confirmed، templateeditor
۱۱٬۵۴۹
ویرایش
عمرو بن حجاج زبیدی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
تمیز کاری
جز (ویکی سازی) |
جز (تمیز کاری) |
||
| خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
'''عَمرو بن حَجّاج مَذحِجی زُبَیدی''' از فرماندهان [[لشکر عمر بن سعد]] در [[واقعه کربلا]]. | '''عَمرو بن حَجّاج مَذحِجی زُبَیدی''' از فرماندهان [[لشکر عمر بن سعد]] در [[واقعه کربلا]]. | ||
عمرو بن حجاج از کسانی بود که به [[امام حسین(ع)]] نامه نوشت و از آن حضرت خواست تا به [[کوفه]] بیاید. اما در [[روز عاشورا]] فرماندهی جناح راست سپاه [[عمر بن سعد]] و مسولیت محاصره شریعه [[فرات]] را بر عهده داشت. او در روز عاشورا امام حسین(ع) را خارجی معرفی کرد که با واکنش امام مواجه شد. سپاهیان تحت فرماندهی او، [[مسلم بن عوسجه]] را به [[شهادت]] رساندند. وی در [[قیام مختار]] از مخالفان وی بود و پس از شکست شورش اشراف کوفه ناپدید شد. | عمرو بن حجاج از کسانی بود که به [[امام حسین(ع)]] نامه نوشت و از آن حضرت خواست تا به [[کوفه]] بیاید. اما در [[روز عاشورا]] فرماندهی جناح راست سپاه [[عمر بن سعد]] و مسولیت محاصره شریعه [[فرات]] را بر عهده داشت. او در [[روز عاشورا]] امام حسین(ع) را خارجی معرفی کرد که با واکنش امام مواجه شد. سپاهیان تحت فرماندهی او، [[مسلم بن عوسجه]] را به [[شهادت]] رساندند. وی در [[قیام مختار]] از مخالفان وی بود و پس از شکست شورش اشراف کوفه ناپدید شد. | ||
== نسب == | == نسب == | ||
عمرو، رئیس قبیله مذحج بود. هنگامی که [[ابن زیاد]]، [[هانی بن عروه]] را دستگیر کرد به همراه افراد قبیله‌اش جلوی دارالاماره اجتماع کردند، عمرو با اعلام خبر زنده بودن [[هانی بن عروه]]، آنان را برگرداند.<ref>دینوری، اخبارالطوال، ص۲۵۶؛ ابن کثیر، البدایه و النهایه، ج۸، ص۱۵۴؛ طبری، تاریخ، ج۵، ص۳۶۷؛ ابن اثیر، الکامل، ج۴، ص۳۰.</ref> گفته شده است که روعه خواهر عمرو بن حجاج همسر هانی بوده است.<ref> طبری، تاریخ، ج۵، ص۳۶۴.</ref> | عمرو، رئیس قبیله مذحج بود. هنگامی که [[ابن زیاد]]، [[هانی بن عروه]] را دستگیر کرد به همراه افراد قبیله‌اش جلوی دارالاماره اجتماع کردند، عمرو با اعلام خبر زنده بودن [[هانی بن عروه]]، آنان را برگرداند.<ref>دینوری، اخبارالطوال، ص۲۵۶؛ ابن کثیر، البدایه و النهایه، ج۸، ص۱۵۴؛ طبری، تاریخ، ج۵، ص۳۶۷؛ ابن اثیر، الکامل، ج۴، ص۳۰.</ref> گفته شده است که روعه خواهر عمرو بن حجاج همسر هانی بوده است.<ref> طبری، تاریخ، ج۵، ص۳۶۴.</ref> | ||