پرش به محتوا

جهنم: تفاوت میان نسخه‌ها

۱ بایت حذف‌شده ،  ‏۱۰ آوریل ۲۰۱۷
←‏واژه‌شناسی: اصلاح پاورقی
imported>M.r.seifi
imported>M.r.seifi
(←‏واژه‌شناسی: اصلاح پاورقی)
خط ۴: خط ۴:


==واژه‌شناسی==
==واژه‌شناسی==
جهنم واژه‌ای مؤنث، به معنای چاه بسیار ژرف، در اصل نام آتشی است که [[خداوند]] با آن گناهکاران را مجازات می‌کند و در اصطلاح [[قرآن کریم]] به معنای جایگاه [[عذاب]] اخروی است که بدکاران و کافران در آنجا به کیفر اعمال خود می‌رسند.<ref>راغب، مفردات، دارالمعرفه، ص۱۰۲؛ ابن اثیر، النهاية، ۱۳۸۳ق، ج۱، ص۳۲۳؛ بیضاوی، انوارالتنزیل، ۱۳۸۴ق، ج۱، ص۱۱۱. </ref>
جهنم واژه‌ای مؤنث، به معنای چاه بسیار ژرف، در اصل نام آتشی است که [[خداوند]] با آن گناهکاران را مجازات می‌کند و در اصطلاح [[قرآن کریم]] به معنای جایگاه [[عذاب]] اخروی است که بدکاران و کافران در آنجا به کیفر اعمال خود می‌رسند.<ref>راغب، مفردات، دارالمعرفه، ص۱۰۲؛ ابن اثیر، النهاية، ۱۳۸۳ق، ج۱، ص۳۲۳؛ بیضاوی، انوارالتنزیل، ۱۳۸۴ق، ج۱، ص۱۱۱.</ref>


بیشتر واژه‌شناسان [[مسلمان]] جهنم را واژه‌ای غیرعربی و معرب شمرده‌اند.<ref>ازهری، تهذیب اللغة، ۱۳۸۴ق، ج ۶، ص۵۱۵؛ جوالیقی، المعرب، ۱۳۶۱ق، ص۱۰۷؛ خفاجی، شفاء الغلیل، ۱۳۲۵ق، ص۵۹.</ref> گروهی نیز، آن را عربی می‌دانستند.<ref>ازهری، تهذیب اللغة، ۱۳۸۴ق، ج۶، ص۵۱‌۵.</ref> جوهری و راغب اصفهانی جهنم را واژه‌ای فارسی شمرده‌اند. راغب اصل واژه را «جهنام» می‌داند.<ref>راغب،مفردات، دارالمعرفه، ص۱۰۲؛جوهری، صحاح، ذیل واژه ی جهنم.</ref> ابن اثیر، ابن منظور و سیوطی به احتمال عبری بودن اصل این واژه نیز اشاره دارند و آن را برگرفته از «كِهِنّام» عبری می‌دانند.<ref>جوالیقی، المعرب، ۱۳۶۱ق، ص۱۰۷؛ ابن اثیر، النهایه، ۱۳۸۳ق، ج۱، ص۳۲۳؛ سیوطی، الاتقان، ۱۳۶۳ش، ج۲، ص۱۳۲.</ref>
بیشتر واژه‌شناسان [[مسلمان]] جهنم را واژه‌ای غیرعربی و معرب شمرده‌اند.<ref>ازهری، تهذیب اللغة، ۱۳۸۴ق، ج ۶، ص۵۱۵؛ جوالیقی، المعرب، ۱۳۶۱ق، ص۱۰۷؛ خفاجی، شفاء الغلیل، ۱۳۲۵ق، ص۵۹.</ref> گروهی نیز، آن را عربی می‌دانستند.<ref>ازهری، تهذیب اللغة، ۱۳۸۴ق، ج۶، ص۵۱‌۵.</ref> جوهری و راغب اصفهانی جهنم را واژه‌ای فارسی شمرده‌اند. راغب اصل واژه را «جهنام» می‌داند.<ref>راغب،مفردات، دارالمعرفه، ص۱۰۲؛جوهری، صحاح، ذیل واژه ی جهنم.</ref> ابن اثیر، ابن منظور و سیوطی به احتمال عبری بودن اصل این واژه نیز اشاره دارند و آن را برگرفته از «كِهِنّام» عبری می‌دانند.<ref>جوالیقی، المعرب، ۱۳۶۱ق، ص۱۰۷؛ ابن اثیر، النهایه، ۱۳۸۳ق، ج۱، ص۳۲۳؛ سیوطی، الاتقان، ۱۳۶۳ش، ج۲، ص۱۳۲.</ref>
کاربر ناشناس