آیه ابتلای ابراهیم: تفاوت میان نسخه‌ها

'''آیه ابتلای ابراهیم(ع)''' ([[بقره]]: ۱۲۴) به نصب [[حضرت ابراهیم(ع)]] از جانب [[خداوند]] به مقام [[امامت]]، پس از چندین بار [[امتحان]] دلالت دارد. عالمان [[شیعه]] این [[آیه]] را از دلایل قرآنیِ الهی‌بودن نصب [[امام]] و لزوم [[عصمت]] وی می‌دانند.

متکلمان و مفسران شیعه و [[سنی]] مباحث بسیاری درباره این آیه مطرح کرده‌اند. برخی گفته‌اند منظور از «کلمات» که طبق آیه، [[ابراهیم (ع)]] آنها را تمام کرد، خواب ابراهیم در خصوص [[قربانی]]‌کردن [[اسماعیل (پیامبر)|اسماعیل]] است. شماری آن را آزمودن ابراهیم با همه تکالیف عقلی و شرعی دانسته‌اند. به‌باور [[علامه طباطبایی]] هم منظور از کلمات، عهدهای ابراهیم با خدا و [[آزمایش‌های الهی]] درباره او است.

تفسیرهای مفسران از واژه «[[امامت]]» هم از این قرار است: رهبری سیاسی، ولایت باطنی، امامت جهانی و نبوت.