محمد بن جعفر ابن نجار
اِبْنِ نَجّار، ابوالحسن محمد بن جعفر بن محمد بن هارون تمیمی کوفی (تولد ۱۶ محرم ۳۰۳ - وفات جمادی‌الاول ۴۰۲ / اول اوت ۹۱۵ ـ دسامبر ۱۰۱۱) ، محدث، مقری [۱] و نحوی. شاگرد ابن عقده و استاد شیخ مفید و نجاشی بوده است.
ولادت
وی در کوفه زاده شد. در مورد سال تولد او اختلاف هست. برخی، تاریخ تولد وی را سال ۳۱۱ ق بیان کرده اند.[۲]
اساتید
وی از مشایخ کوفه، بصره و بغداد بهره برد. معروفترین استادان او عبارتند از ابوبکر ابن درید ازدی، ابراهیم بن محمد نفطویه، محمد بن یحیی صولی، احمد بن محمد بن سعید ابن عقده، محمد بن قاسم بن زکریا محاربی، عبدالعزیز بن یحیی جلودی، محمد بن حسین خثعمی اشنانی.[۳]
شاگردان
عمر طولانی ابن‌نجار باعث شد که او از طبقه‌ای عالی در سند برخوردار گردد. در میان شاگردان و راویان وی افراد مشهوری چون شیخ مفید، ابن شاذان قمی، ابوعبداللّه علوی، علی بن محمد خزاز، احمد بن علی نجاشی، حسین بن علی وزیر مغربی، ابوالقاسم ازهری و احمد بن عبدالواحد وکیل قرار دارند.[۴]
قرائت قرآن
ابن نجار علاوه بر حدیث و نحو در علم قرائت قرآن نیز تبحر داشت. او قرائت عاصم و حمزه را نزد مشایخ این علم را فراگرفته بود. از استادان او در قرائت می‌توان به حسن بن داوود نقّار، محمد بن حسن بن یونس نحوی اشاره کرد. افرادی چون ابوعلی غلام هرّاس، حسن بن محمد بغدادی و ابوعلی عطار نیز نزد وی قرائت آموخته‌اند.
جایگاه روایی و رجالی
روایاتش در آثار مقریانی مانند ابن سوار در المستنیر، ابوالعلاء همدانی در غایه‌الاختصار و ابوالعز قلانسی در الکفایه آمده است.[۵]
برخی از رجال‌شناسان همچون احمد بن محمد عتیقی و سمعانی وی را توثیق کرده‌اند و سمعانی یادآور شده که ابن نجار در زمان خویش شیخ و بزرگ محدثان کوفه به شمار می‌رفته است.[۶]
مذهب ابن نجار
در منابع، اطلاعی درباره مذهب او داده نشده است، تنها قراینی همچون وجود عالمان نامدار شیعه در میان شاگردانش و نیز برخی روایات وی در فضایل اهل بیت (ع) قابل توجه است.[۷]
آثار
پانویس
- ↑ عالم به علم قرائت قرآن
- ↑ یاقوت، ادبا،ج۱۷، ص۱۰۴
- ↑ مفید، ص۲۲؛ ابن شاذان، ص۸۹؛ ابوعبداللّه علوی، التعازی، ص۲۴، فضل زیاره، ص۴۰؛ خطیب، ج۲، ص۱۵۸-۱۵۹
- ↑ مفید، ابن شاذان، ابوعبداللّه علوی، همانجاها؛ خزاز، ص۳۰۰؛ نجاشی، ص۶۷؛ خطیب، ج۲، ص۱۵۹؛ یاقوت، همانجا
- ↑ همانجا؛ ابن جزری، ج۲، ص۱۱۱
- ↑ خطیب، همانجا؛ سمعانی، ج۱۳، ص۳۴
- ↑ مثلاً ابوعبداللّه علوی، الاذان، ص۳۰، فضل زیاره، ص۳۸، جم ؛ عمادالدین طبری، ص۱۰۸
- ↑ بغدادی،ج۱، ص۷۰
- ↑ یاقوت، همانجا
- ↑ ادبا، ج۳، ص۸، ج۸، ص۱۱۰
- ↑ بلدان، ج۴، ص۶۳۳
- ↑ فرحه القری، ص ۷۱
- ↑ نیز نک: قفطی،ج۳، ص۸۴
- ↑ یاقوت، ادبا، ج۱۷، ص۱۰۴
یادداشت
منابع
- ابن جزری، محمدبن محمد، غایه‌النهایه، به کوشش گ. برگشترسر، قاهره، ۱۳۵۲ق/۱۹۳۳م.
- بن شاذان، محمدبن احمد، مائه منقبه، قم، ۱۴۰۷ق.
- ابن طاووس، عبدالکریم‌بن احمد، فرحه‌الغری، نجف، ۱۳۶۸ق.
- ابوعبداللّه علوی، محمدبن علی، الاذان، به کوشش یحیی عبدالکریم فضیل، دمشق، ۱۳۹۹ق/۱۹۷۹م.
- ابوعبداللّه علوی، محمدبن علی، التعازی، نسخه عکسی موجود در کتابخانه مرکز.
- ابوعبداللّه علوی، محمدبن علی، فضل زیاره‌الحسین (ع) ، به کوشش احمد حسینی، قم، ۱۴۰۳ق.
- بغدادی، ایضاح.
- خزاز، علی‌بن محمد، کفایه‌الاثر، قم، ۱۴۰۱ق.
- خطیب بغدادی، احمدبن علی، تاریخ بغداد، قاهره، ۱۳۴۹ق.
- سمعانی، عبدالکریم‌بن محمد، الانساب، حیدرآباد دکن، ۱۴۰۲ق/۱۹۸۲م.
- عمادالدین طبری، محمدبن محمد، بشاره‌المصطفی لشیعه‌المرتضی، نجف، ۱۳۸۳ق/۱۹۶۳م.
- قفطی، علی‌بن یوسف، انباءالرواه، به کوشش محمد ابوالفضل ابراهیم، قاهره، ۱۳۷۴ق/۱۹۵۵م.
- مفید، محمدبن محمد، الارشاد، نجف، ۱۳۸۲ق.
- نجاشی، احمدبن علی، الرجال، به کوشش موسی شبیری زنجانی، قم، ۱۴۰۷ق.
- یاقوت، ادبا.
- یاقوت، بلدان.
پیوند به بیرون
منبع مقاله: دایره المعارف بزرگ اسلامی