آقا رضا همدانی: تفاوت میان نسخه‌ها

ولادت حاج آقا رضا در حدود سال [[سال ۱۲۵۰هجری قمری|۱۲۵۰ق]] در [[همدان]] است.<ref>مصباح الفقیه، ص۱۵.</ref> وی در [[صفر]] [[سال ۱۳۲۲ هجری قمری|۱۳۲۲ق]] در ۷۲ سالگی در [[سامرا]] درگذشت و پایین پای [[عسکریین|امامین عسکریین]] در [[حرم عسکریین]] مقابل قبر [[حکیمه دختر امام جواد]] مدفون شد.<ref>الفوائد الرضویه، ج۲، ص۸۳۴؛ اعیان الشیعه، ج۷، ص۱۹.</ref>

# میرزا حسن بن میرزا خلیل تهرانی نجفی(متوفای ۱۳۲۳ قمری).<ref>مصباح الفقیه، ص۳۸.</ref>

# سید یوسف بن جواد موسوی عاملی شحوری‌.<ref>مصباح الفقیه،ص۳۹-۴۱.</ref>

# کتاب الزکاة‌.<ref>مصباح الفقیه،ص۴۳.</ref><ref>اعیان الشیعه، ج۷، ص۲۳.</ref>

پس از وفات میرزای شیرازی در سال ۱۳۱۲ قمری، زمانی که آقارضا در نجف به تدریس، تعلیم و تحقیق مشغول بود، مردم به او رجوع کرده و عده‌ای از خواص علما نیز از او خواستند که [[فتوا|فتاوای]] خود را در اختیار مقلدین قرار دهد. ایشان به ناچار به کتاب نجاة العباد حاشیه و تعلیقه می‌زند، امّا با این حال مسئولیتها و شؤونات ریاست و رهبری را نمی‌پسندید و به دشواری این مسئولیت را قبول می‌کند و زمان زیادی طول نمی‌کشد که به بیماری فراموشی مبتلا می‌شود و از فتوا دادن و پذیرش [[وجوهات شرعیه|وجوهات]] خودداری می‌کند و صرفا به تدریس می‌پردازد.<ref>مصباح الفقیه، ص۴۲.</ref>

# قائل بودند که اگر جایی ضد مأمور به مضیق باشد و ضد آن، از عبادات موسع باشد، اگر فعل موسع را انجام دهد صحیح است و لیکن به خاطر تأخیر مضیق، گناه کرده است.<ref>اعیان الشیعه، ج۷، ص۲۲.</ref>

خیلی [[زهد|زاهدانه]] لباس می‌پوشید به طوری که کسی تشخیص نمی‌داد او از مراجع است. هر کس بر او وارد می‌شد او می‌ایستاد و حتی در بین تدریس اگر [[طلبه|طلبه‌ای]] وارد می‌شد می‌ایستاد در حالی که دیگران نشسته بودند.<ref> اعیان الشیعه، ج۷، ص۲۰.</ref>

 

[[سید محسن امین|صاحب أعیان الشیعة]] می‌گوید: ''یک بار که من قصد داشتم بدون وسیله و مرکب برای [[زیارت]] به [[کربلا]] حرکت کنم، آقا رضا همدانی به من گفت: من غبطه می‌خورم که شما پیاده برای زیارت می‌روید،‌ای کاش من هم قدرت داشتم و پیاده برای زیارت می‌آمدم''.<ref>اعیان الشیعه، ج۷، ص۲۰.</ref>