آیه ۲۸ سوره رعد: تفاوت میان نسخه‌ها

علامه طباطبایی پذیرش خاص نفس را سبب آرامش و مانع اضطراب دانسته و گفته این آیه، انحصار دارد؛ یعنی فقط با یاد [[خدا|خداست]] که دل‌ها اطمینان می‌یابد. تفسیر [[کشف الاسرار میبدی|کشف الاسرار]]  این آیه را از آیات امیدبخش برای مؤمنین می‌داند. برخی مفسران، این آیه را به‌عنوان قاعده کلی و ماندگار (که با ياد خدا دلهایشان آرام مى‌گيرد) برای [[ایمان|مؤمنان]] و بر هر قلبی که بر [[فطرت]] اولیه باقى مانده است، برشمرده‌اند. در پاره‌اى از احاديث، [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پيامبر]]، به‌خاطر آن كه مردم را به ياد خدا مى‌انداخت و تربيت مى‌كرد، به‌عنوان «ذكر اللَّه» معرفى شده است.   

مفسران برای معنای «ذکر» در آیه ۲۸ سوره رعد معانی مختلفی بیان کرده‌اند، از جمله:

*قرآن کریم؛ زمخشری، منظور از ذکر را قرآن کریم دانسته‌؛ زیرا قرآن معجزه روشنی است که قلب‌ها را آرام می‌کند و یقین دل را می‌افزاید.<ref>زمخشری، الکشاف، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۵۲۸؛ بیضاوی، اَنوار التنزيل واَسرار التأويل، ۱۴۱۸ق، ج۳، ص۱۸۷.</ref>   

*یادآوری خداوند متعال و انس با او<ref> طبرسی، مجمع البیان فی علوم القرآن، ۱۳۷۲ش، ج۶، ص۴۴۷.</ref>

*یادآوری توحید و دلایل وحدانیت خداوند<ref> زمخشری، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۵۲۸.</ref>

علامه طباطبایی مراد از «ذکر» را هر نوع یاد خدا دانسته، چه لفظی باشد و چه غیرلفظی؛ چه با قرآن باشد و چه بدون قرآن<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۱، ص۳۵۵.</ref> [[شیخ طوسی]]، آیات قرآن را از نظر کشف معانی‌، به چهار نوع تقسیم کرده و نوع چهارم را آیاتی می‌داند که لفظ آنها بر بیش از یک معنا دلالت دارد و می‌گوید شایسته نیست در این نوع آیات گفته شود که فقط یکی از معانی، مراد آیه است<ref>طوسی، التبیان فی تفسیر القرآن، [بی‌تا]، ج۱، ص۶.</ref>