بقیع: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←دوره عباسیان (۱۳۱ تا ۶۵۶ق)
جز (←نامگذاری و موقعیت) |
|||
| خط ۵۶: | خط ۵۶: | ||
این گونه مشهور است که [[هارون الرشید]] (حکومت: ۱۷۰ تا ۱۹۳) نیز در ساخت و تعمیر این بارگاه، نقش داشته است. <ref>نجمی، تاریخ حرم ائمه، ۱۳۸۰، ص۸۸.</ref> | این گونه مشهور است که [[هارون الرشید]] (حکومت: ۱۷۰ تا ۱۹۳) نیز در ساخت و تعمیر این بارگاه، نقش داشته است. <ref>نجمی، تاریخ حرم ائمه، ۱۳۸۰، ص۸۸.</ref> | ||
اما منابع تاریخی از بازسازی مقبره ائمه بقیع در دوره [[سلجوقیان]] خبر می‌دهند. [[مجدالملک ابوالفضل اسعد بن محمد بن موسی البراوستانی القمی]](۴۹۲ق)، وزیر شیعه [[برکیارق]] سلجوقی (د۴۹۸ق)، معماری قمی را برای ساخت قبه ائمه بقیع، مأمور می‌کند اما سرانجام این معمار پس از کشته شدن وزیر، با نیرنگ امیر مدینه (د۴۹۵ق) به قتل می‌رسد.<ref>ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ۱۳۸۵ق، ج۱۰، ص۳۵۲.</ref> <ref group="یادداشت"> بین سال ۴۹۲ تا ۴۹۵ق.</ref> [[عبدالجلیل قزوینی]] در حدود سال‌های ۵۵۵ تا ۵۵۹ ق می‌نویسد: «هنوز آثار خیرات او در [[حرمین |حرمین]] [[مکه]] و [[مدینه]] ظاهر است و در مشاهد ائمه علوی و [[سادات]] فاطمی، احسان‌های او متواتر است از اوقاف و شمع سوختن... و قبه حسن بن علی و | اما منابع تاریخی از بازسازی مقبره ائمه بقیع در دوره [[سلجوقیان]] خبر می‌دهند. [[مجدالملک ابوالفضل اسعد بن محمد بن موسی البراوستانی القمی]](۴۹۲ق)، وزیر شیعه [[برکیارق]] سلجوقی (د۴۹۸ق)، معماری قمی را برای ساخت قبه ائمه بقیع، مأمور می‌کند اما سرانجام این معمار پس از کشته شدن وزیر، با نیرنگ امیر مدینه (د۴۹۵ق) به قتل می‌رسد.<ref>ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ۱۳۸۵ق، ج۱۰، ص۳۵۲.</ref> <ref group="یادداشت"> بین سال ۴۹۲ تا ۴۹۵ق.</ref> [[عبدالجلیل قزوینی]] در حدود سال‌های ۵۵۵ تا ۵۵۹ ق می‌نویسد: «هنوز آثار خیرات او در [[حرمین |حرمین]] [[مکه]] و [[مدینه]] ظاهر است و در مشاهد ائمه علوی و [[سادات]] فاطمی، احسان‌های او متواتر است از اوقاف و شمع سوختن... و قبه حسن بن علی و عباس عبدالمطلب پدر [[خلفای عباسی|خلفا]] آنجا مدفون است، مجدالملک فرموده است و چهارطاق [[عثمان بن عفان|عثمان عفان]] به بقیع هم او فرموده است. <ref>عبدالجلیل قزوینی،۱۳۵۸ش، نقض، ص۸۲.</ref> <ref group="یادداشت"> همچنین می‌نویسد: «قبه امام الحسن بن علی و زین العابدین و محمد باقر و جعفر صادق علیهم السلام به بقیع که هر چهار در یک حضرت مدفون‌اند و عباس عبدالمطلب آنجا مدفون است به مدینه رسول به گورستان بقیع... او فرموده است» (نقض ص۲۱۹).</ref> اما [[قاضی نورالله شوشتری]]، ضمن تأیید این مطلب، می‌افزاید: «... و چهارطاق عثمان بن مظعون که [[اهل سنت]] چنان پندارند که مقام عثمان بن عفان است که او بنا کرده...» <ref>شوشتری، مجالس المؤمنین، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۴۶۰.</ref> | ||
