پرش به محتوا

قحطانیان: تفاوت میان نسخه‌ها

۲۱۸ بایت حذف‌شده ،  ‏۲۴ فوریهٔ ۲۰۱۹
جز
←‏سبائیان: تمیزکاری
جز (تمیزکاری)
جز (←‏سبائیان: تمیزکاری)
خط ۳۷: خط ۳۷:
===سبائیان===
===سبائیان===
{{اصلی|سبائیان}}
{{اصلی|سبائیان}}
سبائیان یکی از اقوام مهم قحطان و در عین حال صاحب قدرت و حکمرانی، شناخته می‌شوند<ref>حسینی، باده ناب، ۱۳۸۲ش، ص۳۱.</ref> که دارای تمدنی غنی و ایالت‌های پیشرفته بودند.<ref>یوسفی غروی، تاریخ تحقیقی اسلام، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۹۳.</ref> از این قوم به دو مناسبت در [[قرآن]] یاد شده است که یکی از موارد، در ارتباط با شکستن سد مأرب و [[سیل عرم]]<ref> سوره سبأ، آیه۱۵-۱۹</ref> و دیگری به مناسبت ذکر [[ملکه سبأ]] و نامه [[حضرت سلیمان(ع)]] به او<ref>سوره نمل، آیه۲۲-۲۳</ref> است.<ref>ابن کثیر، البدایة و النهایة، بیروت، ج۲، ص۱۵۸.</ref> از جد بزرگ حکومت‌های سبا در منطقه یمن به فردی با همین نام و از فرزندان باواسطه قحطان و سپس یعرب یاد شده است.<ref>یوسفی غروی، تاریخ تحقیقی اسلام، ۱۳۸۳، ج۱، ص۱۲۸.</ref> {{یادداشت| نام وی عبدالشمس بود؛ اما او را به‌واسطه جنگ و قتل‌ها و البته به اسارت گرفتن دشمنان با نام سبا (اسیر) می‌شناسند که از او به عنوان نیای سبائیان یاد می‌کنند. (یعقوبی، تاریخ یعقوبی، بیروت، ج۱، ص۱۹۵.)}} برخی معتقدند که نخستین حکومت‌ها در یمن به دست سبائیان و نه لزوما قحطان و فرزندان او شکل گرفته است؛<ref> یعقوبی، تاریخ یعقوبی، بیروت، ج۱،ص۱۹۵.</ref> در هر حال پس از سبا، حمیر و کهلان به‌عنوان فرزندان او قدرت را به دست گرفتند؛<ref>آیتی، تاریخ پیامبر اسلام، ۱۳۷۸ش، ص۲.</ref> به‌گونه‌ای که عده‌ای معتقدند که تمامی اعراب جنوبی به این دو شخص برمی‌گردند.<ref> یوسفی غروی، تاریخ تحقیقی اسلام، ۱۳۸۳، ج۱، ص۱۲۹.</ref> قبایل معروف آنان از تیره حمیر، [[قضاعه|قُضاعه]] و زیدالجمهور بوده و همدان، طی، مذحج، [[قبیله کنده|کِنده]]، لخم، جذام، اَزد، [[اوس و خزرج|اوس و خَزرج]] از نسل کهلان هستند.<ref>حسینی، باده ناب، ۱۳۸۲ش، ص۲۴.</ref>
سبائیان، از اقوام قحطان و صاحب قدرت و حکمرانی بودند<ref>حسینی، باده ناب، ۱۳۸۲ش، ص۳۱.</ref> که تمدنی غنی و ایالت‌های پیشرفته داشتند.<ref>یوسفی غروی، تاریخ تحقیقی اسلام، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۹۳.</ref> [[قرآن]] از این قوم در ارتباط با شکستن سد مأرب و [[سیل عرم]]<ref> سوره سبأ، آیه۱۵-۱۹</ref> و نیز ذکر [[ملکه سبأ]] و نامه [[حضرت سلیمان(ع)]] به او<ref> سوره نمل، آیه۲۲-۲۳</ref> یاد کرده است.<ref>ابن کثیر، البدایة و النهایة، بیروت، ج۲، ص۱۵۸.</ref> از جد بزرگ حکومت‌های سبا در منطقه یمن به فردی با همین نام و از فرزندان باواسطه قحطان و سپس یعرب یاد شده است.<ref>یوسفی غروی، تاریخ تحقیقی اسلام، ۱۳۸۳، ج۱، ص۱۲۸.</ref> {{یادداشت| نام وی عبدالشمس بود؛ اما او را به‌واسطه جنگ و قتل‌ها و البته به اسارت گرفتن دشمنان با نام سبا (اسیر) می‌شناسند که از او به عنوان نیای سبائیان یاد می‌کنند.(یعقوبی، تاریخ یعقوبی، بیروت، ج۱، ص۱۹۵.)}} برخی معتقدند که نخستین حکومت‌ها در یمن به دست سبائیان و نه لزوما قحطان و فرزندان او شکل گرفته است؛<ref> یعقوبی، تاریخ یعقوبی، بیروت، ج۱،ص۱۹۵.</ref> پس از سبا، حمیر و کهلان، فرزندان او قدرت را به دست گرفتند؛<ref>آیتی، تاریخ پیامبر اسلام، ۱۳۷۸ش، ص۲.</ref> عده‌ای معتقدند که تمامی اعراب جنوبی به این دو شخص برمی‌گردند.<ref> یوسفی غروی، تاریخ تحقیقی اسلام، ۱۳۸۳، ج۱، ص۱۲۹.</ref> قبایل معروف آنان از تیره حمیر، [[قضاعه|قُضاعه]] و زیدالجمهور بوده و همدان، طی، مذحج، [[قبیله کنده|کِنده]]، لخم، جذام، اَزد، [[اوس و خزرج|اوس و خَزرج]] از نسل کهلان هستند.<ref>حسینی، باده ناب، ۱۳۸۲ش، ص۲۴.</ref>


