اصالة الاطلاق: تفاوت میان نسخه‌ها

*اصالة الاطلاق را زمانی قابل استفاده دانسته‌اند که شبهه، شبهه حکمیه بوده و شبهه موضوعیه و مصداقیه نباشد، زیرا در شبهات موضوعیه به علت اینکه مصداق محرز و معلوم نمی‌باشد، استفاده از اصالة اطلاق، جایز نیست.<ref>صالحی مازندرانی، شرح کفایة الأصول، ۱۳۸۲ش، ج۱، ص۱۴۳.</ref> {{یادداشت| وقتی مولی به‌طور اطلاق می‌گوید: «أکرم عالما»، چنانچه در مورد «زید عالم» شک شود که آیا حکم اکرام شامل او هم می‌شود یا اینکه قیدی خاص آن را از تحت عموم یا اطلاق حکم خارج کرده، به واسطه اصالة الاطلاق، حکم برای او هم ثابت می‌شود، زیرا شبهه حکمیه است و موضوع در آن محرز می‌باشد. امّا اگر در مورد «زید» شک شود که آیا عالم محسوب می‌شود تا تحت حکم درآید یا اینکه عالم نیست، نمی‌توان به أصالة الاطلاق تمسّک کرد و حکم را برای او ثابت نمود، زیرا در این صورت شبهه مصداقیه شده و موضوع، محرز نخواهد بود.(صالحی مازندرانی، شرح کفایة الأصول، ۱۳۸۲ش، ج۱، ص۱۴۳.)}}