سفاح عباسی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''اَبوالعَبّاس عبدالله بن محمد''' ([[سال ۱۰۵ هجری قمری|۱۰۵]]-[[سال ۱۳۶ هجری قمری|۱۳۶ق]]) مشهور به '''اَبوالعَبّاس سَفاح''' (حکومت: [[۱۳۲ق|۱۳۲]]-[[۱۳۶ق]]) نخستین [[خلفای عباسی|خلیفه عباسی]] بود. به باور بعضی از پژوهشگران، [[بنی‌عباس|عباسیان]] [[حدیث|روایت‌هایی]] جعل کردند تا او را [[مهدی|موعود]] جلوه دهند؛ از این رو روایت‌های ذکر شده در مورد پیش‌بینی پیامبر(ص) درباره به خلافت رسیدن فرزندان [[ابن‌عباس]] و پیش‌گویی [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] مبنی بر خلیفه شدن سفاح، در این راستا ارزیابی شده است.  

سفاح در سال ۱۳۲ق به حکومت رسید و بسیاری از افراد [[بنی‌امیه]] را برای تثبیت حکومت خود به قتل رساند. ابوالعباس بر تمام قلمرو بنی‌امیه مسلط شد و برای چیرگی بر آن مناطق افرادی از خاندان خود را بر آن حاکم کرد. سفاح تلاش می‌کرد تا تمام مخالفان حکومتش را از میان بردارد و تمام شورش‌هایی را که علیه او انجام می‌گرفت، سرکوب سازد.

ابو‌العباس رابطه خوبی با [[علویان]] نیز نداشت و برای دوری از آنها از [[کوفه]] فاصله گرفت و به [[الانبار]] رفت و آنجا را پایتخت خود قرار داد. امام صادق(ع) نیز که در عصر سفاح می‌زیست، از او [[تقیه]] می‌کرد.

 

سفاح در [[ذی‌الحجة]] سال ۱۳۶ق درگذشت و در قصر خود دفن شد.

ابوالعباس، عبدالله بن محمد بن علی بن [[عبدالله بن عباس|عبدالله]] بن [[عباس بن عبدالمطلب]]، اولین [[فهرست خلفای بنی‌عباس|خلیفه عباسی]]، معروف به سفّاح در سال [[۱۰۵ق]] (یا [[۱۰۴ق]]<ref>ابن‌الجوزی، المنتظم، ۱۴۱۲، ج۷، ص۸۹.</ref> یا [[۱۰۳ق]]<ref>دواداری، کنز الدرر، ۱۴۲۲ق، ج۵، ص۸.</ref>) در شَرّاة [[شام]] به‌دنیا آمد.<ref>خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ۱۴۱۷ق، ج۱۰، ص۴۹؛ ابن‌عساکر، تاریخ دمشق،‌ ۱۴۱۵ق، ج۳۲، ص۲۷۸.</ref> زِرِکلی<ref>زرکلی، الاعلام، ۱۹۸۹م، ج۴، ص۱۱۶.</ref> و عده‌ای دیگر از پژوهشگران تاریخی بر این باورند که سفاح به این دلیل که خون بسیاری از [[بنی‌امیه]] را ریخت، به این لقب خوانده شده است.<ref>الصابئ، رسوم دار الخلافة، ۱۹۸۶م، ص۱۲۹؛ قلقشندی، مآثر الاناقة، ۱۴۲۷ق، ص۸۴.</ref> البته در برخی از نقل‌ها به [[سخاوت]] و گشاده‌دستی او نیز اشاره شده است.<ref>هیثمی، مجمع الزوائد، ۱۴۱۴، ج۷، ص۳۱۴؛ سیوطی، تاریخ الخلفاء، ۱۴۲۵ق، ص۱۹۲.</ref>

ابوالعباس رابطه خوشایندی با علویان نداشته است.<ref>بهرامیان، «ابوالعباس سفاح»، ج۵، ص ۶۷۱.</ref> [[امام صادق(ع)]] از سفاح تقیه می‌کرد و او را با عنوان امام خطاب می‌نمود.<ref>کلینی، کافی، ۱۴۰۷ق ج۴،ص۸۳.</ref>

سفاح پس از بیعت با مردم کوفه به [[حیره]] و سپس به [[الانبار]] رفت و پایتخت خود را به آنجا منتقل کرد.<ref>دینوری، الاخبار الطوال، ۱۳۶۸ش، ص۳۷۵.</ref> بنا به گفته برخی پژوهشگران، ابوالعباس به دلیل گرایش مردم کوفه به فرزندان امام علی(ع)، در کوفه نماند و از آن منطقه دور شد؛<ref>بهرامیان، «ابوالعباس سفاح»، ج۵، ص ۶۷۱.</ref> چنانکه [[ابومسلم خراسانی]] و عبدالله بن علی (عموی سفاح) نیز به همین دلیل سفاح را به دوری از کوفه ترغیب نمودند.<ref>بلاذری، انساب الاشراف، ج۴، ص۱۵۰.</ref>