استمتاع: تفاوت میان نسخهها
جز
←استمتاع حرام
(درج الگوی درجه بندی) |
جز (←استمتاع حرام) |
||
خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
استمتاع از غیر همسر و کنیز، اعم از انسان و حیوان<ref>نجفی، جواهر الکلام، تهران، ج۴۱، ص۶۳۷</ref> به [[لواط]]،<ref>نجفی، جواهر الکلام، تهران، ج۴۱، ص۳۷۴.</ref> [[مساحقه]]،<ref>نجفی، جواهر الکلام، تهران، ج۴۱، ص۳۸۷</ref> نگاه و جز آنها، و نیز از راه [[استمناء]]<ref>نجفی، جواهر الکلام، تهران، ج۴۱، ص۶۴۷</ref> حرام است و این قسم حرمت ذاتی دارد. | استمتاع از غیر همسر و کنیز، اعم از انسان و حیوان<ref>نجفی، جواهر الکلام، تهران، ج۴۱، ص۶۳۷</ref> به [[لواط]]،<ref>نجفی، جواهر الکلام، تهران، ج۴۱، ص۳۷۴.</ref> [[مساحقه]]،<ref>نجفی، جواهر الکلام، تهران، ج۴۱، ص۳۸۷</ref> نگاه و جز آنها، و نیز از راه [[استمناء]]<ref>نجفی، جواهر الکلام، تهران، ج۴۱، ص۶۴۷</ref> حرام است و این قسم حرمت ذاتی دارد. | ||
هر نوع استمتاع حلال در حال [[احرام]] [[حج]] و [[عمره]]،<ref>نجفی، جواهر الکلام، تهران، ج۱۸ ، ص۳۰۸ و ۳۱۷</ref> همچنین استمتاع [[روزه|روزهدار]] از همسر خود در صورتی که بداند منجر به بیرون آمدن [[منی]] (انزال) میشود، حرام است<ref>بحرانی، الحدائق الناضرة، قم، ج۱۳، ص۱۲۹</ref> و | هر نوع استمتاع حلال در حال [[احرام]] [[حج]] و [[عمره]]،<ref>نجفی، جواهر الکلام، تهران، ج۱۸ ، ص۳۰۸ و ۳۱۷</ref> همچنین استمتاع [[روزه|روزهدار]] از همسر خود در صورتی که بداند منجر به بیرون آمدن [[منی]] (انزال) میشود، حرام است<ref>بحرانی، الحدائق الناضرة، قم، ج۱۳، ص۱۲۹</ref> و حُرمت عَرَضی دارد(یعنی چون مقدمه کار حرام است) . | ||
استمتاع به نحو [[آمیزش]] با همسر نابالغ،<ref>نجفی، جواهر الکلام، تهران، ج۲۹، ص۴۱۴-۴۱۶.</ref> همسری که در عدّه [[وطی]] به شبهه به سر میبرد<ref>خوئی، مبانی العروة (النکاح)، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۲۵۴</ref> و آمیزش در قُبُل همسر در حال [[حیض]] حرام است؛ لیکن استمتاع به غیر آمیزش در موارد یاد شده جایز است.<ref>یزدی، العروة الوثقی، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۳۳۹</ref> | استمتاع به نحو [[آمیزش]] با همسر نابالغ،<ref>نجفی، جواهر الکلام، تهران، ج۲۹، ص۴۱۴-۴۱۶.</ref> همسری که در عدّه [[وطی]] به شبهه به سر میبرد<ref>خوئی، مبانی العروة (النکاح)، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۲۵۴</ref> و آمیزش در قُبُل همسر در حال [[حیض]] حرام است؛ لیکن استمتاع به غیر آمیزش در موارد یاد شده جایز است.<ref>یزدی، العروة الوثقی، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۳۳۹</ref> |