confirmed، protected، templateeditor
۱٬۸۹۰
ویرایش
(+ رده:عرفان اسلامی (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
'''چشم برزخی''' چشمی است که شخص به وسیله آن حقیقت و باطن عمل را میبیند. بنابر آنچه از [[آیه|آیات]] و [[حدیث|روایات]] بدست می آید، | '''چشم برزخی''' چشمی است که شخص به وسیله آن حقیقت و باطن عمل شخص دیگر را میبیند. بنابر آنچه از [[آیه|آیات]] و [[حدیث|روایات]] بدست می آید، با عمل به [[واجب|واجبات]] و ترک [[حرام|محرمات]] و رعایت [[تقوا]] ممکن است چشم انسان باز شده و حقایقی را مشاهده کند که با چشم ظاهری قابل مشاهده نیست. بنابراین چشم برزخی مربوط به زمانی است که این حجاب و پرده برداشته شده باشد که [[قرآن]] به آن چشم تیزبین (حدید) میگوید. نقل قولهایی از زندگی بزرگان و علما درباره چشم برزخی آنان گفته شده است. | ||
==مفهوم شناسی== | ==مفهوم شناسی== | ||
خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
همچنین کسانی که در آستانه مرگ و در حال قطع رابطه با دنیا هستند نیز میتوانند پردههایی از [[برزخ|عالم برزخ]] و نتیجه اعمال خود را مشاهده کنند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۸۰ش، ج۲۴، ص۱۸۷.</ref> | همچنین کسانی که در آستانه مرگ و در حال قطع رابطه با دنیا هستند نیز میتوانند پردههایی از [[برزخ|عالم برزخ]] و نتیجه اعمال خود را مشاهده کنند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۸۰ش، ج۲۴، ص۱۸۷.</ref> | ||
=== | ===چشم برزخی در علوم اسلامی=== | ||
انسان برای شناخت محیط اطراف خود، نیاز به ابزارهایی است، که عبارتند از حس، [[عقل]] و دل (کشف و شهود).<ref>مصباح یزدی، آموزش عقاید، ۱۳۷۷ش، ص۳۵.</ref> | انسان برای شناخت محیط اطراف خود، نیاز به ابزارهایی است، که عبارتند از حس، [[عقل]] و دل (کشف و شهود).<ref>مصباح یزدی، آموزش عقاید، ۱۳۷۷ش، ص۳۵.</ref> | ||
چشم برزخی در دسته سوم شناختها قرار میگیرد و نوعی از انواع مکاشفات است و مربوط به شناخت شهودی (علومی که از راه [[عرفان نظری|عرفان]] به دست می آیند) میشود. راه رسیدن به آن نیز [[تزکیه]] دل و تقوای الهی است.».<ref>ملاصدرا، تفسیر القرآن الکریم، ۱۳۶۶ش، ج۲، ص۶۹.</ref> | چشم برزخی در دسته سوم شناختها قرار میگیرد و نوعی از انواع مکاشفات است و مربوط به شناخت شهودی (علومی که از راه [[عرفان نظری|عرفان]] به دست می آیند) میشود. راه رسیدن به آن نیز [[تزکیه]] دل و تقوای الهی است.».<ref>ملاصدرا، تفسیر القرآن الکریم، ۱۳۶۶ش، ج۲، ص۶۹.</ref> |