قیام مختار: تفاوت میان نسخه‌ها

هنگام حمله سپاه [[یزید]] به [[مکه]] و محاصره عبدالله بن زبیر، مختار در کنار وی با یزیدیان می‌جنگید. به گفته برخی منابع، وقتی مختار دید که عبدالله با او به حیله و مکر معامله می‌کند<ref>بلاذری، أنساب الأشراف، ۱۴۱۷ق، ج۵، ص۳۱۷.</ref> وادعای [[خلافت]] دارد، از او کناره گرفت و راهی کوفه شد تا مقدمات قیام را فراهم کند.<ref>مقدسی، آفرینش وتاریخ، ۱۳۷۴ش، ج۲، ص۹۱۰.</ref>

مختار از [[مکه]] عازم [[کوفه]] شد، در بین راه در محله‌ای نزدیک کوفه بر مصائب امام حسین(ع) گریه کرده و به [[سوگواری]] پرداخت، تا آنکه [[شیعیان]] وی را دیدند و به او گرویدند،<ref>ابن اثیر، الکامل، ۱۹۶۵م، ج۴، ص۱۷۴.</ref>مختار روز [[جمعه]] به رود [[حیره]] رسید و در آن [[غسل]] کرده، خود را خوشبو نمود، و [[عمامه]] بر سر نهاد، و شمشیر بیاویخت و به [[مسجد سکون]] در میدان کنده رفته و از هر کجا که می‌گذشت مردم را بشارت به پیروزی می‌داد.<ref>طبری، تاریخ الطبری، ۱۳۸۷ق، ج۵، ص۵۷۸.</ref>

پس از آزادی گفت قربانی کردن هزار شتر در مقابل هدف من چیز کوچکی است و همچنین حاضرم به هدفم برسم و هرگز مملوکی نداشته باشم. این گفت و به راهش ادامه داد.<ref>ابن مسکویه، تجارب الأمم، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۱۳۷.</ref>

[[علامه مجلسی]] از [[ابن نما]] نقل می‌کند که محمد بن حنفیه آنان را به نزد [[امام سجاد(ع)]] برد، تا کسب تکلیف کنند، امام سجاد(ع) فرمود: عموجان اگر یک بنده‌ای از زنگبار به حمایت ما برخیزد بر مردم واجب است او را یاری نمایند، و من تو را در این امر نماینده قرار دادم پس آنچه به صلاح است انجام ده.<ref>مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۵، ص۳۶۵.</ref>

[[جمعه]] [[۱۵ ربیع‌الاول]] [[سال ۶۶ قمری]] مختار وارد قصر [[کوفه]] شده و [[نماز جمعه]] به امامت وی اقامه شد، وی قبل از نماز دو [[خطبه]] ایراد کرده و در آن اهداف قیام را تبین کرد، و پس از آن مراسم [[بیعت]] برگزار شد.{{مدرک}}

اکثر قاتلان شهدای کربلا که در [[کوفه]] بودند به هلاکت رسیده و اندکی موفق به فرار شده و جان سالم به در بردند. پس از آن مختار به عزم مجازات عاملان اصلی شهادت امام حسین(ع) یعنی بنی امیه به فکر مقابله با حکومت شام افتاد. بنا بر برخی از گزارش‌ها پس از کشتن قاتلان امام حسین(ع) بزرگترین آرزوی مختار تجهیز و فرستادن سپاه ابراهیم به سوی [[شام]] بود.<ref>بلاذری، أنساب الأشراف، ۱۴۱۷ق، ج۶، ص۴۲۳.</ref>

لشکر ابراهیم ۱۲۰۰۰هزار نفر که از این تعداد ۸۰۰۰نفر ایرانی و ۴۰۰۰عرب زبان بودند،<ref>مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۵، ص۳۳۴.</ref> در بعضی از گزارش‌ها تعداد لشکر ابراهیم را از ۲۰۰۰۰ تا ۳۰۰۰۰نفر تخمین زده‌اند.<ref> دینوری، الأخبارالطوال، ۱۹۶۰م، ص۲۹۳.</ref>

جسد عبیدالله بن زیاد را به آتش کشیدند،<ref>بلاذری، أنساب الأشراف، ۱۴۱۷ق، ج۶، ص۴۲۶.</ref>و سر وی را به کوفه نزد مختار و وی از آنجا به مدینه برای امام سجاد(ع) و محمد بن حنفیه فرستادند.<ref>مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۵، ص ۳۸۶.</ref>

نیروهای مصعب به سوی شهر پیشروی کرده و پس از درگیری‌هایی در داخل شهر موفق شدند نیروهای مختار را شکست داده و دار الاماره را محاصره کنند، ۶۰۰۰ نفر همراه مختار داخل دارالاماره بودند، مختار به آنها پیشنهاد داد تا به دشمن حمله کرده وشرافتمندانه کشته شوند، ولی آنان نپذیرفتند.{{مدرک}}

مصعب پس از کشتن تمام اسرا به سراغ دو همسر مختار، [[ام ثابت دختر سمره بن جندب]] و [[عمره دختر نعمان بن بشیر]] رفت و از آنان خواست از مختار بدگویی کنند.<ref>دینوری، الأخبارالطوال، ۱۹۶۰م، ص۳۰۹.</ref> ام ثابت چنین کرد و آزاد شد؛ اما عمره گفت خدا او را رحمت کند که بنده‌ای از بندگان صالح خدا بود؛ بدین جهت مصعب دستور قتل وی را صادر کرد و شخصی به نام مطر وی را به قتل رساند. [[یعقوبی]] می‌نویسد: مصعب نظر عمره را درباره مختار جویا شد، وی از مختار به نیکی یاد کرده و گفت «إنه کان تقیا، نقیا صواما» او پرهیزکار، پاکیره و بسیار [[روزه]]‌دار بود، مصعب دستور قتل وی را داد. عمره اولین زن در اسلام بود که گردنش را زدند.<ref>یعقوبی، تاریخ، دار صادر، ج۲، ص۲۶۴.</ref>