آیه نور: تفاوت میان نسخه‌ها

آیه نور (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۵ فوریهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۱۶:۲۶

۴٬۴۶۱ بایت حذف‌شده ، ‏۲۵ فوریهٔ ۲۰۱۸

جز

←‏محتوای آیه

دیداریویکی‌متن

Salehi

Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor

۳٬۹۹۳

ویرایش

@@ خط ۲۹: / خط ۲۹: @@
 مفسران کلمه «نور» را در فراز اول آیه «الله نور السموات و الارض» به هدایت کننده،<ref>طبرانی، تفسير القرآن العظيم‏، ۲۰۰۸م، ج۴، ص۴۳۳؛ بحرانی،‌ البرهان في تفسير القرآن‏، ۱۳۷۴ش، ج۴، ص۶۶.</ref> روشن کننده، زینت بخش<ref>فحر رازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۲۳، ص۳۷۹.</ref> و هستی بخش<ref>علامه طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۳۹۰ق، ج۱۵، ص۱۲۲-۱۲۳.</ref> تفسیر کرده‌اند و با توجه به دیگر آیات و روایات [[قرآن]]،<ref>سوره مائده، آیه ۱۵؛ سوره اعراف، آیه ۱۵۷.</ref> [[ایمان]]،<ref>سوره بقره، آیه ۲۵۷.</ref> هدایت الهی،<ref>سوره انعام، آیه ۱۲۲.</ref> [[پیامبر اسلام(ص)]]،<ref>سوره احزاب، آیه ۴۶.</ref> [[امامان شیعه]]<ref>صدوق، من لا يحضره الفقيه‏، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۶۱۳، ۶۱۵.</ref> و [[علم]]<ref>ابن حیون،  دعائم الإسلام‏، ۱۳۸۵ق، ج۱، ص۴۱۹.</ref> را از مصادیق و مظاهر آیه نور قرار داده‌اند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱۴، ص۴۷۱-۴۷۲.</ref>
 <br />
-[[خدا|خدای سبحان]] نوری است که به وسیله او آسمان‌ها و زمین ظهور یافته‌‏اند. این، مراد از جمله «الله نور السموات و الارض» است؛ چون نور را به آسمان‌ها و زمین اضافه کرده و آن گاه آن را حمل کرده بر اسم جلاله الله و فرموده نور آسمان و زمین الله است، ناچار منظور آن کسی هم که [[آیه]] را معنا کرده به الله منور السموات و الارض - خدا نورانی کننده آسمانها و زمین است همین است، و منظور عمده‏‌اش این بوده که کسی خیال نکند که خدا عبارت از نور عاریتی قائم به آسمانها و زمین است، و یا به عبارت دیگر از وجودی که بر آنها حمل می‏‌شود و گفته می‏‌شود: آسمان وجود دارد، زمین وجود دارد، این سخن بسیار باطل است و خدا بزرگ‏تر از اینها است.
-از اینجا استفاده می‌‏شود که خدای تعالی برای هیچ موجودی مجهول نیست، چون ظهور تمامی اشیاء برای خود و یا برای غیر، ناشی از اظهار خدا است، اگر خدا چیزی را اظهار نمی‏‌کرد و هستی نمی‏‌بخشید ظهوری نمی‏‌یافت. پس قبل از هر چیز ظاهر بالذات خدا است.
-این آیه شریفه، نور خدا را توصیف می‏‌کند، و اگر کلمه نور را اضافه به ضمیر خدا کرده، و فرموده «نور او» - با در نظر گرفتن این که اضافه مذکور، لامیه است و معنایش نوری که مال اوست می‏باشد - خود دلیل بر این است که مراد وصف آن نور که خود خداست نیست، بلکه مراد وصف آن نوری است که خدا آن را افاضه می‏‌کند، البته باز مراد از آن، نور عامی که افاضه‏‌اش کرده و به وسیله آن هر چیزی ظهور یافته و عبارت است از وجودی که هر چیزی به آن وصف می‏‌گردد نیست، به دلیل اینکه بعد از تتمیم مثل فوق فرموده: خدا هر که را بخواهد به سوی نور خود هدایت می‌‏کند؛ و اگر مقصود وجود بود که همه موجودات به آن رسیده‌‏اند، دیگر به موجود خاصی اختصاص نداشت، بلکه مراد از آن نور، نوری است خاص که خدای تعالی آن را تنها به [[مؤمن|مؤمنین]] اختصاص داده و آن به طوری که از کلام استفاده می‏‌شود حقیقت ایمان است.
-و مراد از آن [[قرآن]] نیست، همچنان که بعضی پنداشته‏‌اند، برای این که [[آیه]] در مقام توصیف عموم مؤمنین است که قبل از نزول قرآن چه وضعی داشتند و بعد از آن چه وضعی به خود گرفتند. علاوه بر این، در چند جای قرآن صریحا این نور را وصف مؤمنین خوانده؛ از آن جمله فرموده: {{متن قرآن|'''لَهُمْ أَجْرُ‌هُمْ وَنُورُ‌هُمْ'''|سوره= [[سوره حدید|حدید]]|آیه= ١٩}} و نیز فرموده {{متن قرآن|'''يَقُولُونَ رَ‌بَّنَا أَتْمِمْ لَنَا نُورَ‌نَا'''|سوره= [[سوره تحریم|تحریم]]|آیه= ٨}} و معنا ندارد که قرآن وصف مؤمنین باشد، و اگر به اعتبار معارفی که قرآن برای آنان کشف می‏‌کند در نظر گرفته شود، باز به همان معنایی که ما گفتیم بر می‏‌گردد.
-و معنای آیه این است که خدای تعالی به سوی نور خود هدایت می‏‌کند کسانی را که دارای کمال ایمان باشند، نه کسانی را که متصف به [[کفر]] باشند، - که به زودی درباره ایشان سخن می‏‌گوید - و این به خاطر صرف مشیت او است.<ref>ترجمه تفسیر المیزان، دفتر انتشارات اسلامی، ص۱۶۶-۱۷۱</ref>
 == تطبیق آیه بر اهل‌بیت ==