تبرک: تفاوت میان نسخه‌ها

نظر ابن تیمیه و وهابیون از چند جهت نادرست است.  

عبادت عملی است که به نیت پرستش خداوند انجام پذیرد، اما کسی که درصدد تبرک جویی به آثار بزرگان دین بر می آید هرگز این افراد را دارای مقام الوهیت نمی¬داند و در تبرک جویی هرگز قصد عبادت را ندارد. بنابراین عمل او مصداق عبادت نیست  تا با توحید درالوهیت و عبودیت منافات داشته باشد یا غلو آمیز باشد. شاهد این مطلب هم عدم منع حضرت از مواردی است که در محضر ایشان توسط صحابه انجام می¬گرفته همانطور که از برخی الفاظ شرک آلود و غلوآمیزمنع می¬نمودند.

دوم، با وجود ادله و شواهد متعدد بر جواز این عمل، نمی¬توان به بدعت آمیز بودن آن حکم نمود. بعلاوه هر نوع بدعتی ناپسند و حرام نیست، بلکه بدعت ناپسند و حرام، امر جدیدي است که در دين گذارده شود و دليلي بر مشروعیت آن نداریم و موافق با سنت نیست  و این عمل که ادله و شواهد متعدد بر سنت و سیره مسلمانان داریم، نمی¬توان بدعت ناپسند دانست بلکه بر اساس نظر شافعی بدعت پسندیده است.  در مواردی هم که نصی بر جواز در میان نیست، بر خلاف نظر وهابیون، اصل عملی مورد استناد، اصل اباحه است که بر اساس آن هر عملی که دلیل متقنی بر عدم جواز و حرمتش در دست نیست، مجاز و مباح است.  

     علما و فقهای اهل سنت، بین جواز، استحباب و کراهت تبرک به قبر حضرت رسول9 اختلاف نظر دارند.  حکم به کراهت نیز به نظر می¬رسد به علت ترس از منافات آن عمل با ادب در حق حضرت باشد.  احمد بن حنبل،تبرک به منبر و قبر حضرت رسول9 و بوسیدن آنرا مجاز می¬داند.  شهاب الدین خفاجی حنفی نیز قائل به کراهت مس و بوسیدن و چسباندن سینه به قبر حضرت9 است.  برخی از فقهای شافعی همانند رملی شافعی لمس قبر نبی، ولی یا عالم و نیز سردرهای ورودی قبر اولیا و بوسیدن آنرا به قصد تبرک مجاز می¬داند  و محب الدین طبری شافعی نیز مس قبر و بوسیدن آنرا جایز و موافق با سیره علما و صالحان دانسته¬اند.    زرقانی مالکی نیز معتقد است بوسیدن قبر شریف رسول اکرم9 به قصد تبرک ایرادی ندارد.  حکم به جواز تبرک، مستند به قرآن، سنت رسول الله¬9 و سیره مستمره مشترعه می¬باشد. در مواردی که جواز و صحت برکت جویی مشکوک است نیز اصل اباحه به عنوان مستند حکم به اباحه و جواز می¬باشد.