کوفه: تفاوت میان نسخه‌ها

شهر کوفه، یکی از مهمترین و اثرگذارترین شهرها در واقعه کربلا بوده است. پس از مرگ [[معاویه]] در [[سال ۶۰ هجری قمری]]، بسیاری از مردم و بزرگان کوفه نامه‌هایی به [[امام حسین(ع)]] نوشته و امام سوم شیعیان را به کوفه دعوت کردند تا حکومت این شهر را در دست گیرد.<ref>مفید، الارشاد، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۳۷-۳۹.</ref> با افزایش تعداد نامه‌ها، امام حسین(ع) به طرف کوفه حرکت کرد ولی [[ابن زیاد]] که والی کوفه شده بود، با تهدید و تطمیع، مردم را از گرد [[مسلم بن عقیل]] نماینده امام حسین پراکنده کرد<ref>بلاذری، انساب الاشراف، ۱۴۱۷ق، ج۲، ص۸۰-۸۱.</ref> و از سوی دیگر سپاه کوفه را به فرماندهی [[عمر بن سعد]] برای مقابله با امام فرستاد و بدین ترتیب [[واقعه کربلا]] رخ داد. از سوی دیگر، تعداد فراوانی از یاران امام حسین(ع) مانند [[حبیب بن مظاهر]] که در کربلا شهید شدند نیز کوفی بودند به طوری که علی اکبر ذاکری، پژوهشگر تاریخ و سیره اهل بیت(ع) گفته است که تعداد ۶۶ نفر از شهدای کربلا و

بیش از دو سوم یاران امام حسین(ع)، کوفی بودند.<ref>[http://www.isca.ac.ir/Portal/Home/ShowPage.aspx?Object=News&ID=66a2295c-8ec0-468e-a62e-b041fd56cfab&LayoutID=06046a5b-61b6-48d3-902e-457a12bd4aa4&CategoryID=5976020a-1a01-465d-be38-c5b36cfdd506 تعداد شهداي كربلا، موقعيت و محل اقامتشان]</ref>

شهر کوفه در سال‌های منتهی به واقعه کربلا، محل زندگی گروه‌ها و قبایل مختلفی بود؛ تعداد قابل توجهی از کوفیان، شیعه و علاقمند به اهل بیت بودند، هواداران بنی‌امیه به رهبری افرادی مانند [[عمرو بن حجاج]]، [[یزید بن حارث بن رویم شیبانی|یزید بن حرث]]، [[عمرو بن حریث]]، عبدالله بن مسلم، و [[عمر بن سعد]]، بخش دیگری از ساکنان کوفه بودند. بخش مهم دیگری از ساکنان کوفه، گروه‌هایی از نسل بردگان و [[موالی]] بودند که بر اساس منابع تاریخی، ۲۰ هزار جنگجو داشته‌اند و «الحمراء» خوانده می‌شده‌اند. بخش دیگری از مردم کوفه، «بی‌تفاوت‌ها» خوانده شده‌اند که ابتدا امام حسین(ع) را به کوفه دعوت کردند اما پس از سخت شدن شرایط، به سپاه یزید پیوستند.<ref>شیخیان، «رفتار شناسی مردم کوفه در نهضت حسینی»، ص۴۵۶-۴۵۸.</ref>

شهر کوفه در دوره [[اموی]]، پس از فتوحات در ایران و ماوراءالنهر، تبدیل به پایگاه سیاسى - نظامى حکومت اموی در بین‏‌النهرین و همچنین مرکزى براى کنترل و نظارت بر این سرزمین‌ها شد و حاکم عراقین، یعنی بصره و کوفه، حاکم اصلى ایران به شمار می‌آمد. به همین دلیل اهمیت نظامى - سیاسى و در نتیجه رونق اقتصادى کوفه در این دوره با توجه به فتوحات افزایش یافت. تاثیر این رونق اقتصادى در دوران حکومت خالد بن عبدالله قسرى بر عراق نمایان شد، به دستور او بازارهاى زیادى ساخته و براى هر صنفى از بازرگانان، غرفه‌هایی در نظر گرفته شد و اجاره این اماکن تجارى، صرف ده هزار نیروی جنگی می‌شد که در کوفه به سر می‌بردند.<ref>یعقوبی، البلدان، ۱۴۲۲ق، ص۱۴۹.</ref>