[[ابن جبیر]] (د۶۱۴ ق) در سال ۵۸۰ ق(در زمان ناصر خلیفه ۳۴ عباسیان و پیش از حمله مغولان) می‌گوید بقیع در شرق مدینه واقع شده و دروازه‌ای از شهر به نام «باب البقیع» به سوی آن گشوده می‌شود و پس از ذکر قبور و مزارات بقیع از روضه [[عباس بن عبدالمطلب]] و [[حسن بن علی]]، سخن می‌گوید که بارگاهی است برآمده در هوا. او همچنین از محل دفن «[[رأس الحسین]]» در پایین پای عباس، گزارش داده و پس از آن به تزئینات داخلی بقعه پرداخته و می‌نویسد: « به لوح‌هایی آراسته به بهترین صورت با قطعات برنجین مرصع و ستاره نشان و گل میخ‌هایی بسیار زیبا و منظری جمیل، پوشانده شده است...». ابن جبیر در ادامه از قبه عباسیه یاد می‌کند که به «[[بیت الاحزان|بیت الحزن]]» معروف است. <ref>سفرنامه ابن جبیر،۱۳۷۰ش، ص۲۴۵.</ref> <ref group="یادداشت"> همچنین می‌نویسد: «نخستین مزاری که هنگام بیرون آمدن از این دروازه در سمت چپ خود می‌بینی، مزار [[صفیه]] عمه پیامبر مادر زبیر بن عوام است و روبروی این تربت، قبر [[مالک بن انس]] امام مدنی واقع شده که بر آن بارگاهی کوچک و مختصر برآورده‌اند. پیش روی آن مزار سلاله پاک، [[ابراهیم پسر پیامبر]] قرار دارد که بر آن بارگاهی سپید نهاده‌اند و در سمت راست آن بارگاه خاک پسر [[عمر بن خطاب]] به نام عبدالرحمن اوسط، معروف به ابی شحمه قرار دارد و هموست که پدرش وی را حد زد و بیمار شد و بمرد. | [[ابن جبیر]] (د۶۱۴ ق) در سال ۵۸۰ ق(در زمان ناصر خلیفه ۳۴ عباسیان و پیش از حمله مغولان) می‌گوید بقیع در شرق مدینه واقع شده و دروازه‌ای از شهر به نام «باب البقیع» به سوی آن گشوده می‌شود و پس از ذکر قبور و مزارات بقیع از روضه [[عباس بن عبدالمطلب]] و [[حسن بن علی]]، سخن می‌گوید که بارگاهی است برآمده در هوا. او همچنین از محل دفن «[[رأس الحسین]]» در پایین پای عباس، گزارش داده و پس از آن به تزئینات داخلی بقعه پرداخته و می‌نویسد: « به لوح‌هایی آراسته به بهترین صورت با قطعات برنجین مرصع و ستاره نشان و گل میخ‌هایی بسیار زیبا و منظری جمیل، پوشانده شده است...». ابن جبیر در ادامه از قبه عباسیه یاد می‌کند که به «[[بیت الاحزان|بیت الحزن]]» معروف است. <ref>سفرنامه ابن جبیر،۱۳۷۰ش، ص۲۴۵.</ref> <ref group="یادداشت"> همچنین می‌نویسد: «نخستین مزاری که هنگام بیرون آمدن از این دروازه در سمت چپ خود می‌بینی، مزار [[صفیه]] عمه پیامبر مادر زبیر بن عوام است و روبروی این تربت، قبر [[مالک بن انس]] امام مدنی واقع شده که بر آن بارگاهی کوچک و مختصر برآورده‌اند. پیش روی آن مزار سلاله پاک، [[ابراهیم پسر پیامبر]] قرار دارد که بر آن بارگاهی سپید نهاده‌اند و در سمت راست آن بارگاه خاک پسر [[عمر بن خطاب]] به نام عبدالرحمن اوسط، معروف به ابی شحمه قرار دارد و هموست که پدرش وی را حد زد و بیمار شد و بمرد. | ||