پرش به محتوا

ناصبی: تفاوت میان نسخه‌ها

۱۳ بایت حذف‌شده ،  ‏۱۷ ژوئیهٔ ۲۰۱۸
جز
تمیزکاری
جز (تمیزکاری)
خط ۱: خط ۱:
'''ناصبی''' کسی که با [[امام علی(ع)]] یا یکی دیگر از [[اهل بیت]] دشمنی بورزد و دشمنی خود با آنان را آشکار کند. انکار فضایل [[اهل بیت]]، ناسزا گفتن، لعن و سب ائمه و نیز دشمنی با [[شیعه|شیعیان]] از مصادیق نصب شمرده شده است.  
'''ناصبی''' کسی که با [[امام علی(ع)]] یا یکی دیگر از [[اهل بیت]] دشمنی بورزد و دشمنی خود با آنان را آشکار کند. انکار فضایل اهل بیت، ناسزا گفتن، [[لعن]] و سب ائمه و نیز دشمنی با [[شیعه|شیعیان]] از مصادیق نصب دانسته شده است.  


از نظر فقیهان شیعه نواصب، [[نجس]] و در حکم [[کفر|کفار]] هستند؛ از این‌رو خوردن [[ذبیحه]] آنان، پرداخت [[صدقه]] و [[کفاره]] و ازدواج با آنان، جایز نیست و از مسلمان [[ارث]] نمی‌برند.
از نظر فقیهان شیعه نواصب، [[نجس]] و در حکم [[کفر|کفار]] هستند؛ از این‌رو خوردن [[ذبیحه]] آنان، پرداخت [[صدقه]] و ازدواج با آنان، جایز نیست و از مسلمان [[ارث]] نمی‌برند.


به گفته برخی نویسندگان، ناصبی‌گری با [[قتل عثمان]] نمود پیدا کرد و در حکومت بنی‌امیه رسمیت یافت. جلوگیری از نشر فضایل اهل بیت، قتل شیعیان و [[سب علی(ع)|سب امام علی(ع)]] بر منابر از پیامدهای ناصبی‌گری در این دوران ذکر کرده‌اند.  
به گفته برخی نویسندگان، ناصبی‌گری با [[قتل عثمان]] نمود پیدا کرد و در [[حکومت بنی‌امیه]] رسمیت یافت. جلوگیری از نشر فضایل اهل بیت، قتل شیعیان و [[سب علی(ع)|سب امام علی(ع)]] بر منابر از پیامدهای ناصبی‌گری در این دوران ذکر کرده‌اند.  


