آمین: تفاوت میان نسخه‌ها

باتوجه به انتشار دو دین یهودی و نصرانی در [[جزیره العرب]] می‌توان پنداشت که اعراب، از جمله اعراب [[مکه]] و [[مدینه]]، با آن آشنا بوده‌اند، هرچند که نشانی از آن در شعر جاهلی نیافتیم و این واژه در [[قرآن کریم]] هم نیامده است، اما به یقین می‌دانیم که مسلمانان صدر [[اسلام]] آن را خوب می‌شناخته‌اند.<ref>نک‌: ونسینک</ref> [[پیامبر اسلام(ص)]] نیز آن را به کار می‌برده است،<ref>نک‌: المعجم المفهرس ونسینک، بخاری</ref> اما گویی نخستین مسلمانان هنوز در استعمال یا فهم معنای دقیق آن دچار تردید بوده‌اند، زیرا پیامبر آن را برای ایشان تفسیر کرده است (آمین، مُهر خداوند است بر بندگان مؤمن خویش) و [[ابن عباس]] به توجیه نحوی آن پرداخته است.<ref>ابن منظور؛ الموسوعه الفقهیه، ۱/۱۱۰ به بعد</ref>

مورد دیگر، تکرار آمین پس از [[سوره فاتحه]] است. [[اهل سنت]] پس از پایان قرائت سورۀ فاتحه الکتاب در پاسخ «اِهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقیمَ...» (ما را به راه راست هدایت کن...)، می‌گویند: آمین. اگر نمازگزار به تنهایی (فرادی) [[نماز]] بخواند، خود به تنهایی این واژه را بر زبان می‌آورد، و اگر نماز به صورت [[نماز جماعت|جماعت]] باشد، پس از آنکه امام، سورۀ فاتحه را به پایان برد، نمازگزاران یکصدا می‌گویند: آمین. فقهای شیعه، گفتن این کلمه را در این مورد مبطل نماز می‌دانند چرا که چنین چیزی از پیامبر به ما نرسیده و تغییر در نماز است.<ref>طوسی، استبصار، ج ۱، ص ۳۱۸-۳۱۹؛ همو، تبیان، ج ۱، ص ۴۶؛ طبرسی، ج۱، ص ۶۵</ref>

از کلمه آمین شکل‌های تازه‌تری نیز زاده شده است: «آمّینَ»، یا «الآمینَ». این دو، نشان از تحول طبیعی کلمه در زبان عموم دارد؛ أمینَ شکل غریب‌تری است که شاید ضرورت شعری باعث پیدایش آن شده باشد. همچنین آن را به باب تفعیل برده و واژۀ تأمین (= آمین گفتن) را ساخته‌اند. <ref>ابن منظور، ج ۱۳، ص ۲۷</ref>