‌فارسی: آنقدر آن‌را تکرار کرد تا آنرا از گوینده‌اش شنیدم).<ref>قاضی سعید قمی، اسرار العبادات و حقیقه الصلاه، ۱۳۳۹ش،ص۶۱؛[https://motaghin.com/fa_booksPage_9322.aspx?gid=8864#_edn5 «آدم از جهت انقياد در برابر حقّ به سه دسته تقسيم مي‌شوند»]، پرتال جامع علوم و معارف اسلامی متقین.</ref> [[قاضی سعید قمی]] با توجه به شواهد و قرائن موجود، گفته است آیه مورد تلاوت امام صادق(ع) «ایاک نعبد و ایاک نستعین» بوده است.<ref>قاضی سعید قمی، اسرار العبادات و حقیقه الصلاه، ۱۳۳۹ش، ص۶۱.</ref> برخی محققین این روایات را فاقد سند و اعتبار دانسته‌اند.<ref>[https://alasar.blog.ir/1396/04/19/hadiseerfani «بررسی یک روایت عرفانی مشهور»]، وبلاگ آثار.</ref>

در برخی از دعاها و [[نمازهای مستحب|نماز‌های مستحبی]] به‌ گفتن مکرّر این آیه برای رفع حاجت‌ها و برطرف شدن گرفتاری‌ها اشاره شده که نشان از اهمیت آن دارد.<ref>برای نمونه نگاه کنید به: مکارم الاخلاق، ج۱، ص۳۵۲؛ جمعی از نویسندگان، دانشنامه امام علی(ع)، ج۱، ص۷۱۷.</ref> [[نماز امام زمان]] از جمله آنهاست.<ref>قمی، مفاتیح الجنان‌، مجمع إحياء الثقافة الإسلاميّه، ص۹۴و ۷۸۶و ۷۹۰.</ref> در روایتی آمده در برخی [[غزوه|غزوات]] وقتی کار بر [[پیامبر(ص)]] سخت می‌گشت، با گفتنِ ذکر «یا مالک یوم الدین، ایاک نعبد و ایاک نستعین»، ملائکه به کمک او برخواسته، بر [[کفر|کفار]] پیروز می‌شد.<ref>أبو نعیم، دلائل النبوه، ۱۴۱۲ق، ج۲، ص۴۶۰.</ref>

یکی از این صنایع ادبی صنعت التفات از غایب به مخاطب است. در سوره حمد آیات پیش از آیه ایاک نعبد به صورت سوم شخص بیان شده‌اند ولی از این آیه به بعد فضای تخاطب برای آیات انتخاب شده است. [[سید محمدحسین طباطبائی|طباطبایی]] فیلسوف و مفسر قرآن کریم، این جابه‌جایی سیاق‌‌ها را اشاره به این نکته می‌داند که انسان در حال [[عبادت]] نباید غایب و غافل باشد و نباید عبادتش تنها صورت عبادت و جسدی بی‌‎روح را داشته باشد بلکه در حال عبادت باید [[خدا|خداوند]] را حاضر در برابر خود ببیند.<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، اسماعیلیان، ج۱، ص۲۶.</ref> [[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی]] فقیه و مفسّر می‌گوید انسان تا قبل از این آیه خدایی را که برای او ناآشنا و غایب بوده، با صفاتی چون: رب العالمین، الرحمن، الرحیم، مالک یوم الدین شناخته و خود را در محضر او می‌بیند سپس لیاقت تخاطب می‌یابد.<ref>جوادی آملی،‌ تسنیم، اسراء، ۱۳۹۵ش، ج۱، ص۴۱۶.</ref>

در صنعت ادبی دیگر مفعول «نعبد» و «نستعین» با عبارت «ایاک» بر فعل مقدم شده است، در حالی که می‌توانست به صورت «نعبدک و نستعینک»‌ به کار رود. بیشتر محققان مقدم شدن مفعول بر فعل و فاعل در این آیه را نشانه انحصار و اختصاص‌ عبادت و استعانت به خدا دانسته‌اند.<ref>شریف کاشانی، زبدة التفسیر،‌ مؤسسة المعارف الإسلاميّه، ج۱، ص۲۹؛ جوادی آملی، تسنیم، ۱۳۹۵ش، ج۱، ص۴۲۱.</ref> یعنی ما «فقط» تو را می پرستیم و «فقط» از تو کمک می‌جوییم.<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، اسماعیلیان، ج۱، ص۲۶.</ref> در همین راستا کلمه «ایّاک» تکرار شده است و به‌گفته جوادی آملی این تکرار برای آن است که حصر را هم در عبادت و هم در استعانت برساند و بگوید همه عبادات به تنهایی منحصر در خداست و جمیع استعانت‌ها به تنهایی از خداست.<ref>جوادی آملی، تسنیم، ۱۳۹۵ش، ج۱، ص۴۲۰.</ref>

به‌گفته [[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی]] این [[آیه]] دلالت بر بطلان [[جبر و اختیار|جبر و تفویض]] دارد؛ زیرا هنگامی که می‌گوییم: «ایاک نَعْبُدُ»(تنها تو را می‌پرستیم)، پس داراى اختیار هستیم، نه مجبور. و چون می‌گوییم: «ایاک نَسْتَعِینُ» (تنها از تو یارى می‌جوییم)، پس نیاز به او داریم و امور به ما تفویض نشده است.<ref>جوادی آملی، تسنیم، اسراء، ۱۳۹۵ش، ج۱، ص۴۵۵.</ref> چنان‌که بر اساس روایتی [[امام صادق(ع)]] به این آیه استناد و برای عدم واگذاری امور به دست بندگان استدلال کرده است.<ref>مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۸۹، ص۲۳۹ و ج۵، ص۵۵.</ref>

