عبدالرحمان بن عبدالله ارحبی: تفاوت میان نسخه‌ها

| تاریخ مرگ = عاشورای سال ۶۱ هجری قمری

'''عبدالرحمان بن عبدالله ارحبی'''، از اصحاب [[امام حسین(ع)]] که در [[کربلا]] به [[شهادت]] رسید.

عبدالرحمان از اعراب [[قبیله بنی همدان]] و فرزند عبدالله الارحبی بود. ارحب یکی از شاخه‌های معروف قبیله شیعی بنی همدان است.<ref>تسمیة من قتل،ش ۹۶. الانساب سمعانی ج۱، ص۱۰۶.</ref>

عبدالرحمان از اصحاب امام حسین<ref>رجال الطوسی، ص۱۰۳</ref> و مردی شجاع و دلاور<ref>ابصارالعین، ص۱۳۱. تنقیح المقال ج۲، ص۱۴۵.</ref> و فردی صاحب نفوذ در کوفه و از تابعین امام علی(ع) به شمار می‌رفت.<ref>السماوی، پیشین،ص۱۳۱. یاران پایدار، ص۹۷.</ref>  

عبدالرحمان بن عبدالله و [[قیس بن مسهر]] از جمله فرستادگان مردم کوفه همراه با پنجاه و سه نامه<ref>تاریخ طبری ج۵، ص۳۵۲. </ref>و بنا به قولی ۱۵۳ نامه و بنا به نقل اخبارالطول پنجاه نامه<ref>اخبارالطوال، ص۲۲۹. انساب الاشراف ج۳، ص۱۵۸.</ref> به سوی امام حسین(ع) بودند؛ که مضمون همه این نامه‌ها دعوت از امام(ع) برای رفتن به کوفه بود.

آنان روز دهم یا به روایتی دوازدهم [[ماه رمضان]] سال ۶۰ قمری وارد مکه شدند<ref>ارشاد، ج۲، ص۳۷؛ مناقب، ج۳، ص۲۴۱</ref> و با دیگر سفیران عراق که برای امام نامه آورده بودند در مکه دیدار نموده و نامه‌ها را به امام(ع) رساندند.<ref>الطبری، پیشین،ص۳۵۲؛ ابن اعثم الکوفی، الفتوح، ج ۵،ص۲۹؛ شیخ مفید؛ الارشاد،ص۳۷؛ ابوالفداء اسماعیل بن عمر ابن¬کثیر، البدایه و النهایه، ج ۸،ص۱۵۱.</ref>

ولی بنا به نقلی عبدالرحمان و بیش از ۱۵۰ نفر دیگر از کوفه هر کدام دو یا سه یا چهار نامه به سمت مکه روانه شده و به خدمت امام(ع) رسیدند.<ref>ارشاد، ج۲، ص۳۷؛ مناقب، ج۳، ص۲۴۱</ref>

در پی ارسال نامه‌های فراوان مردم کوفه به امام حسین بن علی(ع)، امام(ع) [[مسلم بن عقیل]] را به همراه قیس بن مسهر صیداوی و عبدالرحمان بن عبدالله و [[عمارة بن عبید سلولی]] به کوفه فرستاد.<ref>الفتوح ج۵، ص۴۸؛ الطبری، پیشین،ص۳۵۴؛ شیخ مفید، پیشین،ص۳۹</ref>

عبدالرحمان بعد از دستگری و کشته شدن مسلم بن عقیل مخفیانه از کوفه خارج و مجدداً نزد امام(ع) بازگشت و تا [[کربلا]] ملازم رکاب حضرت(ع) بود.<ref>ارشاد، ج۲، ص۳۹؛ تاریخ طبری ج۵، ص۳۵۴؛ انساب الاشراف ج۳، ص۱۵۹.</ref>

عبدالرحمن [[روز عاشورا]] خدمت امام(ع) رسید و با کسب اجازه از [[سیدالشهدا]] به میدان نبرد رفت.<ref>تنقیح المقال ج۲، ص۱۴۵؛ ابصارالعین، ص۱۳۱-۱۳۲.</ref> عبدالرحمان در میدان جنگ این [[رجز]] را می‌خواند:

«به کسی که مرا نمی‌شناسد می‌گویم من پسر کدن هستم و به دین حسین(ع) و [[حسن(ع)]] می‌باشم.»<ref>البلاذری، انساب الاشراف ج۳، ص۴۰۴.</ref>

برخی بدون استناد به مأخذی رجز ذیل را به عبدالرحمن نسبت داده‌اند:<ref>ابصارالعین، ص۱۳۲.</ref>

{{ب|صبراً علی الاسیافِ وَالاسِنَّة|صبراً علیها لدخول الجنّة}}{{پایان شعر}}

عبدالرحمان در میدان مبارزه و نبرد پس از اندکی مبارزه و کشته و زخمی کردن چند تن از سپاه دشمن، به [[شهادت]] رسید. وی، جزو شهدای حمله اول دشمن، شمرده شده است.<ref>مناقب، ج۳، ص۲۶۰</ref>

:السلام علی عبدالرحمن بن عبدالله بن الکدر الارحبی....<ref>علامه محمدباقر مجلسی، بحار الانوار، ج۴۵، صص۷۳</ref>

== پانویس == {{پانویس|۲}}

*ابن اعثم الکوفی، الفتوح، تحقیق علی شیری، بیروت، دارالأضواء، چاپ اول، ۱۹۹۱، ج ۵،

*شیخ مفید؛ الارشاد، قم، کنگره شیخ مفید، ۱۴۱۳،

*ابوالفداء اسماعیل بن عمر ابن کثیر، البدایه و النهایه، بیروت، دارالفکر، ۱۹۸۶، ج ۸،

*محمد بن جریر الطبری، تاریخ الأمم و الملوک (تاریخ الطبری)، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.

*السید ابراهیم موسوی زنجانی، وسیلة الدارین فی انصار الحسین(ع)، بی¬جا، چاپ سوم، ۱۴۱۰،

*الامام احمد بن یحیی بن جابر البلادری، انساب الاشراف، ج۳، بیروت، دارالفکر، چ اول، ۱۴۱۷،

*علامه محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج۴۵، بیروت، مؤسسه وفا، داراحیا التراث العربی، چ۳، ۱۴۰۳،

*شیخ محمدبن طاهر السماوی، ابصار العین فی انصار الحسین، تحقیق شیخ محمد جعفر الطبسی، نشر مرکز الدراسات الاسلامیه لمثلیه الولی الفقیه فی حرس الثوره الاسلامیه، چ اول،۱۳۷۷،

*ابی حنیفه احمد بن داود الدینوری، الاخبار الطول، تحقیق عبدالمنعم عامر، ایران، قم، شریف رضی، ۱۳۷۰،