از سبائیان گاها تا بیست و سه پادشاه نام برده شده است<ref> آیتی، تاریخ پیامبر اسلام، ۱۳۷۸ش، ص۲.</ref> که در همین منطقه و در حدود ۷۰۰ سال، از ۸۵۰ سال قبل از میلاد تا ۱۱۵ سال قبل از میلاد، حکم رانده‌اند.<ref>پیشوایی، تاریخ اسلام، ۱۳۹۷ش، ص۲۶.</ref>  
از سبائیان گاها تا ۲۳ پادشاه نام برده شده است<ref> آیتی، تاریخ پیامبر اسلام، ۱۳۷۸ش، ص۲.</ref> که در همین منطقه و در حدود ۷۰۰ سال، از ۸۵۰ سال قبل از میلاد تا ۱۱۵ سال قبل از میلاد، حکم رانده‌اند.<ref>پیشوایی، تاریخ اسلام، ۱۳۹۷ش، ص۲۶.</ref>  


در قرون معاصر و طی حفاری «اور» تا حدودی از پیشرفت تمدن سبائیان پرده برداشته شده است که مورخان دوران سبائیان را درخشان‌ترین دوران تمدن دانسته و نفوذ قدرت و گستره فرمانروایی آنان را در حدود یازده قرن پیش از میلاد می‌دانند.<ref>حسینی، باده ناب، ۱۳۸۲ش، ص۳۱.</ref>
در قرون معاصر و طی حفاری «اور» تا حدودی از پیشرفت تمدن سبائیان پرده برداشته شده است که مورخان دوران سبائیان را درخشان‌ترین دوران تمدن دانسته و نفوذ قدرت و گستره فرمانروایی آنان را در حدود یازده قرن پیش از میلاد می‌دانند.<ref>حسینی، باده ناب، ۱۳۸۲ش، ص۳۱.</ref>