ضریح امام حسین(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

{{در دست ویرایش ۲|ماه=نوامبر|روز=۱۷|سال=۲۰۱۵|چند = 2}}

'''ضریح امام حسین (ع)''' سازه مشبک و شش گوشه ای می باشد که بر مرقد امام حسین(ع) نهاده شده است.

 

* در عصر آل بويه، عضد الدوله براى نخستين بار در ٣٧١ق ضريحى از جنس چوب ساج و تزيين شده با عاج را روى قبر امام حسين(ع) نصب كرد و قبر را با پارچه‌هاى گران بهاى ديباج پوشاند.

* در 620 ق مؤيدالدين محمد قمى، وزير شيعى الناصر لدين‌اللّٰه عباسى، صندوقى از چوب بر روى قبر قرار داد و آن را با پارچه‌هاى گران قيمت پوشاند.

* شاه اسماعيل صفوى در٩٣٢ ق صندوق بسيار زيبايى از خاتم بر روى قبر نهاد. پس از آن، شاه عباس صفوى براى نخستين بار، ضريحى از مس بر فراز قبر و روى صندوق ياد شده گذاشت و ضريح را با پرده‌هاى حرير قيمتى پوشاند.

* در 1153 ق، گوهرشاد خانم، دختر سلطان حسين صفوى و همسر نادر شاه، صندوقى از خاتم بر روى قبر گذارد. گفته‌اند صندوق كنونى همان صندوقى است كه همسر نادر شاه روى قبر قرار داده بود. برخى نيز گفته‌اند اين صندوقى است كه شاه طهماسب صفوى در ١١٢٣ ق به حرم هديه كرده است. اين صندوق در اثر تهاجم وهابيان در ١٢١۶ ق آتش گرفت و بخشى از آن سوخت. در ١٢٢۵ق به توصيۀ شيخ جعفرآل كاشف الغطاء و به دستور «خان جان» قاجارى صندوق را با پوششى از نقره ترميم كردند و با پارچه حرير پوشاندند.

* آقا محمد خان نيز ضريحى از نقره بر فراز قبر نصب كرد و درهاى ورودى را، كه از رواق به داخل حرم باز مى‌شد، با نقره تزيين نمود. پس از چندى، ناصرالدين شاه، كه به زيارت كربلا مشرف شده بود، ضريحى از نقره ساخت و آن را روى قبر گذاشت. بدين گونه قبر مطهر داراى دو ضريح بيرونى و داخلى شد. اين ضريح، ضريح مسين شاه عباس را در خود جاى داده است. در پايين پاى آن، ضريح ديگرى متصل به ضريح بيرونى قرار گرفته كه به على اكبر، فرزند امام حسين عليه السلام، تعلق دارد.

* در ١٣۵۵ ق، سيف‌الدين طاهر، از داعيان اسماعيلى، پنجره‌اى از نقره براى مرقد مطهر ساخت و آن را از هند به كربلا فرستاد.

* در 1360 ق‌ محمد صنيع خاتم شيرازى، از استادان برجستۀ خاتم كارى، صندوق مطهر را تعمير كرد.

* در طول تاريخ، همواره پادشاهان و بزرگان، چراغ دان‌هاى گران قيمتى از طلا و نقره به داخل ضريح هديه مى‌كردند. يك جفت شمعدان طلاى بسيار بزرگ از سوى سلطان عبدالمجيد خان عثمانى به حرم هديه شده است. بعضى از قنديل‌هاى آويزان شده از جنس طلا و نقره، از هند و جاهاى ديگر آمده است.<ref>قائدان، عتبات عالیات عراق، ص 117 ـ 115</ref>

طول ضريح سابق به پنج پنجره و عرض آن نيز به چهار پنجره تقسيم مى‌شد. هر قسمت هشتاد سانتى متر عرض داشت. اما بخشى كه مرقد على اكبر عليه السلام در آن بود، يعنى پايين پاى آن حضرت، از ضريح تنها يك بخش و از طول دو بخش را در بر مى‌گرفت. طول ضريح مرقد امام حسين عليه السلام ۵/۵ و عرض آن ۵/۴ متر بود و طول آن قسمت كه قبر على اكبر عليه السلام را در خود جاى داده ۶/٢ و عرض آن ۴/١ متر بود. ارتفاع ضريح به ۵/٣ متر مى‌رسید و بر بالاى آن در چهار گوشه، چهار گويچه شكلى بود كه طول هر يك نيم متر و زر اندود بود.<ref>قائدان، عتبات عالیات عراق، ص 117</ref>

ساخت ضریح جدید قریب به 5 سال (از خرداد سال 87 تا مهر 91) طول کشید و ساخت آن در نمازخانه مدرسه معصومیه قم صورت گرفت.<ref>[http://www.farsnews.com/newstext.php?nn=13910907001011 ناگفته هایی از ساخت ضریح جدید امام حسین(ع)]</ref> هزینه ساخت ضريح 14 میلیارد تومان بود که 5 میلیارد و 800 میلیون تومان آن به صورت نقدی و مابقی به صورت غیر نقدی تامین شد.

 

پيكره چوبی و هزينه ساخت آن توسط آستان حضرت معصومه (س) اهدا شد و وظيفه طراحی ضریح را محمود فرشچيان بر عهده گرفت. خطاطی سوره‌های قرآن، احاديث درباره سيدالشهدا (ع)، اسماء جلاله و نام‌های مبارك معصومين (ع) بر عهده سيد محمد حسينی موحد بوده است.

كل نقره به كار رفته در ورق‌های قلمزنی شده چهار هزار و 600 کیلوگرم و طلای به كار رفته در اين ضريح نیز به 118.650 گرم است. وزن مس مصرفی 700 كيلوگرم و قطر گوی و ماسوره‌هايی كه در اين ضريح مقدس به كار رفته، 8 ميليمتر است.

داخل ضريح مطهر از سه بخش عمده تشكيل شده است: بخش اول، صندوقچه‌های منصوب بر مضجع شريف است، بخش دوم ديواره‌های ضريح مطهر شامل پشت شبكه‌ها با شيشه 10 ميل است و بخش سوم سقف آن است که از نقوش معرق برای تزئين آن استفاده شده است.<ref>[http://www.isna.ir/fa/news/91070604123 ضریح جدید امام حسین رونمایی شد]</ref>

با حضور شیخ عبدالمهدی کربلائی، متولی آستان حسینی و عده ای از مسئولین ایرانی و عراقی علمیات تعویض ضریح در حرم امام حسین(ع) آغاز گردید و ضریح جدید، ششمین ضریحی است که بر روی مرقد امام حسین(ع) نصب شد.<ref>[http://hajj.ir/14/36489 تعویض ضریح جدید آغاز شد]</ref>

* قائدان، اصغر، عتبات عالیات عراق، تهران، مشعر، ۱۳۸۷.