عطاء‌الله اشرفی اصفهانی: تفاوت میان نسخه‌ها

عطاء الله اشرفی اصفهانی در سال ۱۲۸۱ش (۱۳۲۳ق) در خانواده‌ای روحانی در خمینی‌شهر [[اصفهان]] به دنیا آمد. پدرش میرزا اسدالله، ‌فرزند میرزا محمد جعفر از منبریان و [[امام جماعت|امامان جماعت]] و جد بزرگش از علمای [[جبل عامل]] بوده است.<ref>اشرفی اصفهانی، محمد، ج اول، ص۲۵.</ref> تحصیلات ابتدایی و مقدماتی را در مدرسه «نوریه» یاد گرفت. در نه سالگی کتاب [[نصاب الصبیان (کتاب)|نصاب الصبیان]] را حفظ کرد. در سن ۱۲ سالگی جهت ادامه تحصیل راهی اصفهان شد و دروس ادبیات و سطح [[فقه]] و [[اصول]] و نیز یک دوره [[درس خارج]] اصول را در درس [[سید مهدی درچه‌ای]]، سید محمد نجف‌آبادی<ref>گلشن ابرار، جلد ۲، ۱۳۸۵، ص۹۰۱.</ref>، فشارکی و  [[میر سید حسن مدرس]] شرکت کرد.

آیت الله اشرفی در سن ۲۰ سالگی برای ادامه تحصیل به [[قم]] رفت و به مدت بیست و سه سال در [[مدرسه رضویه قم|مدرسه رضویه]] و [[مدرسه فیضیه]] تحصیل کرد و در سن ۴۰ سالگی به درجه [[اجتهاد]] رسید. او در دروس شیخ [[عبدالکریم حائری]]، [[سید محمدتقی خوانساری]]، [[سید صدرالدین صدر]]، [[سید محمد حجت]] و [[سید حسین بروجردی]] شرکت کرده و فلسفه را از [[سید روح الله خمینی]] فرا گرفت. سید محمدتقی خوانساری به وی درجه اجتهاد داد. در دوره‌ای، اشرفی در غیاب آیت‌الله خوانساری و امام خمینی امامت جماعت [[مدرسه فیضیه]] را بر عهده می‌گرفت. آیت‌الله بروجردی نیز عنایت ویژه به او داشت به‌طوری که هر وقت اشرفی به [[اصفهان]] می‌رفت و بازمی‌گشت، آیت‌الله بروجردی به دیدار شاگردش به حجره او در مدرسه فیضیه می‌آمد.<ref>روز‌ها و رویداد‌ها، ۱۳۷۸، ص۱۲۱.</ref> اشرفی اصفهانی به دستور بروجردی از ممتحنین حوزه شد و [[مکاسب (کتاب)|کتاب مکاسب]] را از طلاب امتحان می‌گرفت.<ref>مجله حضور، شماره ۴۶، ص۲۰۷.</ref>