Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۵٬۳۰۳
ویرایش
(+ رده:مقالههای جدید (هاتکت)) |
جز (←توحید در ربوبیت) |
||
خط ۴۶: | خط ۴۶: | ||
برای اثبات اختصاص ربوبیت در [[خداوند]] دلایلی ارائه شده است که برخی از آنها عبارتند از: | برای اثبات اختصاص ربوبیت در [[خداوند]] دلایلی ارائه شده است که برخی از آنها عبارتند از: | ||
# '''ملازمه میان ربوبیت و خالقیت''': در آفرینش و تدبیر جهان، ربوبیت جدای از آفرینش نیست و ربوبیت در حقیقت ادامه آفرینش است. از آنجا که خالقیت جهان منحصر در خداوند است، پس ربوبیت و تدبیر جهان نیز به خداوند اختصاص دارد؛<ref>سبحانی، الاهیات، ۱۴۱۲ق، ج۲، ص۶۴؛ جوادی آملی، توحید در قرآن، ۱۳۹۵ش، ص۴۲۶.</ref> زیرا کسی که چیزی را نیافریده و نسبت به آن سلطه و مالکیت حقیقی ندارد، نمیتواند آن را تدبیر کند و پرورش دهد. این کار تنها در توان آفریننده و مالک آن چیز است که از همه جهات درونی و برونی آن آگاه است.<ref>جوادی آملی، توحید در قرآن، ۱۳۹۵ش، ص۴۲۶.</ref> پس [[توحید در خالقیت]]، توحید در ربوبیت را در پی دارد.<ref>جوادی آملی، توحید در قرآن، ۱۳۹۵ش، ص۴۲۷.</ref> | |||
# '''دلالت وحدت و هماهنگی جهان بر یگانگی مدبّر''': مطالعه و مشاهدات پدیدههای طبیعی نشان از انسجام و هماهنگی آنها دارد. وحدت و انسجام و هماهنگی نظام جهان، فقط در صورتی محقق میشود که تحت تدبیر و اداره یک حاکم و مدبّر باشد؛ زیرا وجود دو تدبیر کننده و حاکم برای جهان، مستلزم ناهماهنگی و برهم خوردن نظم و انسجام جهان خواهد شد. بنابراین وحدت و هماهنگی نظام جهان، بر یگانگی مدبر و پروردگار جهان دلالت دارد.<ref>سبحانی، الاهیات، ۱۴۱۲ق، ج۲، ص۶۵ و ۶۶؛ ربانی گلپایگانی، عقاید استدلالی(۱)، نشرهاجر، ص۸۷.</ref> | |||
گفته شده [[آیه]] «لَوْ کانَ فِیهِما آلِهَةٌ إِلاَّ اللَّهُ لَفَسَدَتا فَسُبْحانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَرْشِ عَمَّا یَصِفُون؛ اگر در آسمانها و زمین خدایان دیگرى غیر از اللَّه وجود داشت، بیشک هر دو (آسمانها و زمین از نظر حدوث و بقا) فاسد میشدند (تعدد خالق مدبّر و مقتدر و مستقل در اراده قبل از آفرینش، مانع از اصل خلقت، و پس از آن سبب فساد در بقا میشد). پس منزه است خداوند صاحب عرش (داراى تسلط تام بر اجزاى عالم هستى) از آنچه (مشركان) توصیف میکنند».<ref>سوره انبیاء، آیه۲۲. ترجمه آیت الله مشکینی.</ref> ناظر به استدلال دوم است.<ref>سبحانی، الاهیات، ۱۴۱۲ق، ج۲، ص۶۷ و ۶۸؛ ربانی گلپایگانی، عقاید استدلالی(۱)، نشرهاجر، ص۸۷ و ۸۸.</ref> | گفته شده [[آیه]] «لَوْ کانَ فِیهِما آلِهَةٌ إِلاَّ اللَّهُ لَفَسَدَتا فَسُبْحانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَرْشِ عَمَّا یَصِفُون؛ اگر در آسمانها و زمین خدایان دیگرى غیر از اللَّه وجود داشت، بیشک هر دو (آسمانها و زمین از نظر حدوث و بقا) فاسد میشدند (تعدد خالق مدبّر و مقتدر و مستقل در اراده قبل از آفرینش، مانع از اصل خلقت، و پس از آن سبب فساد در بقا میشد). پس منزه است خداوند صاحب عرش (داراى تسلط تام بر اجزاى عالم هستى) از آنچه (مشركان) توصیف میکنند».<ref>سوره انبیاء، آیه۲۲. ترجمه آیت الله مشکینی.</ref> ناظر به استدلال دوم است.<ref>سبحانی، الاهیات، ۱۴۱۲ق، ج۲، ص۶۷ و ۶۸؛ ربانی گلپایگانی، عقاید استدلالی(۱)، نشرهاجر، ص۸۷ و ۸۸.</ref> |