بر همین اساس عالمان شیعه درخواست کمک از خداوند و عبادت او را که در این آیه فقط در خداوند منحصر شده است را با مفاهیمی چون [[توسل]] و درخواست از دیگران منافی ندانسته‌<ref>[https://makarem.ir/maaref/fa/article/index/418914/ «مگر قرآن نمی گوید: «ایاک نستعین»؛ (فقط از خدا یاری می جوییم)، پس چرا شیعیان از امامانشان طلب یاری می کنند و به آنان متوسّل می شوند؟ آیا این شرک نیست؟!»]، وبگاه آیین رحمت.</ref> و گفته‌اند: با وجود آیاتی چون:«استعینوا بالصبر والصلاه» یعنی از صبر و نماز کمک بجویید،<ref>سوره آل عمران، آیه۴۵.</ref> «وابتغوا الیه الوسیله» یعنی وسیله‌ای برای تقرب به خدا بجویید،<ref>سوره مائده، آیه۳۵.</ref> درمیابیم منظور خدا از استعانت نجستن از غير خدا استعانتی همراه با عقيده به «استقلال در سببيت» است.<ref>[https://makarem.ir/maaref/fa/article/index/418914/«مگر قرآن نمی گوید: «ایاک نستعین»؛ (فقط از خدا یاری می جوییم)، پس چرا شیعیان از امامانشان طلب یاری می کنند و به آنان متوسّل می شوند؟ آیا این شرک نیست؟!»]، وبگاه آیین رحمت؛ جوادی آملی، تسنیم، ۱۳۹۵ش، ج۱، ص۴۴۶.</ref>

استفاده از صیغه جمع به جای مفرد در «نعبد» و «نستعین» را [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]] نشانه پرهیز از [[انانیت‌]]<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، اسماعیلیان، ج۱، ص۲۶.</ref> و [[مکارم شیرازی]] از [[فهرست مراجع تقلید شیعه|مراجع تقلید شیعه]] ، اشاره به خوب بودن عبادت جمعی و قرائتی آن‌را اشاره به [[نماز جماعت]] دانسته است.<ref>قرائتی، تفسیر نور، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۳۲.</ref> برخی محققین نیز گفته‌اند راز جمع بودن فعل عبادت در این آیه این است که عبادت نوع بشر ناقص است و نمی تواند عبادت حقیقی که شایسته خداوند است را محقّق کند از این رو عبادت بشر با عبادت اولیای الهی جمع بسته شده تا این نواقص را برطرف کند. آنها گفته‌اند در حقیقت تحقّق عبادت حقیقی، در گرو جمع بستن عبادت ما با عبادت اولیای الهی برای خداوند محقق می‌شود.<ref>[https://iqna.ir/fa/news/3927468/ «راز کاربرد ضمیر جمع در آیه «ایاک نعبد و ایاک نستعین»»]، خبرگزاری ایکنا.</ref>

* [http://www.makarem.ir/main.aspx?typeinfo=42&lid=0&mid=320099&catid=-2 «محتواى سوره حمد»]، پایگاه اطلاع رسانی دفتر آیت الله مکارم شیرازی، تاریخ بازدید:‌۴مرداد۱۴۰۲ش.

* [https://makarem.ir/maaref/fa/article/index/418914/ «مگر قرآن نمی گوید: «ایاک نستعین»؛ (فقط از خدا یاری می جوییم)، پس چرا شیعیان از امامانشان طلب یاری می کنند و به آنان متوسّل می شوند؟ آیا این شرک نیست؟!»]، وبگاه آیین رحمت، تاریخ بازدید: ۴مرداد۱۴۰۲ش.

* [https://www.islamquest.net/fa/archive/fa19880 «تفسیر «إِیَّاکَ نَعْبُدُ وَ إِیَّاکَ نَسْتَعینُ» چیست؟»]، وبگاه اسلام کوئست.

* [https://motaghin.com/fa_booksPage_9322.aspx?gid=8864#_edn5 «آدم از جهت انقياد در برابر حقّ به سه دسته تقسيم می‌شوند»]، پرتال جامع علوم و معارف اسلامی متقین، تاریخ بازدید: ۳مرداد۱۴۰۲ش.

* أبی نعیم الاصبهانی، الحافظ، دلائل النبوه، بیروت، دار النفائس‌، ۱۴۱۲ق.

* الکلینی، الكافی، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۴۰۷ق.  

* حلّی، سیدبن طاووس، فلاح السائل و نجاح المسائل‌، قم، انتشارات دفتر تبليغات اسلامى حوزه علميه قم، ۱۴۰۶ق.

* سید بن طاووس، فلاح السائل و نجاح المسائل، قم، انتشارات دفتر تبليغات اسلامى حوزه علميه قم‌، ۱۴۰۶ق.

* شریف کاشانی، فتح الله، زبدة التفاسیر،‌ قم، مؤسسة المعارف الإسلاميّه، بی‌تا.

* شیخ طوسی، من لا یحضره الفقیه،‌ قم، دفتر انتشارات اسلامى وابسته به جامعه مدرسين حوزه علميه قم‌، ۱۴۱۳ق.

* قمی، مفاتیح الجنان‌، قم، مجمع إحياء الثقافة الإسلاميّه، بی‌تا.  

* مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، بیروت، دار احیاء التراث، ۱۴۰۳ق.

* مکارم شیرازی، برگزیده تفسیر نمونه، تهران، دارالكتب اسلاميه، ۱۳۸۶ش.