فهرست آیات مهدویت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
| ۱۲|| وَلَقَدْ آتَيْنَاكَ سَبْعًا مِّنَ الْمَثَانِي وَالْقُرْ‌آنَ الْعَظِيمَ{{سخ}}و به راستى، به تو سبع المثانى [سوره فاتحه] و قرآن بزرگ را عطا كرديم. ||حجر ۸۷||قرآن العظیم به امام زمان تفسیر شده است.<ref> عیاشی، تفسیر العیاشی، ۱۳۸۰ق، ج۲، ص۲۵۰.</ref> | | ۱۲|| وَلَقَدْ آتَيْنَاكَ سَبْعًا مِّنَ الْمَثَانِي وَالْقُرْ‌آنَ الْعَظِيمَ{{سخ}}و به راستى، به تو سبع المثانى [سوره فاتحه] و قرآن بزرگ را عطا كرديم. ||حجر ۸۷||قرآن العظیم به امام زمان تفسیر شده است.<ref> عیاشی، تفسیر العیاشی، ۱۳۸۰ق، ج۲، ص۲۵۰.</ref> | ||
|- | |- | ||
| ۱۳|| ...وَمَن قُتِلَ مَظْلُومًا فَقَدْ جَعَلْنَا لِوَلِيِّهِ سُلْطَانًا فَلَا يُسْرِ‌ف فِّي الْقَتْلِ ۖ إِنَّهُ كَانَ مَنصُورً‌ا{{سخ}} ...و هر كس مظلوم كشته شود، به سرپرست وى قدرتى داده‌ايم، پس [او] نبايد در قتل زياده‌روى كند، زيرا او [از طرف شرع] يارى شده است. ||[[سوره اسراء|اسراء]] ۳۳||برپایه | | ۱۳|| ...وَمَن قُتِلَ مَظْلُومًا فَقَدْ جَعَلْنَا لِوَلِيِّهِ سُلْطَانًا فَلَا يُسْرِ‌ف فِّي الْقَتْلِ ۖ إِنَّهُ كَانَ مَنصُورً‌ا{{سخ}} ...و هر كس مظلوم كشته شود، به سرپرست وى قدرتى داده‌ايم، پس [او] نبايد در قتل زياده‌روى كند، زيرا او [از طرف شرع] يارى شده است. ||[[سوره اسراء|اسراء]] ۳۳||برپایه روایتی از امام صادق(ع)، این آیه مربوط به [[ امام حسین علیه‌السلام |امام حسین(ع)]] و ولیِّ دم او حضرت مهدی(ع) است.<ref>ابن قولویه، کامل الزیارات، ۱۳۵۶ش، ص۶۳.</ref> | ||
|- | |- | ||
|۱۴|| وَقُلْ جَاءَ الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ ۚ إِنَّ الْبَاطِلَ كَانَ زَهُوقًا{{سخ}}و بگو: «حق آمد و باطل نابود شد. آرى، باطل همواره نابودشدنى است.»||اسراء ۸۱|| از امام باقر(ع) در معنای در [[تفسیر]] آیه نقل شده، هنگامی که امام [[ قائم آل محمد|قائم(ع)]] قیام کند، دولت باطل برچیده می‌شود.<ref> کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۸، ص۲۸۷.</ref> | |۱۴|| وَقُلْ جَاءَ الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ ۚ إِنَّ الْبَاطِلَ كَانَ زَهُوقًا{{سخ}}و بگو: «حق آمد و باطل نابود شد. آرى، باطل همواره نابودشدنى است.»||اسراء ۸۱|| از امام باقر(ع) در معنای در [[تفسیر]] آیه نقل شده، هنگامی که امام [[ قائم آل محمد|قائم(ع)]] قیام کند، دولت باطل برچیده می‌شود.<ref> کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۸، ص۲۸۷.</ref> | ||