[[معاویه بن ابی‌سفیان]]، [[خلفای بنی‌امیه]]، [[خوارج]]، [[عثمانیه]]، [[حریز بن عثمان]] و [[ابن تیمیه]] را از نواصب معروف به شمار آورده‌اند.
[[معاویه بن ابی‌سفیان]]، [[خلفای بنی‌امیه]]، [[خوارج]]، [[عثمانیه]]، [[حریز بن عثمان]] و [[ابن تیمیه]] را از نواصب معروف به شمار آورده‌اند.
خط ۵۷: خط ۵۷:
* [[ابن تیمیه]]؛ برخی از محققان شیعه بر این باورند که ابن تیمیه ناصبی است. آنان بر مدعای خود به انکار و تضعیف فضایل اهل بیت مانند انکار [[حدیث رد الشمس]]<ref>ابن تیمیه، منهاج السنه، ۱۴۰۶ق، ج۸، ص۱۶۵، به نقل از آل مجدد، «نشانه‌های ناصبی‌گری ابن تیمیه»، ص۱۷.</ref> و تضعیف [[حدیث غدیر]]،<ref>ابن تیمیه، منهاج السنه، ۱۴۰۶ق، ج۷، ص۳۱۹-۳۲۰، به نقل از «نشانه‌های ناصبی‌گری ابن تیمیه»، ص۱۹.</ref> و نیز تنقیص امام علی و دشمنی با شیعیان توسط ابن تیمیه استناد کرده‌اند.<ref>آل مجدد، «نشانه‌های ناصبی‌گری ابن تیمیه»، ص۱۷-۲۵.</ref> همچنین به سخنان ابن حجر در شرح حال ابن تیمیه «او را به خاطر سخنانش درباره علی منافق می‌دانند.»<ref>ابن حجر، الدرر الکامنه، دار الجیل، ج۱، ص۱۵۵. </ref> و نیز «گاهی مبالغه ابن تیمیه در اهانت به رافضی(علامه حلی)، منجر به تنقیص علی می‌شد.<ref> [http://lib.efatwa.ir/47043/8/551 ابن حجر، لسان المیزان، ۲۰۰۲م، ج۸، ص۵۵۱.]</ref> استشهاد شده است.<ref>آل مجدد، «نشانه‌های ناصبی‌گری ابن تیمیه»، ص۲۵.</ref>
* [[ابن تیمیه]]؛ برخی از محققان شیعه بر این باورند که ابن تیمیه ناصبی است. آنان بر مدعای خود به انکار و تضعیف فضایل اهل بیت مانند انکار [[حدیث رد الشمس]]<ref>ابن تیمیه، منهاج السنه، ۱۴۰۶ق، ج۸، ص۱۶۵، به نقل از آل مجدد، «نشانه‌های ناصبی‌گری ابن تیمیه»، ص۱۷.</ref> و تضعیف [[حدیث غدیر]]،<ref>ابن تیمیه، منهاج السنه، ۱۴۰۶ق، ج۷، ص۳۱۹-۳۲۰، به نقل از «نشانه‌های ناصبی‌گری ابن تیمیه»، ص۱۹.</ref> و نیز تنقیص امام علی و دشمنی با شیعیان توسط ابن تیمیه استناد کرده‌اند.<ref>آل مجدد، «نشانه‌های ناصبی‌گری ابن تیمیه»، ص۱۷-۲۵.</ref> همچنین به سخنان ابن حجر در شرح حال ابن تیمیه «او را به خاطر سخنانش درباره علی منافق می‌دانند.»<ref>ابن حجر، الدرر الکامنه، دار الجیل، ج۱، ص۱۵۵. </ref> و نیز «گاهی مبالغه ابن تیمیه در اهانت به رافضی(علامه حلی)، منجر به تنقیص علی می‌شد.<ref> [http://lib.efatwa.ir/47043/8/551 ابن حجر، لسان المیزان، ۲۰۰۲م، ج۸، ص۵۵۱.]</ref> استشهاد شده است.<ref>آل مجدد، «نشانه‌های ناصبی‌گری ابن تیمیه»، ص۲۵.</ref>
== پیدایش ناصبی‌گری==
== پیدایش ناصبی‌گری==
برخی معتقدند، ناصبی‌گری با [[قتل عثمان]]، نمود پیدا کرد و در [[حکومت امویان]] رسمیت یافت.<ref>کوثری، «بررسی ریشه‌های تاریخی ناصبی‌گری»، ص۹۹.</ref> به گزارش منابع تاریخی معاویه بن ابی‌سفیان هنگامی که در سال ۴۱ق مغیرة بن شعبه را به امارت کوفه گماشت به او دستور داد به امام علی ناسزا بگوید و از یاران او بدگویی کند.<ref>بلاذری، انساب الاشراف، ج۵، ص۲۴۳؛ طبری، تاریخ الامم و الملوک،۱۳۸۷ق، ج۵، ص۲۵۴.</ref> پس از او خلفای بنی امیه تا زمان خلافت عمر بن عبدالعزیز بر منابر<ref>زمخشری، ربیع الابرار، ۱۴۱۲ق، ج۲، ص۳۳۵.</ref> حضرت علی را سب می‌کردند.<ref>ابن اثیر، الکامل، ۱۳۸۵ق، ج۵، ص۴۲.</ref> [[حاکم نیشابوری]]، قرن چهارم قمری را آکنده از نصب بر ضد علی توصف می‌کند و انگیزه خود از نگارش کتاب فضائل فاطمة الزهراء را مقابله با این جریان ذکر می‌کند او در توصیف فضای قرن چهارم می‌نویسد:
برخی معتقدند، ناصبی‌گری با [[قتل عثمان]]، نمود پیدا کرد و در [[حکومت امویان]] رسمیت یافت.<ref>کوثری، «بررسی ریشه‌های تاریخی ناصبی‌گری»، ص۹۹.</ref> به گزارش منابع تاریخی معاویه بن ابی‌سفیان هنگامی که در سال ۴۱ق مغیرة بن شعبه را به امارت کوفه گماشت به او دستور داد به امام علی ناسزا بگوید و از یاران او بدگویی کند.<ref>بلاذری، انساب الاشراف، ج۵، ص۲۴۳؛ طبری، تاریخ الامم و الملوک،۱۳۸۷ق، ج۵، ص۲۵۴.</ref> پس از او خلفای بنی امیه تا زمان خلافت عمر بن عبدالعزیز بر منابر<ref>زمخشری، ربیع الابرار، ۱۴۱۲ق، ج۲، ص۳۳۵.</ref> حضرت علی را سب می‌کردند.<ref>ابن اثیر، الکامل، ۱۳۸۵ق، ج۵، ص۴۲.</ref> [[حاکم نیشابوری]]، قرن چهارم قمری را آکنده از نصب بر ضد علی توصف می‌کند و انگیزه خود از نگارش کتاب فضائل فاطمة الزهراء را مقابله با این جریان ذکر می‌کند او در توصیف فضای قرن چهارم می‌نویسد:
:::زمانه ما را گرفتار رهبرانی کرده که مردم برای تقرب به آنان، به بغض آل رسول توسل می‌جویند و آنان را کوچک می‌شمارند.<ref>حاکم نیشابوری، ۱۴۲۹ق،  فضائل فاطمة الزهراء، ص۳۰.</ref>
:::زمانه ما را گرفتار رهبرانی کرده که مردم برای تقرب به آنان، به بغض آل رسول توسل می‌جویند و آنان را کوچک می‌شمارند.<ref>حاکم نیشابوری، ۱۴۲۹ق،  فضائل فاطمة الزهراء، ص۳۰.</ref>